De dagelijkse dosis positiviteitspilletjes

Uit cijfers van de Stichting Farmaceutische Kengetallen (SFK) blijkt dat in 2019 1,1 miljoen Nederlanders antidepressiva gebruikten. 

Dat is dus ruim een op de zeventien mensen in Nederland, waarvan de grootste groep tussen de 25-40. Voor heel veel verschillende oorzaken. Ikzelf gebruik anti depressiva sinds mijn opname om een postpartum depressie te behandelen na de geboorte van mijn tweede zoontje, Frenkie. De klachten toen waren een grote wir-war, maar wanneer ik terug ga in de tijd is mij in mijn pubertijd al eens eerder aangeraden om anti depressiva te gaan proberen. ‘Ja doei, nooit niet’, dacht ik. Vanuit ervaringen om mij heen kreeg ik vaak de reactie dat wanneer je er eenmaal aan begint, je er nooit meer vanaf komt. Dat afbouwen vaak een groot drama is met terugvallen waarna je weer moet gaan opbouwen om stabiliteit te krijgen. 

De start was zeer heftig. Ik voelde mij meer zombie dan mens, maar na vier weken begonnen de artsen en begeleiders om mij heen al verschil te ervaren in gedrag en denken en na acht weken ervaarde ik dit zelf ook. Ik was er weer! Dan wel met 150mg per dag Venlafaxine, de op één na hoogste dosis van het medicijn, máár ik kon weer functioneren, zelfs beter dan voorheen! 

Op dit moment, anderhalf jaar later sta ik een stuk positiever in het leven. Ik weet wat ik wil, maak makkelijk keuzes en ben standvastiger dan vroeger. Relaties onderhouden kost een stuk minder moeite en ik haal er meer voldoening uit. Ik heb meer energie voor de kinderen, zolang ik die energie maar goed over de dag verdeel, maar dat is een leerproces en ik kan goed met moeilijke en onverwachte situaties omgaan waar ik voorheen vastliep in mijn hoofd.

Super, klinkt bijna te mooi om waard te zijn. Wat ik er alleen niet bij vertel is dat wanneer ik de pil een dag vergeet of in alle chaos van het dagelijks leven een rekenfoutje maak en er dus achter kom dat ik niet genoeg pillen heb om het weekend door te komen, ik dus de pisang ben, zoals vandaag dus.

Op dit moment is het zondag op maandag om 03:58 ‘s nachts wanneer ik klaarwakker dit stukje typ, terwijl mijn lieve partner bij de spoedapotheek, vijftien kilometer verderop een pil voor mij aan het halen is omdat ik anders niet slaap, ontrekkingsverschijnselen vertoon als totale onrust in m’n lichaam en hoofd, er direct nare gedachten de overhand nemen en ik geen rust kan vinden, zelfs niet door meditatie. Hoe harder ik probeer om te denken hoe groter de kortsluiting.  Mijn hoofdgedachte op dit moment:

“Ben ik dan zo totaal niet in orde dat ik zonder dit stomme pilletje niet normaal kan functioneren als moeder, vriendin, zus, collega?” 

Ja, ik weet het. Totale slachtofferrol, maar zo voelt het op dit moment wel. Ik schaam mij er niet voor dat ik dit gebruik en praat er openlijk over maar als het echt zo is dat een op de zeventien mensen dit gebruiken, waarom heerst er dan nog steeds zo’n taboe op en vragen mensen constant aan je: “ga je al afbouwen?”, “waarom gebruik je zoveel milligram?”, “heb je dat echt iedere dag nodig want het is niet goed voor je lichaam en meditatie werkt ook goed heb ik gelezen in de Linda vakantie-editie!”. Ja Lisa, super leuk dat je dat gelezen hebt, bedankt voor de tip.

Fact blijft dat ik dus een leuker en positiever mens ben mét anti depressiva dan zonder. Ik nog nooit drugs heb gebruikt maar er vast wel een soort overeenkomst bestaat na het vergeten van je medicijn en ik er totaal (nog) niet over nadenk om te stoppen. Maar de acceptatie dat ik het echt nódig heb is er nog niet en maakt mij nog regelmatig verdrietig en boos. 

Gebruik jij ook anti depressiva en wat is je gevoel hierbij? Kostte het jou ook moeite om dit te accepteren?