De bloedingen moeten stoppen

Ik ben zojuist voor de 4e keer in twee weken tijd geopereerd. Ik ben 1 keizersnede en 3 heroperaties verder.
Mijn zoontje Joah is opgenomen op de medium care omdat hij iets te vroeg is geboren.

Ik word wakker uit de narcose en hoor mijn verpleegster van de nacht. De operatie is goed gegaan en ik mag terug naar mijn kamer.
Eigenlijk zou mijn man Jelle bij me zijn bij het wakker worden. Maar hij was zo moe en ligt te slapen. Mijn verpleegster wilde hem niet wakker maken.

De afgelopen week voelde ik me niet helder, ik bleef moeite houden met mijn ogen open houden en mijn hoofd bleef zwaar en vertraagd.

De anesthesiste heeft gelijk gekregen, nog een narcose kan helpen. Ik voel me een stuk helderder. En wederom is de pijn als sneeuw voor de zon verdwenen.

Zou het dan nu eindelijk goed blijven gaan?

Ik durf er bijna niet meer op te hopen. Al 2x eerder dachten de artsen de bloeding onder controle te hebben, wie zegt dat driemaal scheepsrecht is?

En daarom moet het beleid om.
Mijn eigen gynaecologe komt het nieuwe plan met mij bespreken. Ze wil het officiële protocol om van intraveneuze antistolling naar orale antistolling te switchen na een operatie van tafel vegen, maar dat gaat ook meer bloedingsrisico geven omdat mijn operatie net is geweest. 

Volgens het protocol is er een week na een operatie weinig kans meer op nabloedingen. Omdat je met een switch aan beide antistollingsmiddelen tegelijk zit, heb je minder werkende stollingsfactoren en meer kans op bloedingen.
Daarom wordt er eerst een week gewacht voor de switch plaatsvindt en wordt de orale antistolling rustig opgebouwd.

Bij mij is het probleem dat ik steeds na die week een bloeding heb. En dat moeten we voor zijn. Het is klaar, geen bloedingen meer, geen operaties meer.

Daarom stelt ze voor om het protocol los te laten en me gelijk over te zetten naar mijn orale antistolling. Tot deze waarde goed is behoud ik ook mijn intraveneuze antistolling. De orale antistolling zal niet rustig worden opgebouwd, maar ik krijg gelijk mijn gebruikelijke dosis.

Het is een noodgreep met risico's, maar we moeten iets. Op de intraveneuze antistolling bloed ik zo'n beetje leeg.......... Eindelijk zien de artsen in dat ik zeer bloedingsgevoelig ben op intraveneuze antistolling. Hiermee erkennen ze voor mijn gevoel ook de eerste bloeding die in de psoas spier. Dat doet me goed, ik voel me eindelijk serieus genomen.

Ik ga akkoord met het nieuwe plan. Op mijn orale antistolling heb ik nog nooit een vreemde bloeding gehad, mijn artsen en ik vertrouwen hier dan ook meer op.
Dit moet gewoon goed gaan!

Ondertussen is er meer mooi nieuws. Joah heeft geen saturatie- en hartslagdipjes meer laten zien en drinkt zijn flesjes zelf leeg. Hij heeft geen monitor en sonde meer nodig en moet nu echt van de medium care af.

Even is er sprake of hij de nachten nog terug naar de medium care zal gaan om mij te ontlasten. 

Op mijn afdeling blijkt een babykamer te zijn waar de verpleging in de nacht de baby's verzorgd waarvan de moeders te ziek zijn om dit zelf te doen.

Zo kan ik toch mijn rust pakken en hoeft Joah niet terug naar de medium care.

En zo komt Joah op de dag waar eigenlijk de geplande keizersnede zou plaatsvinden bij mij op de kamer.

Een baby laten ze zonder moeder niet naar huis gaan.

In de nachten verzorgen de verplegers hem en overdag helpen ze mij met de verzorging.

Weer pech, mijn infuus sneuvelt een dag na de operatie en moet opnieuw geprikt worden.

Ik ben heel slecht te prikken en de nachtelijke prik avonturen zonder succes uit mijn eerste opname staan nog helder op mijn netvlies.

Ik geef aan dat ik graag geprikt wil worden met echogeleiding. Wat een geluk, de verpleging neemt me serieus en belt naar de anesthesie.

Nou wat een toeval, ik heb dezelfde anesthesiste als de nacht ervoor op de operatiekamer. Een gezellige dame die wegsmelt bij Joah.
Ik vind het fijn dat ik een bekend gezicht zie, haar kon ik een nacht eerder vertrouwen en dat houdt mij rustig.

Met een gezellig kletspraatje zit mijn infuus er zo in. Hoppa, ook weer klaar. 

Ze zegt nog wel dat ze respect voor me heeft. Dat ik zelf op de operatietafel ben geklommen. Ze wist natuurlijk al dat ze een vrouw met nabloeding onder narcose moest brengen. Toen ik eenmaal lag en ze mijn operatieschort opzij schoven kon ze de bloeding goed zien. Ze was serieus van de ernst geschrokken en vindt me een bikkel dat ik daarmee nog zelf de tafel op kon komen!

Ik moet nog flink aansterken en ben ontzettend verzwakt. Ik kan een paar stapjes met hulp zetten. Heel anders dan toen ik het ziekenhuis in ging, toen liep ik weer zonder hulpmiddel.
Ik slaap veel en voel me niet de moeder die ik zou willen zijn.

De maatschappelijk werkster blijft komen. Dit vind ik heel fijn. Deze week krijg ik ook psychiaters op bezoek, omdat ik teveel heb meegemaakt voor de maatschappelijk werkster. Er is grover geschut ingezet. Al weet ik niet of ik veel aan de psychiater ga hebben. Als de medicatieswitch goed gaat, is mijn laatste week in het ziekenhuis ingegaan.

De maatschappelijk werkster vraagt of ik thuis begeleiding wil krijgen omdat ik zo'n slechte start heb gehad. Ik mis ergens het roze wolk gevoel. Ik vind Joah ontzettend lief en ben bezorgd om hem, maar kom niet veel verder in dit gevoel. Graag neem ik het aanbod voor thuisbegeleiding aan. De maatschappelijk werkster gaat de aanvraag in orde maken voor ons.

Met naar huis gaan in zicht komen ook de zorgen. Ik kan wederom niet voor mezelf zorgen, laat staan voor een new born.
Kan ik nog wel traplopen?

Ik ben nog zo moe, hoe zit dat met de nachten en mijn middagslaap en het zorgen voor een baby? Ik heb zelf nu weer zoveel hulp nodig.

Voor het traplopen is de fysiotherapeut. Omdat ik zo achteruit ben gegaan is de fysio voor mij opgeroepen. Het is weer terug naar basic en de eerste oefeningen van na de psoasbloeding moet ik weer inzetten.
En dan worden de eerste stapjes weer gezet op de gang.
Mijn doel is om naar de babykamer te lopen. Ik vind het zo naar dat ik mijn baby 's nachts weggeef en niet weet waar hij ligt. Hoe slecht ik me mentaal ook voel, het beetje wat ik kan doen als moeder wil ik zelf doen. Daarbij hoort voor mijn gevoel ook weten waar mijn baby is.

Een paar dagen later haal ik de babykamer! Yes een mijlpaal. Dit gaat overigens over nog geen 100 meter. Zo verzwakt ben ik. Het is een soort mini hokje met een klein aanrechtje, geen gezellig slaapkamertje. Ach, het is enkel voor de nachten en ik kan zo het beste herstellen.

Voor de verpleging is Joah een oude baby. Meestal zien ze baby's hier maar tot een paar dagen na de geboorte. Joah is al ruim 2 weken oud. 

Joah is zo'n lief baby'tje en nu al van de klok. Elke 3 uur meldt meneer zich voor de voeding. De verpleegsters kunnen hier wel om lachen. 

Joah is één van de weinige baby's die hier in bad gaat. De verpleging maakt gebruik om hun eigen vaardigheden hierin te trainen.

Het is zomervakantie en verpleging gaat op en komt terug van vakantie. Degene die mij en Joah al even kennen weten dat Joah niet van mutsjes houdt. Meestal ligt zijn mutsje als decoratie in zijn bedje.

De verpleging met hernieuwde energie gaat nog de strijd aan met het mutsje, want haar lukt het dan natuurlijk wel.

Jammer joh, binnen no time heeft Joah zijn mutsje alweer afgewurmd. Hij draait net zo lang zijn hoofd heen en weer totdat het gelukt is. 

Ik maak me er niet druk om, het is zomer en in mijn kamer zo'n 24 graden. Als ik alle dekentjes en moltons zie waaronder Joah slaapt krijg ik het al snik heet. 

Over hitte gesproken. Man man man, dat ontzwangeren met een infectie, dat is niet niks. Ik heb het gevoel dat ik in de overgang ben en de ventilator is mijn beste vriend.

En zo lijkt onze laatste week aangebroken. Ik ga stapje voor stapje weer vooruit. Joah doet het gewoon fantastisch en ik lijk geen nabloeding meer te krijgen.

Bijna een week later wil ik gaan douchen als ik tot mijn grote schrik bloed op mijn verband zie zitten.........