Dan zaten we daar op de pediatrie..

De nacht van donderdag 2 december op vrijdag 3 december is er terug ééntje om niet te vergeten. 

Maxim was thuis van de onthaalmama omdat hij koorts maakte in de ochtend. Hij kon toen gelukkig naar mijn ouders die dag. Maar toen ik hem ophaalde rond 18u bleek dat hij terug koorts had. En nu wel 39,2. Het steeg zelfs nog door naar 39,7. Hij wou al enkele dagen wat minder melk en ook de patatjes en fruitpap gingen niet zo vlot. Wij besloten om de huisarts van wacht te contacteren en mochten al snel langs gaan. De arts vermoedde de buikgriep. Gewoon uitzieken dus en koortswerend middel toedienen. 

Maxim is een zeer goede slaper. Maar die avond helemaal niet. Op het moment dat we hem in zijn bedje neer legde begon het gekrijs en gehuil. We lieten hem even doen. Want ja, hij is inmiddels 1 jaar en soms kan hij al eens protesteren als het zijn zin niet is. Maar het hield niet op. Na uren te wandelen met hem viel hij in slaap in mijn armen. 

Om 3u30 in de nacht was hij daar terug. Weer een koortspiek. Na een ongeveer 1 uur huilen en krijsen besloten we om naar spoed te rijden. In de auto was hij stil en viel terug in slaap. Maar wij zouden naar spoed gaan. Mijn mama gevoel zei me dat er iets niet klopte. 

Na enkele vragen en een onderzoek kwam de arts terug binnen en zei dat ze niet meteen wisten wat er juist gaande was. Ze zouden een covidwisser afnemen om toch dit al te kunnen uitsluiten. We mochten naar huis en moesten verder koortswerend middel toedienen op regelmatige basis en hij kreeg een opvangzakje gekleefd om de pipi te onderzoeken. Ook moesten we in het oog houden hoeveel hiv at en dronk. Om te voorkomen dat hij zou uitdrogen. 

Zo gezegd zo gedaan. Wij terug naar huis. Maxim viel in het terugrijden ook weer in slaap in de auto zonder wenen of krijsen. Eenmaal thuis konden we hem makkelijk verleggen naar zijn bed waar hij verder sliep. Want hij was namelijk bek af. Mijn man was thuis op vrijdag en nam de zorg voor Maxim op zich zodat ik kon gaan werken. 

In de late voormiddag kregen we het nieuws dat het zeker geen covid was. Maar wat dan wel? De dag verliep redelijk en hij at een beetje en dronk een beetje. Maar tegen de late namiddag kwam een volgende koortspiek. 

Toen we hem ‘s avonds in bed legde was het net zoals de avond ervoor. Krijsen en huilen als hij neer lag. Ik reed dus terug met hem naar spoed. Gepakt en gezakt voor het geval van… We hadden een Haio (Huisarts in opleiding) die Maxim kwam onderzoeken. En zij zag dat er witte stippels op zijn amandelen en tong waren en sprak voor het eerst uit dat ze richting een keelontsteking dacht. Ze belde nog even met de pediater van wacht om te verifiëren of ze op het juiste spoor kon zitten en wat ze gingen doen met hem. Hij had die dag ook nauwelijks plaspampers en dronk maar weinig. Terwijl hij normaal knettergek wordt als hij zijn melkfles nog maar ziet. 

Om 22u30 werd besloten om hem op te nemen op pediatrie en een infuus te prikken voor zijn vocht terug wat op te krikken. 

Maar dit was nog niet alles… 

(Vervolg in een volgende post)