CMV: kansenspel met goede afloop

Bijna 5 jaar terug zaten de kansen tegen. Ik voelde me ziek op 11 weken zwangerschap en de test die de week daarop volgde bevestigde het: ik was bij de 2% vrouwen die een primo-infectie van het cytomegalievirus (cmv) te pakken kreeg tijdens mijn zwangerschap. Al snel krijg je te horen dat 10-15% besmette kinderen symptomen overhouden aan die besmetting. En de ergste momenten voor de besmetting? Rond conceptie of in het eerste trimester.

Het telefoontje van het secretariaat van de gynaecologe sloeg dus in als een bom. Toch vertrok ik die middag nog naar het werk. De terugkeer thuis, de eerste klap. Ik hou van cijfers en data als houvast. Ook toen ging ik naarstig op zoek naar studies over wat de kansen nu precies zouden zijn. Is het nu 5, 10, of 25%?
Er volgde een doorverwijzing naar UZ Gent, waar de gespecialiseerde gynaecologe echte houvast bood "ik zie geen afwijkingen, en echt waar, als ik die niet zie (speciaal toestel en zo!) dan komen de kindjes er typisch goed uit. Geloof me en stuur me een kaartje bij geboorte. "
We besloten de zwangerschap verder te zetten maar de schrik liet me niet meer los. Bovendien voelde ik me erg moe, maar goed, cmv is dan ook een zustervirus van klierkoorts.

 
In diezelfde periode kwam ook Corona en wat voor velen een pest was, kwam thuis als een zegen. Minder sociaal leven, meer rust. De rust was echter van korte duur: mijn werkgever voerde tijdelijke werkloosheid in en ook ons dochtertje van 2 jaar was plots thuis van de crèche. We jongleerden werk, kinderen en de vermoeiende zwangerschap. Ik bleef maar moe. Maar belangrijker: de regelmatige onderzoeken in uz bleven telkens positief. Oef!! 1 maand voor de geboorte van Léon voelt ook mijn man zich niet goed: corona, denken alle dokters. Cmv, denk ik. Klierkoorts, denkt de dokter. Allemaal te testen via bloedonderzoek en alles komt negatief terug. Tot vandaag, blijft het een mysterie hoe dat kon. Ook de dokter kan symptomen en resultaten niet rijmen en herhaalt daarom de test.
3 weken later blijkt mijn man dus toch klierkoorts te hebben. De link is nu wel snel gemaakt met mijn vermoeidheid en jawel, ook ik maakte in de zwangerschap ook nog klierkoorts door. Weer schrik. Maar ook weer geruststelling: klierkoorts is onschuldig voor de baby, zelfs in combinatie met CMV.
Wel een beetje rustig blijven, raadt de dokter aan. Bonja, daar ben ik erg goed in...

Onze zoon wordt geboren. Gezond en wel! Opluchting en schrik tegelijk. Die eerste schrik omdat hij bij geboorte petichieën lijkt te hebben voor mij, een symptoom van CMV. Weer die geruststelling: "mevrouw, hij is net op 2h tijd door het geboortekanaal gegaan". Ook waar, het was een wel erg vlotte bevalling (die zelfs door mijn gynaecologe gemist werd daardoor).
Ondertussen zijn de dokters wel liefst voorzichtig: we dragen mondmaskers bij de baby om het risico op het overdragen van klierkoorts toch maar te minimaliseren. Mijn man ziet af en ligt na 2 dagen in mijn plaats op het ziekenhuisbed.
Een paar dagen later volgt er een verblijf op de nicu in UZ Gent voor de test om te kijken of de baby de cmv besmetting doorkreeg. Helaas wel, en ondanks dat ik weet dat de kansen al erg gekeerd zijn in ons voordeel (bij geboorte zonder symptomen is de kans op latere zware afwijkingen nihil!), weegt het gevoel van niet van die cmv-trein te mogen stappen door. Ik kan alleen maar denken aan die 1 op 10 kans op gehoorschade of ontwikkelachterstand.

Mijn man zal uiteindelijk 5 maand ziek zijn van de klierkoorts maar nu, 5 jaar later, lijkt dat een korte periode. Want... iedereen is gezond.
Onze zoon zal uiteindelijk 4 jaar lang opgevolgd worden door UZ gent. 4 jaar lang waarbij we elke paar maand mochten horen "perfect gezond".

Vandaag was mijn zoon zijn laatste opvolging naar aanleiding van de cmv-besmetting.
De kansen keerden zich finaal aan onze zijde. We zijn zo gelukkig.

Toen ik zelf cmv kreeg, vond ik het erg moeilijk om info te vinden online over de verhalen met positieve afloop. Het maakte me des te angstiger. Ik hoop via deze weg een hoopvol verhaal toe te voegen aan dat wereldwijde web.

Bedankt aan het UZ Gent team voor de goede zorgen. Wie hen wil steunen kan een gift doen voor de dappere bengeltjes: https://dapperebengeltjes.be/