Body, Mind & Soul

10 jaar geleden leefde ik mijn leven op de automatische piloot. Ik had een gezin, werkte 24 uur, deed het huishouden en had een sociaal leven. Waarom? Ik dacht dat dat zo hoorde want zo deden alle moeders het om mij heen. Elke dag was mijn to do list veel te lang en tegen beter weten in streefde ik er toch na om deze af te werken. Ongeacht hoelaat ik dan naar bed ging. En zelfzorg en sporten? Dat kwam al helemaal niet voor in mijn woordenboek. Geheel onbewust pleegde ik roofbouw op mijn lijf en ik had het niet eens door.

Tot ik overspannen raakte, mijn lijf het onnatuurlijke gevecht aanging tegen ons o zo geliefde meisje in mijn buik, ik overvallen werd door angst- en paniekaanvallen en als klap op de vuurpijl gevolgd door twee kankerdiagnoses. Ik was nogal hardleers kun je wel zeggen. Daarna werd mij eerlijk gezegd pas echt duidelijk hoe belangrijk lichamelijke en mentale gezondheid eigenlijk is en hoe ik dat al die tijd (onbewust) voor lief heb genomen.

Tijdens de piek van mijn angst- en paniekaanvallen ben ik regelmatig bij de huisarts geweest die me antidepressiva voorschreef. Na veel twijfelen zag ik geen andere uitweg en koos ik voor de antidepressiva. Maar ik sprak gelijk met mezelf af dit niet langer te slikken dan nodig én alle hulp aan te nemen die ik maar kon krijgen. Zodra ik dan een tijdje stabiel was, met ondertussen handvatten te hebben gekregen bij de psycholoog, psychosomatische fysiotherapie en mindfullnes waar ik thuis mee bezig was, ging ik afbouwen. En zo geschiedde.

In de paar maanden dat ik antidepressiva slikte miste ik mijn emoties en mijn gevoel, alles voelde zo vlak. Ik miste mijn hoge pieken en diepe dalen en voelde me al snel niet meer mezelf. Op dat moment was het een oplossing geweest voor mij maar ik besefte dat ik dit eigenlijk niet wilde, dit is niet de manier, niet mijn manier. Hierdoor raakte ik niet alleen die vervelende angst- en paniekaanvallen kwijt, maar ook alle blije en leuke dingen die mij Nicole maken. Nee dit was, hoe diep ik ooit ook nog zou zakken, niet aan mij besteed. Ik wilde hard werken aan mezelf zodat het nooit meer nodig zou zijn. Ik wilde het zelf doen!

Ik werd mij bewust van het feit dat ongeacht wat mij ook overkwam, alleen ik zelf degene was die kon bepalen hoe ik hiermee omging. Heel veel (behalve stukje rhesus tijdens zwangerschap en kanker) werd mij niet aangedaan (slachtofferrol) maar was een gevolg van de keuzes die IK had gemaakt. Volledig uit gevoel doen wat ik dacht wat van me verwacht werd. Zodoende begon ik met kleine stapjes met mindfullnes, yoga, lezen. Ik schafte mijn to-do lijstjes af en probeerde te voelen wie en wat ik zelf nodig had.

Door de confrontatie met de dood, twee keer, zonder klachten. Kan ik best zeggen dat de angst er goed in zat en ik tot rock bottom ben gezakt. Toen besloot ik voor het eerst écht bewust, om ervoor te kiezen zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor mijn leven. In plaats van te kiezen voor medicatie, of op de automatische piloot verder te gaan. Alle schuld van hoe k*t mijn leven soms aanvoelde, niet buiten mezelf te zoeken maar bij mezelf ten rade te gaan. Wat kan ik veranderen? Hier gingen veel oefeningen over prioriteiten stellen en sessies bij de psycholoog aan vooraf.

Ik stuitte op oude patronen die mij niet meer dienden, valkuilen en leerde de signalen van mijn lijf kennen alvorens het zich uitte in een angst- of paniekaanval. Voldoende slaap, bewegen, gevarieerd en gezond eten (body), buiten zijn, lezen, nieuwe dingen leren (mind), tijd voor mezelf, muziek en verbindende gesprekken (soul) zijn de grootste pijlers voor mij heb ik ontdekt. Doe ik een van deze dingen niet of te weinig, geeft mijn lichaam direct signalen af. Zelfzorg is voor mij belangrijker dan ooit. Ik heb geleerd thuis te komen bij mezelf en zodoende ook een stabiele basis te zijn voor mijn gezin.

Maar ik zou ‘Nicole niet’ zijn als ik toch ook niet graag de controle zou willen houden. Iets met een controlfreak en aard van het beestje. Dus ik check mijn stappen, slaapduur, slaap kwaliteit en hartslag in rust dus dagelijks door middel van mijn fitbit. Gaat mijn hartslag in rust in de nacht omhoog, weet ik dat er (vaak nog onbewust) iets sluimert op de achtergrond. Vaak zie ik dan ergens tegenop, heb ik een te drukke planning voor mezelf, ga of wil ik dingen doen die eigenlijk niet bij me passen of zit ik ergens mee en pieker ik onbewust teveel.

Dit wist ik natuurlijk niet gelijk maar dit heb ik in de afgelopen jaren geleerd met vallen en opstaan. In beginsel haatte ik mijn ‘zweetkonten’ (het angstsignaal wat ik vaak als eerste voel), ik wilde er vanaf. Hoe harder ik er vanaf wilde hoe vaker ze juist kwamen. Tot ik doorkreeg waardoor ze op kwamen zetten. Ik ging mijn ‘zweetkonten’ zien als signaal van mijn lichaam. “Hey Nicole, doe maar even rustig aan”. Het is namelijk niet zo dat ons lichaam niet goed voor ons zorgt maar wij zorgen niet goed voor ons lichaam!

Ergens las ik destijds een mooie metafoor, deze zette mij écht aan het denken! We hebben allemaal een mobiele telefoon. Vaak staat zelfs in ons startscherm hoeveel % opgeladen deze is. Dit houden we super goed bij. Als hij leeg is of bijna leeg, gaat hij aan de lader. Een dag vóór we een drukke dag hebben en we onze telefoon dus niet kunnen laden, houden we rekening mee, aan de lader. Updates, doen we gelijk, anders werken bepaalde apps niet. Maar ons lichaam, het enige lichaam dat we hebben. Een nieuwe telefoon daarentegen heb je zo gekocht. Alleen als ons lichaam signalen afgeeft dan negeren we die gewoon. Vaak hoofdpijn, kort lontje, niet lekker in je vel, emotioneel, slapeloosheid, sombere gevoelens? Nee opladen of een update is niet nodig. Ik vond het bizar! En sloeg mezelf toen ergens voor m’n kop dat ook ik dus eerst iets heftigs mee moest maken voordat ik doorhad hoe zuinig we eigenlijk op onszelf moeten zijn.

Maar goed genoeg getypt nu, ik ga mezelf ff aan de lader leggen. Jij ook?

Viva la Vida!

Liefs Nicole