Beschuit met zwarte muisjes

Dag mede Moe-ders! 

Even voorstellen...

Wij zijn Joyce en Rutger en wonen samen in het Oosten van het land.

Wij hebben elkaar 7 jaar terug leren kennen via Badoo (jaja! Internet Dating!😂).

Ik woonde nog thuis en verzorgde op dat moment mijn moeder, zij leed aan kanker. 

Dit was een hele heftige periode van gedurende 1 jaar en 8 maand.

Rutger had al een huis toen ik hem leerde kennen, we zagen elkaar alleen in de weekenden.

Door de week was ik druk met mij moeders verzorging, in het weekend zorgde mijn vader voor haar. Mijn vader werkte door de week nog 40 uur en mijn zusje zat midden in haar opleiding. 

Ik heb bewust de keuze gemaakt om Mantelzorger te zijn voor mijn moeder.

In 2015 is zij overleden, een hele moeilijke periode brak aan voor mij maar ook voor mijn vader, zusje en Rutger.

Rutger is namelijk ook zijn moeder verloren aan de gevolgen van kanker. 

Ik kwam in een zwart gat terecht, werd depressief, lusteloos en heel erg moe. 

Het doel (mijn moeder) was overleden, dus mijn doel (mijn routine) was weg.

Ik was 24/7 met haar, gaf haar injecties, gaf haar te eten, ruimde haar spuug op etc etc.

Tijd om te rouwen had ik niet, ik woonde namelijk nog thuis en moest een huishouden nog op de been houden. 

Dit ging met veel ruzies en discussies. 

De band met mijn zusje en vader was toen des tijds heel erg slecht, mijn zusje trok heel erg naar mijn vader en ik.. ik had mijn steun en toeverlaat niet meer.

Gelukkig kon ik bouwen op Rutger.

Inmiddels had ik hulp gezocht bij een maatschappelijk werker. 

Zij diagnoseerde mij met PTSS (complex)

Ik schrok van haar diagnose, maar was ook blij dat “het” een naam had. 

In de nachten kreeg ik vaak paniek aanvallen, nachtmerries en werd ik wakker van alles (24/7 op scherp staan).

Overdag lag ik de halve dag in bed en deed ik in de middag even het huishouden. 

Rutger wou in het weekend dat ik bij hem was leuke dingen doen o.a naar de bios en of ergens wat gaan drinken.

ik daarin tegen wou alleen maar slapen, slapen en mijn eigen verdriet weg huilen.

“Je moet door, Joyce!” zei hij dan.

Ik wou ook graag door maar mijn eigen demonen hielden me in alles tegen. 

Het rouwen, huilen, praten en het naar buiten gaan.. niks lukte me. 

ik kreeg angstaanvallen in de winkel en wou bij grote drukte vluchten, elke vezel in mijn lijf zei: RUN! 

ik besloot om nog eens te praten met mijn huisarts,  na een lang gesprek te hebben gehad concludeerde hij: Burn-out! 

Een paar dagen later liep ik bij de Psychosomatische Fysiotherapie.

Na een half jaar intense therapie te hebben gehad bij de fysio, voelde ik mij wat “beter”.

ik besloot om een baan te zoeken (juwelier), wauw wat voelde dat goed, ik had weer ritme en ging samenwonen. 

Alles zat in een stijgende lijn! 

Tot dat mijn contract niet werd verlengd, ik vond dat heel erg. 

Was ook bang dat ik weer terug zou zakken in mijn oude ritme. 

Gelukkig vond ik een half jaar later een baan bij de kringloop om de hoek, het begeleiden van mensen met een beperking. Wat een gave baan was dat, zeg! 

Relaxte uren, de kringloop zat om de hoek en gaf leiding. Beter kon niet! 

En als klapper op de vuurpijl werd ik super snel zwanger! Wat een top jaar! 

Alleen in augustus dat zelfde jaar werd het bestaan van de kringloop opgeheven. 

De vrijwilligers konden wel blijven alleen het “betalend” personeel moest de kringloop verlaten. 

En ik? Ik was zwanger!! Hoe dan?

Uiteindelijk kreeg ik zoveel stress van dat afgelopen jaar, dat ik weer “ziek” thuis kwam te zitten... STRESS! 

Gelukkig voor ons en de baby ging alles goed, mijn zwangerschap verliep goed en mijn bevalling (13 januari 2019) was ook een eitje! 

Maar Ik vond het zwanger zijn vreselijk, ik had amper een buik maar vond het gewoon niet leuk. 

Ik voelde haar schoppen in me buik en ik vond het vervelend en irritant.

En dat mijn buik begon te groeien al helemaal.

Sommigen vonden het super leuk en fijn als hun kindje dat deed of had gedaan, maar ik? Nee.. ik vond er niks aan. 

De VK vertelde me dat het te maken had met mijn hormonen. Ik ging er vanuit dat dat ook zo was. 

Toen Joëlla naar de geboorte bij mij op de buik werd gelegd dacht ik: oh ok? Dit was het? Hallo baby?

Ik was compleet overvallen omdat Joëlla twee weken te vroeg kwam, geheel onverwachts. 

Ik wist namelijk niet dat ik aan het bevallen was, had wat lichte menstruatie krampjes. Rutger is nog naar zijn nachtdienst gegaan. 

Toen Rutger terug kwam, heb ik de vk maar gebeld, toen zei eenmaal onderzoek deed bij mij: “keek ze angstig en zei je moet nu naar het ziekenhuis, je hebt 8,5 cm ontsluiting!!” 

ik belde mijn beste vriendin, en zei heel droog ik heb 8,5 cm ontsluiting! Zij reageerde enthousiaste dan ik, ze zei oh gaaf! Kom er aan! 

We troffen elkaar in de lift van het ziekenhuis. 

En toen ging alles in een “vlot” tempo..

Ik hield me tijdens de kraamweek ook wat op de achtergrond, Rutger was helemaal de “happy daddy” maar op de een of andere manier had ik dat “happy” gevoel niet. 

“Hè bah, alweer de fles?” “Pfff in badje doen, nee” 

Voor sommigen klinkt dit heel raar. 

Je wou toch een baby? Joëlla is toch gepland? 

Ik zei dan zachtjes..ehh ja. 

Maar snachts had ik nog steeds paniek aanvallen, nachtmerries en moest functioneren als moeder. 

Gek genoeg was er niks lichamelijks mis met mij. Had alleen wat hechtingen. 

Mijn tante was onze kraamverzorgster, super leuk!! 

Ik vond het heel gezellig dat ze kwam en Joëlla verzorgde. 

Maar de avonden dat mijn tante er niet was, vond ik eng, angstig.. 

(Verhaal word vervolgd!)