Bekkeninstabiliteit-strijd

Tijdens de eerste zwangerschap had ik het zwaar.  Na maanden fysiotherapie en bezoeken aan de orthomanueel therapeut en het afnemen van die zwangerschapshormonen ging het steeds beter en beter. Ik kon vrijer bewegen, weer wandelen, conditie opbouwen en rustig de hele dag rommelen in huis zonder nodige pauzes. En dan, patsboem; weer zwanger. Nog eerder last, de hormonen van de vorige zwangerschap waren amper uit mijn lichaam of ze waren alweer terug. Boosdoener: Een ongeplande, maar daardoor niet minder welkome, zwangerschap. Daar gaan we wéér. Vanaf het moment van de positieve test, wist ik dat we weer op de terugweg gingen van herstel. 

Kort nadat ik wist dat ik zwanger was ben ik overgestapt op een andere fysiotherapeut. Een fijne praktijk, fijne fysiotherapeute en ik voelde me meteen thuis. Gespecialiseerd in het bekken én zwangere vrouwen en dat bleek. Oefeningen, masseren en de hele mikmak bij elkaar. Eerst ging ik om de week, maar nu dat het einde van de zwangerschap nadert ga ik iedere week. Pfoe, ik zou wel iedere dag willen gaan! 

Nadat de fysiotherapeute heeft gemasseerd, wat soms ook echt pijn doet, ben ik gesloopt en doe ik het rustig aan. De dag erna heb ik vaak een soort spierpijn, maar het helpt voor de rest van de week wel goed. De oefeningen doe ik braaf, en nu rond het eind van de zwangerschap gaat alleen het ‘kikkeren’ mij goed af.

Veel vaker dan moet ga ik helaas over mijn eigen grens heen. Je bent toch mama, en bij een tweede zwangerschap kan je nou eenmaal niet op de bank blijven liggen. De hele dag moet ik achter de dreumes aan rennen en hij wilt nog regelmatig getild en gedragen worden en je tsja, daar kan ik moeilijk nee tegen zeggen natuurlijk. En dan nog de nesteldrang 😩 Alles móét schoon; zelfs de garage. En de keukenkastjes. Wanr ja, daar komt de baby echt natuurlijk 🥲 ik probeer te doen wat ik kan, wat niet echt veel is natuurlijk. 

Ik heb er een helel aan. Hoe kan zoiets als bekkeninstabiliteit je hele leven beïnvloeden? ‘S Nachts lig ik vaker wel dan niet met tranen in mijn ogen op bed, het doet te veel pijn. Een kussen tussen mijn benen of een warme kruik helpen tijdelijk. ‘S ochtends heb ik het idee dat ik uit elkaar val van ellende. Die zware buik maakt her niet veel beter natuurlijk. Ik voel me niet vrouwelijk, groot, en een aansteller. Ik wil zo veel meer dan dat ik op dit moment kan! Het is frustrerend. 

Gelukkig hebben we binnenkort een afspraak in het ziekenhuis. Waarschijnlijk wordt ik ingeleid rond de 39 weken, zodat ik zo snel mogelijk kan beginnen aan het herstellen. Ik houd mijn vingers gekruist 🤞🏼 Hopelijk gaat het herstel