1 week geleden
Alles in mijn lichaam begin te tintelen
Ik heb het niet door, het is een trigger.
Dat ik mijzelf totaal kwijt ben geraakt in onze kinderwens, de miskramen, de vroeggeboorte en vele ziekenhuis opnames van S was het me gelukt om mijzelf bij elkaar te rapen en weer door te gaan met ons leven zoals we altijd deden. Niet wetend dat deze manier van leven alleen maar overleven was. Toen G geboren werd, leek het even of ze alle wonden van de afgelopen jaren heelde. Tot er een deur openging waarvan ik het bestaan niet wist. Ik belande in een heel diep dal. Waar ik maar niet uit lijk te komen.
Het afgelopen jaar heb ik zo hard gewerkt aan mezelf om uit dat diepen dal te komen. Ik ben sterk! Sterker dan ik ooit ben geweest, eindelijk voelde ik een klein steigend lijntje. Tot vorige week, S haar eerst school dag/week. Ik voel pure paniek, er zit een baksteen in me maag. Ik voel in mijn hele lichaam tintelingen, ik sta te trillen op mijn benen. Ik krijg geen lucht alles wordt wazig. Wat is er toch mis met me? Ik heb het niet door, het is een trigger..
Ik heb geleerd dat als ik een slechte dag heb mezelf moet toespreken. Het is oké wat ik voel, laat je niet lijden door dit gevoel. Je lichaam neemt een loopje met je. Maar mijn gevoel heeft me compleet in zijn macht. Mijn lichaam neemt me compleet over, alles wat ik voel is zo intens. Het is een strijd die ik elke dag voer met mijzelf en het is zo verdomd moeilijk. Sommige dagen kan ik het onderdrukken en voel ik me wat beter, andere dagen trekt het aan me om weer dieper het dal in te gaan.
Wanneer houd dit gevoel nou eens op en kan ik weer mijn leven oppakken? Het frustreert me, hoe kan het dat ik het elke keer niet zie aankomen? Hoe kan ik dat ik elke keer een klein stapje vooruit ga en dan weer zo hard dat dal in getrokken wordt?
Ik probeer het om afleiding te zoeken en soms lukt dat me om even uit me hoofd te stappen. Even niet na te denken en gewoon me ding doen. Tot het gevoel me weer overvalt, ik weet dat het erbij hoort en ik erdoorheen moet. Dit hoort op dit moment nu eenmaal bij me, het heeft tijd nodig.
Ik verlang zo ontzettend naar rust, rust in mijn lichaam.. Had ik maar een glazen bol, zodat ik vooruit kon kijken. Wetend wat er komen gaat, maar helaas..
Koffiemeteentweeling
Heel herkenbaar! Veel sterkte en echt, het komt goed.
Mamaplaats
Bedankt voor het delen❤️
Mama.Systeem
I feel you. Veel innerlijk werk doen, door het verdriet heen, janken als een malle. Schrijven helpt me soms. En hopelijk ooit therapie. Er zit helaas geen tijd op dit soort dingen. Ik ben door mijzelf altijd geneigd om te zeggen 'wat is er van vroeger dat je nu zo vast houdt, dat dit de emmer is die over blijft lopen?' En tegen jezelf vechten werkt gewoon niet. Liefdevol naar jezelf kijken en jezelf toestaan die gevoelens te hebben. En door de shit heen werken wáár je zoveel gevoelens over hebt. Welke gedachte(s) maken dat de pijn zo intens is. Is die gedachte/zijn die gedachten kloppend? Superveel succes en sterkte, lieve mama. Je hoeft niet tegen jezelf te vechten. Je pijn mag zijn, pijn kost moeizaam veel energie, overleven kost moeizaam veel energie. Soms is uit je bed komen al een overwinning. Je lichaam houdt alles vast en dat komt er nu uit. Omdat het veilig is, omdat je kleine grote spruit naar school gaat. Dus er is ruimte om te klappen want S is niet in de buurt om het te zien. Het is dood fucking eng om ineens je liefde en leven en waar je zo hard voor gevochten hebt af te moeten geven. Geen controle meer te hebben en te vertrouwen op andere mensen, dat ze je grut eerlijk en liefdevol behandelen. Het is moeilijk. Het is écht moeilijk.