25 weken en zwangerschapsdiabetes

Op 29 augustus 2024 zijn we 25 weekjes onderweg. Gelukkig nog steeds geen gekke klachten gehad. Ondanks mijn maagzuur,krampen in de kuitspieren en niet kunnen slapen na een plasbuurt. Gaat het tot nu toe goed. 

Op donderdag 29 augustus moesten we vroeg op omdat ik de suikertest gepland had staan. Ik moest nuchter zijn en dat viel mij wel even zwaar omdat ik altijd na opstaan moet eten anders val ik om. Dit is me al een paar keer gebeurd. 

Wij stappen met ze tweetjes in de auto op weg naar mumc+ in Maastricht. Voor ons 10 minuutjes rijden en we zijn er. Heel fijn dat het ziekenhuis kortbij is. 

Netjes de auto geparkeerd en samen liepen we naar het moeder en kind centrum om ons te melden.

Eenmaal aangemeld begon ik moe te worden. Ik was deze nacht al van 2;30uur wakker en kom geen oog meer dicht krijgen. En ik was al nuchter sinds woensdag 17:30uur. Dus ik was niet de vrolijkste die ochtend. 

Verpleging riep me op en moest mee naar een kamertje om een vragenlijst te beantwoorden. Dat liep vlekkeloos. Me vriend mocht niet mee de behandelkamer op helaas. Daar had ik al angst voor. Uiteindelijk afscheid genomen en naar de behandelkamer. 

Er stond een stoel klaar voor mij met alle spullen die ze gingen gebruiken voor de test. Meteen eerste keer bloedprikken. Daarna dat glucose drankje drinken en dan is het wachten. In de tussen tijd had ik een half uur meeting voor de bloeddruk die vrij hoog was. Waar ik om bekend stond bij onze verloskundige. 

Wat een rot apparaat was dat, iedere drie minuutjes weer een nieuwe meting. In totaal 11 meting gehad en mijn bloeddruk was veel te hoog. 

Uur na het drankje werd ik weer geprikt. Uur na de tweede prik werd ik voor de derde keer geprikt. En dan mocht ik eten. Ik had honger. De kleine in de buik was lekker aan het trappelen op het moment dat ik begon met eten. Heel fijn gevoel was dat. 

Na het eten moesten we blijven wachten op de uitslag. En helaas had ik de uitslag eerder dan de gynaecoloog die langs kwam.  

Ik was geschrokken, boos, machteloos, verdrietig en vooral schaamde me kapot. Heel fijn al doe emoties tijdens de zwangerschap. Ondertussen was ik ook aan het appen met me vriend en vertelde hem dat we helaas zwangerschapsdiabetes hebben. 

De tranen liepen me, krijg mezelf ook niet rustig. Wilde heel graag opstaan en na huis. Ik had het gehad na 5 uur in de stoel zitten zonder eten en drinken. 

Eenmaal kwam de gynaecologe en die vertelde dit nieuws nog eens en ik was zo bot en zo verdrietig dat ik niks meekreeg en alles langs me af ging. Ze begreep me en had het met me te doen. 

Vanwege het feit dat ik aanstaande maandag met vliegtuig vertrek na buitenland. Zaten ze met een dilemma. 

In de tussen tijd had ik me vriend geappt van kom maar naar hier dan wachten we samen op de gynaecologe en verder zaken. Gelukkig werkt hij 5 minuten van ziekenhuis af en was zo bij mij, gelukkig. 

Ik heb echt een top vent naast me staan die me Door dik en dun steunt en anders om ook. Ik vond het zo spannend allemaal. En hij zal ook een zorgzame, lieve papa zijn voor onze zoon straks. Waar we ons het meeste op verheugen. 

Na het wachten op de gynaecologe en het gesprek aangehoord met verdere informatie. Mijn bloeddruk was te hoog, hiervoor kreeg ik medicatie plus een maagbeschermer. En dan werd me uitgelegd hoe ik mijn waardes moet prikken elke dag en dat was even slikken. Ik ben heel bang voor naalden. Maar het lukte mij en dat is weer positief. 

Eenmaal dat afgerond mocht ik na huis. En kreeg de oproep voor vrijdag 30 augustus van de internist. Heel fijn. 

 

Vrijdag 30 augustus om 9:00uur moest ik me melden in het mumc+ brugpoli voor de internist. Ik was heel gespannen. Een ding wat ik haat is onzekerheid, niet wetend wat gaat komen. 

We werden netjes binnengeroepen, de internist zag er niet bepaald vrolijk uit dus ik zag de bui al hangen. 

Me vriend was gelukkig mee want ik had zoveel informatie gehad al op donderdag dat ik dit niet meer kreeg verwerkt. Hij stelde de vragen waar we thuis over hadden gehad en dar gaf mij wel wat rust. Maar met alle emoties en veranderingen ben ik met spijt op de internist uitgevallen en ik was boos, verdrietig tegenlijk. Heel fijn die hormonen allemaal. 

Uit het gesprek is gekomen dat mijn suikerwaardes veel te hoog zijn en dat ik geen goede insuline aanmaak voor mezelf en voor de kleine. Waardoor mijn lichaam het niet verwerkt krijgt. Wat te begrijpen is. Aangezien ik ook niet slank ben en geen gezonde ‘bmi’ heb. 

Ze wilde eigenlijk dat ik begon met insuline zelf spuiten. Maar ik ben voor de doods voor naalden. Ik heb echt gehamerd van ga ik niet doen geef me maar pillen. We zien het wel na de vakantie hoe het gaat. 

Nu is het zo dat ik pillen gekregen heb die ik voor nu 2 maal per dag moet pakken. Die pillen kunnen er wel bij de rest van mijn pillencollectie. Ik moet nu op mijn eten letten, wat ik al deed. 

Eenmaal in de auto op weg naar huis brak ik weer in tranen. Ik was emotioneel op. Thuis gekomen meteen gegeten, uurtje wachten geprikt en ben ik gaan slapen op de bank. Het heeft me goed gedaan dat slapen. Mijn lieve katten om me heen en dat was fijn. 

Voor nu is het afwachten wat die medicijnen gaan doen allemaal. Maandag heb ik contact voordat ik ga vliegen en dan is het klein beetje genieten van onze vakantie. Want nu gaan we nog verder de draaimolen van het ziekenhuis in.