1 jaar geleden
25 juli 2022, deel 3
Als Noud mij of mijn moeder ziet gaat hij huilen, dit omdat hij iets anders niet kan en hij zo uit dat hij blij is ons te zien. Heel lief, maar jeejtje wat lastig, continu een huilend kind als je je gezicht laat zien.
Woensdag 27 juli
Het ochtend ritueel: De wekker gaat af, ik bel de ic om de nachtverpleging nog te spreken. Mijn moeder en ik maken ons klaar om richting het ziekenhuis te gaan. We halen beneden een cappuccino (het koffieautomaat is voor pure nood) en lopen naar de IC. Ik ga eerst even langs Noud en daarna loop ik door naar Wannes.
Als Noud mij of mijn moeder ziet gaat hij huilen, dit omdat hij iets anders niet kan en hij zo uit dat hij blij is ons te zien. Heel lief, maar jeejtje wat lastig, continu een huilend kind als je je gezicht laat zien. Hij ligt in een volwassen bed dat op werk hoogte staat en wij zitten er op een normale stoel naast, hij zit ons dus niet als we naast hem zitten. We hebben dus een stoel aan zijn voeteneinde en naast hem staan, maar hij heeft graag dat je zijn hand vast houdt dus je bent gebonden aan de stoel naast zijn bed. Ook heeft hij graag dat je hem knuffelt, dan moeten we ons hoofd op zijn schouder/borst/nek leggen. Vannacht heeft hij de nachtverpleging zo ver gekregen dat ze hem geknuffeld hebben, niet eenkennig haha!
De artsen komen als eerst langs Noud dus ik wacht de artsenronde af. Ze zijn erg tevreden, hij heeft veel wondvocht maar dat mag nog, er mag vandaag een lijn uit zijn handje, Yes!
Ik loop naar Wannes, haal eerst nog koffie, eenmaal aangekomen zie ik hem naast zijn bed staan. Huh?! 'Ja mocht van de fysio' zegt hij nonchalant terwijl hij zijn schouders op haalt.
Na een minuut trekt hij wit weg en gaat toch weer zitten. Dit was zijn energie voor deze ochtend, hij gaat terug in bed liggen en slaapt ook weer binnen vijf minuten. Hij kan nog even zijn rust pakken want vanmiddag komen zijn ouders, leuke afleiding!
Ik loop weer naar Noud en wacht op een telefoontje dat ze aanwezig zijn. Daarna lopen we eerst naar Wannes en na wat kletsen gaan we naar Noud. Lastig moment, Noud is blij iedereen te zien en gaat huilen maar is ook nog zo stoned dat alles te veel is en we na een kwartier besluiten dat het genoeg is.
De rest van de dag loop ik heen en weer van Noud naar Wannes en in de avond eet ik met mijn schoonouders in het Ronald McDonald huis, pak mijn spullen en slaap bij Wannes op de kamer vannacht. Noud is best wat wakker en in paniek dus ik wil snel bij hem zijn als hij wakker wordt.
'S avonds was ik Wannes zo goed als mogelijk in zijn bed, hij probeert voetbal te kijken maar al snel geeft hij dit op. De medicatie heeft de overhand bij de mannen, vervelend natuurlijk maar eigenlijk ben ik er blij mee, zo weet ik dat ze weinig pijn hebben. Moe maar voldaan val ook ik in slaap, de dag is voorbij, weer een dag dichterbij een nieuw leven.
Als jullie je afvragen waar mijn moeder in dit verhaal is; overal en nergens. We zijn om de beurt bij Noud, soms samen zodat hij ons ook lekker hoort kletsen, soms loopt ze ook even naar Wannes of een rondje door het ziekenhuis, naar de winkel, om koffie of gewoon even in het Ronald.