14 dagen bij ons, alles gaat zo goed, toch? (Part 2)

Daar gaan we, met zenuwen door heel me lijf richting het ziekenhuis. Niet wetend wat er aan de hand is, de onzekerheid, wat gaan ze doen met ons kleine ventje. Het enige wat ik zeker weet en wat ik aan alles in mijn lijf voel is dat het niet goed is. 

Mijn moeder probeert me gerust te stellen, laten we niet van het ergste uit gaan lieverd. We weten niet wat er aan de hand is. We zullen even moeten afwachten, wat ze in het ziekenhuis gaan zeggen. Het komt allemaal goed. Heel lief en precies wat moeders doen. En waar ik mezelf achteraf in herken en ook doe als de oudste zich ergens druk om maakt en ik gerust wil stellen en wil voorkomen dat hij kortsluiting krijgt maar op dat moment dringt het allemaal niet door.  

Het enigste wat door mijn hoofd heen gaat en wat ik uit spreek is, stel je voor het is een hersenvliesontsteking. Iets waar ik altijd bang voor ben geweest. Iets wat altijd in mijn gedachten heeft gezeten sinds ik voor het eerst zwanger raakte. Stel je voor dat je kindje een hersenvliesontsteking krijgt, dat kan zoveel gevolgen hebben.

We komen aan in het ziekenhuis en worden gelijk geholpen. Er lopen 2 zusters mee naar onze kamer,  een kamer waar we al vaak zijn geweest. Waar we al veel uren hebben doorgebracht met de oudste en ze beginnen dan ook met de standaard onderzoeken, die herken van de oudste van zijn atsma aanvallen. Ik merk dat dit me houvast geeft en er voor zorgt dat ik automatische piloot ga. Dit herken ik dus dit kan ik aan. 1 zuster stelt alle vragen, de andere zuster typt daarna word de ademhaling, de huidskleur etc. gecontroleerd. 

Al snel komt ook de kinderarts binnen en op het moment dat ze me aankijkt voel ik een soort van opluchting, het is onze eigen kinderarts, die betrokken bij de oudste. Ook dit is fijn, dit voelt vertrouwt en geeft me weer even een boost, dit kan ik. 

De kinderarts is gelijk duidelijk en geeft aan dat koorts bij zulke jonge baby's niet goed is en Luka sowieso opgenomen wordt. En er gestart gaat worden met 2 soorten antibiotica. 

Ze stelt vragen over hoe de dag is verlopen en waaraan we merkten dat het niet goed ging en hij achteruit ging. Als ik vertel over het optillen en dat hij dan moet huilen, geeft ze aan dat ze wat onderzoeken wilt doen omdat de klachten die hij heeft passend zijn bij een hersenvliesontsteking. Alsof ze voelt dat mijn angst voor een hersenvliesontsteking er is. Ze benadrukt dat ze het wilt uitsluiten en dat dit niet betekent ze er zeker van is dat Luka een hersenvliesontsteking heeft maar dat we er wel rekening mee moeten houden. Op dat moment dringt niet alles tot mij door en ik geef aan dat alles wat nodig is, moet gebeuren. 

Er wordt bloed afgenomen, een kather geplaatst, een neustest gedaan(vergelijkbaar met nu de coronatest) en er een infuus geplaatst voor vocht en voor de antibiotica. Ook zal er zo snel mogelijk een ruggenmergpunctie gedaan moeten worden, om hersenvocht af te tappen om te kijken hoe het met de waardes staat en op kweek te zetten of het een bacteriële of virale hersenvliesontsteking is.

De kinderarts loopt met ons mee naar onze kamer. In de lift krijgt ze telefoon met de uitslag van het bloed. De ontstekingswaardes zijn erg hoog en ze wilt graag zo snel mogelijk de ruggenmergpunctie uitvoeren. Ze geeft uitleg en vraagt of ik hier bij wil zijn. Het is een akelig beeld en Luka moet erg stil gehouden worden en dit kan voor verzet zorgen. Ik besluit om er niet bij te zijn. Mijn moeder is ondertussen naar huis om nog wat spulletjes op te halen omdat we sowieso een week moeten blijven. 

Ik blijf alleen achter op de kamer, mijn schoonmoeder belt en vraagt hoe het met mij gaat. Ik breek, ik kan alleen maar huilen, en zeggen dat ze denken dat het een hersenvliesontsteking is, dat ze hem mee hebben genomen voor een ruggenmergpunctie en dat ze zo terug komen. Op dat moment komt mijn moeder binnen. 2 moeders die mij geruststellen. Wat een zegen, dat ik zo veel liefde om me heen heb. Dat zij rustig blijven op het moment dat ik het even niet meer zie en voel. Zij zorgen er voor dat ik mijn knop weer om kan zetten op het moment dat Luka weer terug komt. 

Op het moment dat terug komt is hij lijk en lijk wit. Hij heeft gestreden als een echte strijder. Hij wilde niet gebogen worden in een bolletje en heeft er alles aan gedaan om zijn lijfje te strekken maar uiteindelijk was zijn lijfje te moe en gaf zich over. Zo moe dat hij er zo bleek van was geworden. We mochten hem alleen tijdens het eten en verschonen vast houden en knuffelen verder koest hij zoveel mogelijk stil liggen. Dit omdat hij door de ruggenmergpunctie een hersenschudding had en hoofdpijn. 

Dus daar lagen we dan. Ik net bevallen, allebei in een eigen bed. Dichtbij maar toch ver weg. Wachtend op de uitslag. Dat we samen waren dat was zeker, maar hoe we ervoor stonden dat was onzeker. Om half 1 belde de kinderarts met de uitslag. Het hoge woord was er uit, onze kleine wonder had een hersenvliesontsteking. De uitslag was zeker, nu was de toekomst onzeker...