2 jaar geleden
14 dagen bij ons, alles gaat zo goed, toch?? (part 1)
Of toch niet?
Onze lieve Luka, onze jongste zoon. Hij is 14 dagen bij ons en we zitten heerlijk op onze blauwe wolk. Samen met papa en zijn broer een gezinnetje van vier, een mooi even getal daar hou ik van. Zijn broer is een hele trotse en zorgzame broer, zo heerlijk om een hele dag verliefd naar te kijken.
En als dan ook de avond valt beginnen we niets vermoedend met ons avond ritueel en leggen we de kids op bed. We geven ze een avond kus, zingen slaap kindje slaap, niet wetend dat de volgende dag alles zou veranderen, dat op de 15de dag dat Luka bij ons is, onze wereld op ze kop zou staan..
De volgende ochtend was het stilletjes, normaal was Luka al voor zijn flesje geweest. Ook Xamm lag nog heerlijk te slapen. Wij dachten er niet te veel bij na en genoten van het 'uitslapen'. Toen Xamm wakker was, was het echt wel tijd om de dag op te starten. Luka lag nog te slapen maar het was tijd voor een flesje melk, want hij was in de nacht ook niet geweest, dus meneertje moest wakker worden. Met het uit bed tillen begin hij te jammeren. Ik zeg nog tegen hem ja dat snap ik wel, als je zo lekker ligt te slapen. Ik had ook nog graag lekker willen liggen maar dat gaat niet. Hop naar beneden en een lekker een flesje drinken, dit flesje ging er niet heel enthousiast in. Terwijl Luka de snelste drinker in het gezin is en weinig geduld heeft. Bijzonder maar oke het kan.
Verder is Luka de gehele dag rustig, blijft jammeren en soms huilen als we hem optillen, drinkt niet zo gulzig zoals we van hem gewend zijn en slaapt veel en wordt in de loop van de dag minder alert. Al een paar keer benoem ik naar mijn man dat ik het gek vind dat hij zo jammert en huilt als we hem optillen. Net als ik het weer benoem komen mijn ouders binnen, geven Xamm een kus en oma loopt daarna gelijk door naar Luka. Ze tilt hem op en hij begint keihard te krijsen, mijn moeder raakt een beetje van slag en zegt ik doe toch niks verkeerd. Ik raak een beetje in paniek en zeg tegen mijn man het voelt echt niet goed. Ik weet zeker dat er iets aan de hand is. Op dat moment zegt een gevoel in mij dat het echt niet goed gaat.. Ik pak de thermometer en meet zijn temperatuur op. Een minuut wachten, dat hoeft niet eens, ik zie dat hij op loopt en zeg gelijk tegen mijn man dat hij mijn mobiel moet pakken en dat we naar het ziekenhuis moeten. Luka is op dat moment 15 dagen oud en als ik iets goed heb opgeslagen is het dat baby's onder de 3 maanden oud geen koorts mogen hebben.
We bellen naar het ziekenhuis en beantwoorden de vragen. We moeten gelijk langs komen en gezien worden door een kinderenarts. Mijn man en mijn vader blijven bij Xamm. Mijn moeder gaat met mij en Luka mee naar het ziekenhuis. We pakken wat spulletjes voor Luka. Geef mijn man en zoon een kus, niet wetend dat we 's avonds niet thuis slapen
