Waar mijn burn-out begon.

Alle een tijdje merkte ik dat mijn energie anders was. Ik januari heb ik Corona gehad. Ik merkte dat ik daardoor veel energie moest in leveren. Daar baalde ik wel van. Was net 20 kg kwijt en enorm trots. 

Corona kwam op een rot moment. Ik zat in mijn laatste week van mijn oude baan, en zou starten bij mijn nieuwe baan. Gelukkig mocht één dag later beginnen. Ik was blij. Maar merkte dat het inwerken veel energie kosten. Gelukkig steunde me lieve man mij! En gingen we in februari nog een lekker weekendje samen weg. 

Ik heb nog even door gebikkeld tot de zomer. Ik werd weer vermoeider. Maar ach het was warm, dus daar zou de hitte komen. Schuif het maar weer in een kastje. 

Maar na de zomervakantie merkte ik dat ik nog steeds moe bleef. Ik kwam slecht me bed uit, was dit dat weer een teken? Of moest ik gewoon nog in het ritme komen. 

Ik merkte dat alles meer energie koste. Ondertussen was ik in 9 maanden ook weer tien kg bijgekomen. Dus dat deed me niet goed. 

Maar ik kwam maar niet van me kont af. Was stapelde zich weer op. Ik werkte en ik zorgde. Meer kon ik niet. Maar goed. Ik accepteerde dat. 

Maar wat ik merkte is dat ik vrij weinig kon hebben. Om de kleinste dingen kon ik ontploffen. Als de kleine man niet opschoot, schoot ik wel uit me slof. Ook als me man iets zei viel dat niet goed. Moet je nou alweer ongesteld worden? Was een vraag wat vaker voorbij kwam. 

Me wereldje werd kleiner. Kon niet meer van dingen genieten. En dacht dat me relatie in een sleur zat. 

En toen zaten we na nog wat maandjes door sukkelen in maand oktober. 

Net een pittige griep achter de rug. Door een tijdelijke functie op me werk kon ik wel door werken. Want ziek melden, tsja dat doe ik niet graag. 

Nog maandje verder, kwam daar toch echt de man met de hamer. Ik kon niet meer…..