2 jaar geleden
Strijd op leven en dood - Deel 18
Hoe onze dochter in het Sophia Kinderziekenhuis terecht kwam
Het was het weekend van 15 februari . Marelinde lag nu al ruim 3 weken in het Sophia Kinderziekenhuis en al die tijd ben ik niet verder van haar weg geweest dan het Ronald MacDonaldhuis, laat staan dat Mark en ik iets samen hadden gedaan naast het zorgen voor Marelinde. Die zaterdag hebben we mijn ouders geregeld. Zij kwamen bij Marelinde zitten zodat wij met z'n tweetjes wat konden gaan doen. Ook al wist ik dat Marelinde bij mijn ouders en in het ziekenhuis in goede handen is, toch was het moeilijk en spannend om zonder haar het ziekenhuis uit te gaan. Het was echt heel onwennig en ik voelde me een beetje gestresst in het begin. Gelukkig zakte dat toen we 10 minuutjes in de auto zaten.
We hadden op marktplaats een leuke salontafel gezien en die zijn we eerst gaan halen. Daarna zijn we naar een tuincentrum gereden. We zijn allebei dol op slenteren door het tuincentrum. (Oké eerlijk toegegeven, Mark zou er het liefst iedere week naar toe gaan, maar dat gaat mij net iets te ver.) Bij alles wat we deden en zagen in het tuincentrum moest ik toch aan Marelinde denken.
Als het anders was gelopen, was ik zo verdrietig geworden van alle spullen die ik zie die me aan Marelinde doen denken.
Een gevoel van dankbaarheid overspoelde me daar. Ze is er nog! en ook al weten we nog niet wat de schade zal zijn van deze heftige ziekte, ze is niet dood! Het idee dat ze aan deze rotziekte zou zijn komen te overlijden gaf me een verschrikkelijk gevoel. Een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel. Na alles wat er gebeurd is was het ook bijna onwerkelijk dat ze dit allemaal heeft overleefd.
Ik weet niet eens meer wat we hebben gekocht in het tuincentrum, het zal ongetwijfeld ook niet veel boeiends zijn geweest. We waren er even uit en daar ging het om.
Na het tuincentrum zochten we een gezellig restaurantje op in de buurt voor een lunch. Tijdens de lunch hadden we het voornamelijk over Marelinde en probeerden we voorzichtig bij elkaar te polsen wat de ander voelde en hoe de ander bepaalde dingen heeft meegemaakt. Allebei zaten we daar met een gevoel van dankbaarheid en stonden toch ineens weer wat anders in het leven dan voordat Marelinde in het ziekenhuis kwam. Dat werd ook wel duidelijk toen we flarden van gesprekken van andere mensen opvingen. Voor het eerst zaten we natuurlijk weer te eten met om ons heen mensen die (waarschijnlijk) geen kind in het ziekenhuis hadden liggen. Er werd in sommige gesprekken best geklaagd over zaken die voor ons op dat moment zo onbenullig leken. Begrijp me niet verkeerd, iedereen ervaart dingen anders en dat respecteer ik zeker! Wij relativeerden op dat moment dingen anders dan voor Marelinde's ziekenhuisopname. Start de auto niet? Ja dat is vervelend, maar we zijn tenminste nog met ons viertjes en er is niemand die dood gaat aan een auto die niet start. Zoals ik al zei, zoveel dankbaarder voor de dingen die we wel hebben.
Aan het eind van de lunch gaf ik aan dat ik nog even wilde kijken naar het schattige kerkje tegenover het reastaurant. Zodoende liepen we daarheen. Het leek al een vrij oud kerkje, maar helaas konden we er niet in. Zoekend naar een ingang liepen we om het kerkje heen en kwamen aan de achterkant bij een heel oud graf. Het bleek een monument te zijn voor gesneuvelde soldaten uit de 2e wereldoorlog. We lazen alle namen en zagen verderop nog meer oude graven die we van dichterbij wilden bekijken. Graven uit 1918, 1915, 1912. Zo liepen we al zoekend naar oudere graven zoekend de begraafplaats steeds verder op. En toen stonden we ineens bij de kindergraven. Sommige jonger dan Marelinde, sommige ouder en daar een meisje van Marelinde's leeftijd. Wat was dat confronterend. Gelukkig weet ik niet wat die ouders precies hebben meegemaakt, maar na wat er met Marelinde is gebeurd kan ik me er een voorstelling bij maken. Een rilling liep over mijn rug en al snel prikten de tranen achter mijn ogen. Wat een geluk hebben wij gehad. Door het oog van de naald. We hebben eventjes naar het graf staan kijken en liepen toen weer verder. Hoe verder we liepen, hoe meer rust er over ons heen kwam. Hoe dat kon, geen idee. Uiteindelijk hebben we alle graven gezien en waren daarna zo moe dat we weer terug naar het Sophia zijn gereden.
Daar had Marelinde een super leuke dag gehad met opa en oma. Opa had Ernie en Bert meegenomen en samen hebben ze daar hele poppenkastvoorstelingen mee gemaakt. Ze mochten zelfs blijven logeren en zo kon Mathias een dag later een eigen poppenkastvoorstelling maken voor Marelinde. Met tranen in mijn ogen heb ik ernaar zitten kijken. Wat ben ik rijk met zulke lieve kinderen!