Strijd op leven en dood deel 13

Met alle toeters en bellen vertrokken we rond 15.00 uur naar beneden. Naar de dialyseafdeling. Daar werd Marelinde aan een ander dialyseapparaat gelegd. Deze zag er veel ouderwetser uit dan dat ding op de IC, maar oud hoeft niet persé slecht te betekenen. Marelinde kreeg een plekje bij het raam en mocht ook tv kijken zonder koptelefoon. Niet dat ze er veel aan vond, maar dat het mocht maakte haar al heel blij. Tijdens het dialyseren zat er een dialyseverpleegkundige en een kinderarts bij ons.

We kletsten wat over koetjes en kalfjes en ineens zegt Marelinde: "Mama ik heb zo'n honger. Mag ik een banaan?" Verbaasd keek ik haar aan. Ze kreeg immers pas sinds één dag sondevoeding en had al een week niets meer gegeten. Ik zei haar dat ze nog even niets mocht eten, omdat ze al eten kreeg via het slangetje in haar neus. Marelinde knikte wel, maar nog geen 5 minuten later stootte ze een harde zucht uit. "*zucht* Ik heb echt heel veel honger hoor mama!" Ik keek naar de arts die even overlegde met de dialyseverpleegkundige en daar kwam er een koektrommel tevoorschijn. Marelinde kreeg een Mariabiscuitje. Haar dat zien eten was zo mooi om te zie. Met veel smaak nam ze haar eerste hap en lag op haar gemak al kauwend naar de tv te kijken.

Na een half koekje gaf ze het koekje aan mij. Ze hoefde niet meer en kort daarna gaf ze ook aan dat ze buikpijn had. Waarschijnlijk was ze misselijk van die eerste happen na zo lang geen vast voedsel meer te hebben gegeten. Met een bakje in de aanslag viel ze uiteindelijk in slaap.

Tot plots, je raadt het al, weer een alarm. Het dialyseapparaat stopte ermee. De dialyseverpleegkundige keek even raar op. Snel kwam hij kijken wat er aan de hand was. Het apparaat gaf een foutmelding op de watertoevoer. Even stond hij verbaasd naar het apparaat te kijken, toen ineens het kwartje viel. Normaal gesproken was deze afdeling maar tot uiterlijk 16.00 uur open aangezien dit een tijdelijke dialyseruimte was. Om te besparen was besloten om daarom vanaf 16.00 uur de watertoevoer naar die ruimte af te sluiten. Gelukkig geen medische reden dus en al snel was het apparaat weer op volle toeren aan het draaien.

Ondertussen was ons al verteld dat Marelinde na de dialyse naar een andere afdeling zou gaan. Het zou de high care worden. Dit is een afdeling die tussen de IC en een normale kinderafdeling in zit qua zorg. Hier zouden ze kijken hoe Marelinde zou reageren op de dialyse die ze had gehad en het zou een rustigere afdeling zijn met minder piepjes en alarmen die af zouden gaan. Helaas bleek het voor Marelinde helemaal geen rustigere afdeling te zijn. Hij was juist veel onrustiger. Op de IC lagen bijna alle andere kinderen aan de beademing waardoor de piepjes en alarmen het enige was wat je hoorde. Op deze nieuwe afdeling had je die piepjes en alarmen ook, maar ook alle geluiden van de 5 andere kinderen die er lagen. Marelinde reageerde heel sterk op haar nieuwe omgeving. Ze was heel bang en wilde niet alleen gelaten worden. Zodra er een ander kind begon te huilen raakte Marelinde in paniek en was ze moeilijk rustig te krijgen. Ikzelf vond alle extra prikkels op deze afdeling ook totaal niet prettig op dat moment. In overleg met Mark heb ik toen besloten om die nacht de hele nacht in het Ronald MacDonaldhuis te slapen en als ze zouden bellen dat Mark bij haar zou gaan kijken. Zo geschiedde. Marelinde heeft die nacht amper geslapen en toen ik 's ochtends vroeg naar de afdeling kwam trof ik Mark daar brak aan. We keken elkaar aan en dachten precies hetzelfde. Liever terug naar de IC dan nog een nacht hier. We bespraken met de arts dat als Marelinde nog niet goed genoeg was voor de kinderafdeling, we haar liever terug zagen gaan naar de IC. De arts zou gaan overleggen met de andere artsen en zou hier later op terug komen.