Nu is het even míjn tijd!

Het is weer even geleden dat ik wat schreef. Toen ging het over onze oudste van 3,5 die ineens niet meer wilde slapen. Dat gaat gelukkig een stuk beter. Hij gaat weer rustig slapen en wordt niet meer elke nacht in paniek wakker (hallelujah, dus tóch een fase). Hij heeft een soort sprongetje achter de rug. Hij is zindelijk geworden, heeft leren fietsen zonder zijwielen, wil leren schrijven, en is een stuk zelfstandiger geworden. Hij gaat zelf naar de wc, wil soms even alleen spelen op zijn kamer of helpen met koken. Hij wil zorgen voor zijn kleine zusje, wil haar handje vasthouden als ze gaat lopen en haar opvangen als ze dreigt te vangen. Hij is vriendelijk, begroet iedereen, zegt dankjewel en alsjeblieft en verzint de gekste complimenten. De meest onverwachte, grappige: "mama, dit is écht het allerlekkerste flesje water dat je ooit voor mij heb gekocht. En nu is mijn grote dorst super goed opgelost!". Een echte kerel. Stiekem ook al wel een beetje klaar voor de basisschool, maar daar moet hij nog een paar maandjes op wachten. 

De jongste gaat ook lekker. Ze is in juni één geworden en klimt op alles wat ze kan vinden: muurtjes, stoelen, de bank, de salontafel en - als de situatie ideaal is - de eettafel. Ze zoekt een opstapje (de blokkenton bijvoorbeeld), klimt op de stoel en vervolgens op de tafel. Ze loopt alsof ze nooit anders heeft gedaan en eet álles. Alle reden om onwijs trots te zijn, alle opa's en oma's, ooms en tantes te spammen met filmpjes en foto's en te pronken met mijn knappe, lieve, vriendelijke, goed opgevoede kinderen [lees met een knipoog, ik ben gewoon trots].

Nu de basis er is, is er ook weer wat meer tijd voor onszelf. 's Avonds kan ik met een goed boek of een slechte film op de bank kruipen. Manlief en ik hebben wat meer tijd om te sporten. En dat is eigenlijk waar mijn stukkie nu over gaat. Ik ben al jaren te zwaar. Vanaf mijn 18e ongeveer begon ik steeds meer te eten. Omdat ik ook altijd veel heb gesport (volleybal op hoog niveau), werd ik gelukkig niet morbide obees, maar ik zat er dicht tegenaan. Mijn BMI was in oktober 2018 34 (een gewicht van 104 kilo bij een lengte van 1,75). Volgens het voedingscentrum val je dan in de categorie 'ernstig overgewicht'. Hoewel ik dat zelf niet zo zag en anderen ook niet, schrok ik daar wel van. Naar mijn mening was ik inderdaad wel te dik, maar niet zó dik. Ik kon nog in maat 44, kon nog winkelen in de normale winkels, maar het zat me niet lekker. Maar dat ik op mijn 33e al last kreeg van mijn enkels en knieën begon me wel zorgen te baren. Ik werd steeds minder blij van mijn spiegelbeeld en voelde me niet meer thuis in mijn eigen lichaam. Ik was altijd sportief, maar kon nu de energie niet meer vinden om van de bank te komen.

Ik heb geen last gehad van zwangerschapskilo's. Ik was na beide bevallingen lichter dan ervoor, omdat ik de eerste 20 weken uitzonderlijk misselijk was. Ik had geen eetlust, maar hield het beetje dat ik wél kon eten gelukkig wel binnen. Ik viel tijdens beide zwangerschappen in de eerste 20 weken tien kilo af, en kwam er vervolgens ongeveer 13 aan toen ik weer kon eten; plus drie kilo dus. Na de bevalling was ik deze drie kilo en wat extra's ook weer kwijt (want min baby en min vruchtwater). Omdat ik de eerste week na de bevalling ook nog niet echt eetlust had, viel ik er nog wat extra af. Maar zodra die eetlust terug kwam, kwam hij ook echt terug! Binnen een paar weken zat ik weer op mijn oude gewicht van boven de 100 kilo. 

In oktober 2018 was voor mij de maat vol. Ik wilde mijn oude sport weer oppakken, maar dat ging niet in de staat waarin mijn lijf verkeerde. Ik schakelde een voedingsconsulente (vc) in. Ik was daar al eerder geweest, tijdens ons eerste ICSI-traject, maar toen was mijn mindset helemaal verkeerd. Er gebeurde teveel in mijn leven en mijn innerlijke saboteur was veel te sterk aanwezig. Ik kreeg mijn eten niet onder controle, omdat ik mijn leven niet onder controle had. En die controle heb ik nu veel beter. Samen met de vc ben ik eerst gaan kijken naar mijn eetgedrag. De basis was best oké. Mijn ontbijt waren twee beschuitjes met hagelslag, 's ochtends een koekje bij de koffie, tussen de middag drie maisboterhammen met zoet beleg, 's middags vaak iets lekkers en 's avonds gewoon de avondmaaltijd (maar met heel weinig groente). Maar dan... de avond: een hele zak chips, M&M's, een bak Ben & Jerry's, noem maar op. Zodra ik thuis was ging ik los. Ik ging werkelijk zoeken naar eten en leek maar niet vol te raken. Het was eten uit verveling.

Samen met de vc ben ik gaan werken aan mijn eetgedrag. Ik eet volgens de schijf van vijf. Geen raar dieet dus met shakes of uitsluitingen. Ik mag alles, maar moet ervoor leren kiezen iets niet te doen. Waar ik dacht dat de basis best wel goed was, kon deze ook zeker wat verbetering gebruiken. Zo at ik 'witte' beschuiten, veel te veel suiker, te veel slechte vetten en te weinig goede vetten, te weinig vezels en te veel koolhydraten. Ik kreeg een nieuw dagmenu, toegespitst op mijn situatie. Ik mocht ongeveer 1850 calorieën eten, zolang ik niet intensief zou sporten. Dat bestond grofweg uit:- twee volkoren boterhammen als ontbijt (of vier volkoren beschuiten) met halvarine en mager beleg;- tussendoor een stuk fruit en bv een plak ontbijtkoek zero (ongeveer 200 calorieën);- als lunch drie volkoren boterhammen met halvarine en mager beleg;- tussendoor een rijstwafel en bijvoorbeeld een handje noten (ook ongeveer 200 calorieën- 's avonds 100 gr vlees of vis, 250 gr groente en 150 gr aardappels (of iets met gelijke voedingswaarden, dus pasta en rijst mogen ook);- tussendoor nog een stuk fruit en iets van kwark of een cracker.

Daarnaast mogen groente en rauwkost nagenoeg onbeperkt. Ik heb een lijst gekregen met variaties. Hierbinnen kun je dus heel makkelijk vervangen. Zo eet ik in de ochtend liever geen brood. Ik krijg dat niet weg. Deze heb ik dus vervangen door mijn volkoren beschuiten. Ook krijg ik de ochtend geen hartig beleg weg. Ik eet dus meestal iets van appelstroop of muisjes. Hiervan heb je er niet veel nodig en ze bevatten geen vet. 

Mijn grootste valkuil blijft de avond of een vrije dag. Op een slechte dag blijf ik de behoefte houden om te eten en ga ik zoeken. Uit zelfbescherming hebben we weinig ongezonds in huis, maar natuurlijk hebben we wel een koekje of snoepje voor de kinderen. Ik probeer me daarbij te beperken tot dingen die op mijn geen aantrekkingskracht hebben, maar die de kinderen wel lekker vinden. Skittles bijvoorbeeld. Vind ik écht heel smerig, maar de oudste is er gek op. 

Daarnaast probeer ik drie keer in de week te sporten. Dat klinkt als een opgave, maar het valt me alleszins mee. We hebben een hometrainer aangeschaft. Die staat op de slaapkamer voor de televisie. Ik fiets drie kwartier met een goeie serie als de kinderen op bed liggen. Als de zomervakantie straks weer is afgelopen ga ik weer volleyballen. De trainingen zijn 's avonds, als de kinderen op bed liggen en als manlief thuis is. Het enige dat ik soms zal missen zijn de zaterdagmiddagen, als de wedstrijden zijn. Maar ze komen me altijd aanmoedigen en ik ben meestal maar dagdeel van huis. 

Het voordeel van deze manier van eten is dat je jezelf niets hoeft te ontzeggen. Ik moet wel goed plannen. Zo komt mijn verjaardag eraan. Ik wil dan wel graag genieten van een lekker gebakje. Maar dat gebakje moet het me dan wel waard zijn. Voor een Hema-tompouce doe ik mijn mond niet meer open. Voor een lekker taartje van de bakker dan weer wel. Maar daar zit dan wel de consequentie aan dat mijn ontbijt zo min mogelijk vet of suiker moet bevatten en mijn lunch ook. Zo kan ik een beetje compenseren. En ook dat is een keuze. Zolang ik van tevoren een beetje bedenk hoe een dag eruit ziet, kan ik daar de dag ervoor en erna rekening mee houden. Een dagje weg betekent vaak buiten de deur eten en misschien iets lekkers. Dan kies ik ervoor om de dag ervoor en erna te matigen met aardappels en brood en wat meer groente te kiezen, en om ergens een extra sportmoment in te lassen.

In juni was ik met de methode 14 kilo kwijt. Mijn BMI is van 'ernstig overgewicht' naar 'te zwaar voor je lengte' gegaan en daar ben ik al heel trots op. Ik zit met mijn BMI nu onder de 30. Door de vakantieperiode is er sinds anderhalve maand even niets af, maar gelukkig ook niets bijgekomen. Vandaag mag ik weer terug naar de vc. We gaan dan even kijken waar nog winst te behalen valt. Ik ga een poging doen om jullie op de hoogte te houden van mijn voortgang. Ik weet dat veel moeders zich niet meer thuisvoelen in hun eigen lichaam. Dat kan komen door extra gewicht, straie of ongemakken (touwtjespringen is er voor mij niet meer bij :') ) en ik weet ook hoe moeilijk het is om hier iets aan te veranderen. 

Ik hoop daarom dat diegenen wat aan mijn blogs hebben en dat jullie er wat uit kunnen halen dat op jullie zelf van toepassing is. Mijn eerste tip: in mijn zorgverzekering (VGZ aanvullend) is een vergoeding opgenomen voor 'preventie'. Hieronder vallen ook de kosten van een voedingsconsulent, mits aangesloten bij de BGN. Geen eigen risico, geen eigen bijdrage. Ik maak daar gebruik van. Dat maakt de drempel een stuk lager!