Herstellen... hoe dan?

Hoe het nu gaat? Het gaat… 

Denk dat dit mijn meest eerlijke antwoord is op een vraag die me veel gesteld wordt. Het gaat… ik leef nog. De ene dag gaat het wat beter dan de andere.. Het gaat.

Ik merk dat ik heel erg moe ben. Elke dag moe. Sinds ik thuis ben na die drie ziekenhuisopnames probeer ik het rustig aan te doen. Ik probeer elke dag een beetje meer te doen maar ik let goed op dat ik niet te veel doe. Zo kon ik eerst alleen eventjes een kopje thee voor mezelf zetten… en kan ik s morgens de middelste baden en klaar maken de crèche, ontbijt maken, kopjes koffie & thee zetten, de baby verzorgen, ff wat opruimen en schoonmaken, soms een avond maaltijd koken voor het gezin... Er is zeker wel vooruitgang te merken. Maar ik vind het nog wel lastig om de balans te vinden. Wat is mijn grens? Wat kan ik wel en wat kan ik niet? Ik merk dat ik soms net ff teveel heb gedaan, wasjes doen op zolder, het bed opmaken, de vaatwasser uitruimen, de baby een uur lang in slaap sussen of in bad doen. (Hij is vier maandjes oud en weegt 8,5 kilo) Dan lig ik er s avonds weer af. Moe, kan geen prikkels verdragen, kan niet meer uit m'n woorden komen. Sjaggie en fysiek kapot alsof m'n lichaam 100 jaar oud is. En de dag erna ben ik dan ook niks waard. Ik kan misschien nog maar 25% tot 50% van wat ik normaal deed. Zonder eraf te liggen zoals ik dat noem.

Wat normaal was is nu vermoeiend of niet haalbaar. Het frustreert! Ik was altijd lekker druk bezig had volop energie genoot van mijn zelfstandigheid en nu ben ik hartpatiënt en voel ik continue het terugfluiten en ben ik afhankelijk van hulp. Is het niet aan m’n lichaam dan wel mentaal of omdat ik erop gewezen wordt dat ik teveel doe en rust moet nemen. “Pas je wel op?”

En het vervelende is dat ik niet weet hoelang dit nog zo zal zijn. Er is angst.. de angst dat me nog een hartinfarct te wachten staat en dit keer eentje die ik niet kan navertellen. Maar ook de angst dat ik flauwval of dood neer val als ik alleen thuis ben met de kids…

De hartrevalidatie is nog niet begonnen.

Ik heb op 16 september een intensiteits (fiets) test gehad bij het hart revalidatie centrum.

Ik moest zo hard ik kon fietsen terwijl ik aan de hartmonitor zat. De pedalen werden steeds zwaarder en ik moest mezelf tot het uiterste pushen om te zien wat m’n hart aankon. Kotsmisselijk en zeiknat van het zweet droop ik van die klote fiets af. Wat een ellende! Duizelig op de stoel met vlekken in mn nek zat ik bij te komen precies vijf hele minuten want dan moet je plaats maken voor de volgende patiënt. Ik kan je vertellen dat ik nog steeds op de uitslag van die test wacht…

Ook als hartpatiënt wordt je geduld op de proef gesteld. Ik mag nog niet sporten, geen fysio… het voelt alsof mijn leven on hold staat. Vier maanden geleden ben ik in een medische nachtmerrie beland en ik kom er maar niet uit.

De zorg voor de kinderen en dan heb ik t voornamelijk over de twee jongsten, is me vaak iets teveel. De geluiden in huis, het opletten en bewegen optillen en vasthouden het lukt me niet altijd. En dat is f*cking frustrerend kan ik je vertellen! Je continue overvraagd voelen en de geluiden van telefoons, tv, harde lage tonen met praten, schreeuwen, roepen, keukengeluiden, snelle bewegingen, speelgoed, mensen om je heen niet trekken is verdomd onhandig als er vier mannen bij je in huis wonen die allemaal luid zijn. Dat is toch super kut??? Hoe moet ik dit doen? Ik moet weer de oude worden, sterk, mentaal en fysiek!

Dit is niks voor mij.. maar het is me wel overkomen en here i am. Hulpbehoevend, niet lang alleen kunnen zijn. De angst dat ik weer of nog een infarct krijg en dat deze mij fataal wordt… die shit is real! Het gaat dagelijks door mn hoofd. Ons leven is niet meer hetzelfde en zonder er super emotioneel of melodramatisch over te doen…Het is zwaar. Voor ons allemaal. John slaapt sinds mijn ontslag uit het ziekenhuis beneden met Camden. Door de zware hartmedicatie die ik gebruik daalt mijn bloeddruk en hartslag s nachts tot een bizar laag punt. Dit is om het hart in ruststand te brengen om zo het litteken dat op de hartpunt zit te laten helen in de hoop dat de schade aan het hart minimaal is. Als je s nachts uit je slaap wordt gehaald en actief moet zijn, zoals het voeden van de baby en in slaap sussen, gaat je bloeddruk en hartslag weer omhoog dan is je hart dus onvoldoende (lang) in ruststand waardoor er complicaties kunnen optreden. De cardiologen hebben ons geadviseerd om mij de nachten apart te laten slapen om te herstellen of in ieder geval zodat het hart aan herstel kan toekomen.

Dat betekent dat John al maanden alleen voor baby Cam zorgt en nachten op minimale slaap leeft. Nou hoor ik je denken, ja dus?? wij vrouwen doen dat al jaren met die gebroken nachten… maar trust me, dit is niet tof! deze situatie is anders. Hij moet overdag ook voor ons zorgen. Het brengen en halen van Lewis naar de crèche, boodschappen doen, voor Camden zorgen, voor mij.. het huishouden. Het voelt voor mij als een last en egoïstische zet dat ik dan s avonds om 21.00 uur zeg “nou welterusten mop, sterkte vannacht” En hem s morgens als een soort monster uit z'n holletje zie kruipen helemaal vergraft. Natuurlijk… logisch gedacht.. het moet! We kunnen niet anders. Ik moet herstellen en zorgen dat mijn hart weer okay is en dat ik herstel zodat dit me niet weer overkomt en ik weer een soort van de oude wordt. Maar shit wat is dit moeilijk! Geen enkele moeder voelt zich fijn als ze niet normaal voor d’r kinderen kan zorgen. Wie laat nou een kleine baby en partner beneden en gaat nacht na nacht boven alleen in een leeg bed liggen? Ik vind het onmenselijk. Voor mezelf, voor John en voor Cammie. Tis om te janken dit!

Ik probeer overdag te compenseren door hem extra te knuffelen en veel vast te houden, bang dat ik een andere band met hem heb omdat ik zoveel weg ben geweest en er s nachts niet voor hem ben. Bang dat ik met hem een andere band krijg dan met de andere twee jongens, probeer ik hem daarom zoveel ik kan en zo lang ik kan vast te houden en te knuffelen, tegen hem te praten liedjes voor hem te zingen. Misschien wel meer dan ooit omdat er in the back of my head een klein stemmetje fluistert “wat als je er straks niet meer bent” 🥺

We proberen te doen wat we kunnen. Er is hulp van familie en vrienden. Soms overdag en twee keer per maand ook s nachts zodat John ook een nachtje door kan slapen. John is begin deze maand weer langzaam aan het werk om voor inkomsten te zorgen en dat betekent dat ik alleen thuis ben. Soms met iemand om me heen, maar ook alleen met de kids. We moeten wel. En ik probeer het vertrouwen terug te krijgen dat ik dat wel kan. Probeer mijn energie te doseren zodat ik het red tot John weer thuis is. Er valt verder niks te regelen, geen thuiszorg, geen verlengde kraamzorg, geen potje met geld waar je recht op hebt. NIKS! Overkomt je iets binnen 10 dagen na de bevalling dan heb je overal recht op. Want de eerste tien dagen vallen binnen de complicaties bij bevalling termijn. Maar zoals bij mij op de 11e dag… dan val je buiten de boot. Er is geen vangnet, er is niks. Je mag het zelf uitzoeken. Dat we beiden al ruim vier maanden geen inkomsten hebben daar ligt niemand bij de instanties wakker van. Je moet alle instanties af en je verhaal doen om te horen “oh wat vreselijk voor jullie, maar er is helaas niks dat ik kan doen”

We hebben het opgegeven. Het kost me meer energie om al het papierwerk op te vragen, uit te zoeken en in te vullen om afgewezen te worden dan dat het me oplevert. En dan alle ziekenhuis afspraken, hartrevalidatie, huisarts gesprekken check ups, bellen voor medicatie naar de apotheek, thuiszorg bellen en vragen of er iets geregeld kan worden, gemeente Amsterdam,, de belastingdienst, al deze instanties waar je achteraan moet zitten. Het is een hele dagtaak! En je kunt je voorstellen als je niet okay bent in je hoofd en lichamelijk herstellende dat dit veel te veel is om allemaal te moeten regelen. Ik kan soms niet eens op het woord “brood” komen!

Wat nu denk ik het zwaarst is is dat in deze maand oktober alles tegelijk komt. John is begonnen met drie dagen werken in de week. De aanvraag voor de PGB is ingediend maar daar heb ik nog niks van terug gehoord. De medewerker die dit zou oppakken is ff een maandje op vakantie. Timing wel. Dat betekent dat je niemand kan vragen om hier hele dagen bij mij te zijn en betaald werk af te slaan, omdat we niet weten of de PGB wel wordt toegekend. En is dat dan met terugwerkende kracht of pas op datum toekenning? Wij hebben het geld niet liggen om iemand zelf te betalen. Het brengen en halen van Lewis naar de crèche, zelf rijden met Camden in de maxi cosi, de kinderwagen uit de auto tillen lukt me niet, ik mag niet zwaar tillen maar heb ook de kracht nog niet in m'n armen. Het op tijd klaar hebben van mezelf en de kids en zorgen dat we op tijd op de plek van bestemming zijn zonder iets belangrijks te zijn vergeten (denk aan een flesje melk of doorgelekte pamper en natte kleertjes) wat normaal al lastig is en een soort sport aan planning is als je niet normaal kan functioneren helemaal een uitdaging. Het gevoel van “van alles moeten” is ook een druk. Camden gaat midden oktober een paar keer wennen op de creche. Dat valt midden op de dag dus dat betekent vier keer heen en weer op een dag dat John aan het werk is. Kan ik dit wel? Mag ik dit? Is dat niet te zwaar? Hoe voel ik me erna? Als ik de dag erna weer alleen ben met de kids en het hele riedeltje opnieuw moet doen.. dat dus.

Dan heb je de hartrevalidatie nog… ook deze willen ze midden oktober starten met twee vaste dagen in de week en vaste tijden. Daar wordt totaal geen rekening gehouden met je eigen leven en/of schema het is die dagen en tijden punt. Dat dit niet te regelen valt met de kids en partner is dan jammer je zal wel moeten. Je sport in een clubje van oudere mensen, die om een hele andere reden bij de hartrevalidatie zitten dan ik. Gezellig hoor die oudjes, maar ik ben 37, ik heb een hele andere revalidatie-vorm nodig dan dat clubje. De diagnose is anders. Het is dan wel een infarct geweest maar niet door verkalkte aderen, een zwak hart of verkeerde levensstijl of stress. Er wordt niet gekeken per individueel wat er nodig is maar je wordt in een groep opgenomen en krijgt een groepslesje sporten twee keer per week. Er zou traumaverwerking door gesprekken met een psycholoog in de revalidatie zitten. De dame aan de telefoon vorige week zei daarop “ohnee hoor, je kunt leefstijl lessen volgen elke maandagochtend in een groep praten we over hoe je gezonder kunt leven” dat is nou net niet wat ik nodig heb vriendin!

Ik word er niet goed van. Je moet overal zelf achteraan! Weer een bel afspraak met de cardioloog inplannen, wachten tot je teruggebeld wordt. Aangeven dat het bij het revalidatiecentrum niet goed geregeld is. De cardioloog moet daar dan weer achteraan en zorgen dat de juiste mensen mijn dossier krijgen. Er is elke keer wel weer iets dat mis gaat. Medicatie met de verkeerde hoeveelheid dat ergens in al die lijntjes van ziekenhuis naar huisarts naar apotheek misgegaan is. Slik ik al twee maanden een te lage dosis. Ach ja, tis je hart maar hè 🤷‍♀️

Ik zou zo graag willen sporten en af willen vallen. Want het hele rijtje aan hartmedicatie zorgt ervoor dat je aankomt. Ik ben vier maanden geleden bevallen en zou nu allang weer in mn oude kleding passen als ik niet aangekomen zou zijn van de medicatie. Dus niet alleen ben je niet jezelf mentaal en fysiek maar je ook nog is zwaarder dan je ooit ervoor was, top 😑 Zoals je kunt lezen frustreert het… je kunt voor jezelf niet steeds zeggen maar ja ik leef nog. Op een gegeven moment dekt dat de lading niet meer. Ik leef, maar wat is de kwaliteit ervan? En wordt die nog wel beter? Ik ben een hele eigenwijze sterke en positieve vrouw ik wil die vrouw terug, die ergens ver van binnen verstopt zit onder een laag trauma's. Wil weer alles uit het leven halen, genieten, werken, uitstapjes met het gezin, echt doen wat ik leuk vindt..

Buiten alle narigheid van de afgelopen maanden gebeurde er gelukkig ook iets heel moois!!! Op 29 augustus werd ik ten huwelijk gevraagd! Ja ja mensen… HE DID IT!!! Helemaal officieel, inclusief het vragen om mijn hand bij m’n vader, ging ie op 1 knie! Hahaha wie zag dat aankomen? IK NIET! 🤣😆 We hebben er wel is grapjes over gemaakt (ik voornamelijk) Het nummer van Beyoncé zingen in de keuken incl handbeweging en dan naar zijn reactie kijken en stuk gaan hahahaha heerlijk! Ik dacht alleen dat we dit echt niet zouden doen, maar gewoon ff snel naar het gemeentehuis in een jeans en een paar sneakers.. like: who cares! Maar John hield er stiekem andere plannen op na. Hij was al een jaar naar ringen aan het kijken en aan het bedenken hoe hij me ten huwelijk zou gaan vragen. Toen ik zwanger was van Cam vond ie het niet leuk als ik dan big as a whale op de foto zou staan bij het aanzoek (lief toch? He knows me!) dus bedacht hij om het na de bevalling te doen, als ik weer mezelf zou zijn. Toen kwam er een hele hoop ellende op ons afgevuurd en met alle ziekenhuisdrama waar ons gevraagd werd of we getrouwd waren en of hij mijn wettelijk vertegenwoordiger was, waarop hij Nee moest zeggen… wist hij: ik moet dit snel gaan regelen. Hij vertelde achteraf dat ie niet langer wilde wachten met het aanzoek en dat dit zo een heftige reality check is geweest dat ie het nu goed wilde doen en wist dat we anders deze maand nog bij de gemeente zouden zitten om alles te regelen maar zonder een officieel aanzoek, dat wilde hij niet. Hij had z'n broer en vriendin in het complot zitten en samen hebben ze het plan beraamd om het aanzoek tot een perfect moment te maken.

Wij gingen uit eten die avond, als verjaardagsetentje voor de dag erna dat John jarig zou zijn, met Yah (in het complot) Lewis en John senior (ook in het complot) de eerste keer dat ik een uitje had, wat ik al best spannend vond, uiteten, zien mensen aan me wat er is gebeurd? Kan ik de drukte wel aan? Durf ik wel? Hoe zal het gaan.. Zijn broer en vriendin zouden op Camden passen. Ook spannend vond ik dat hahaha Voor vertrek zei John “Trek ff iets leuks aan, een mooie jurk ofzo” Voor de mensen die m’n gezichtsuitdrukkingen kennen hoef ik niet uit te leggen op welk standje m'n kop stond. ´Hoezo trek iets moois aan, een jurk? Vriend ik ben net bevallen heb 2 hartinfarcten achter de rug en ik sta nog.. ga voor t eerst het huis uit om ergens te eten… je mag blij zijn dat dit nog kan.. met je jurk! Trek zelf een jurk aan joh!' Ik trok een zwarte zwangerschapsjeans aan (handig als je nog niet op je oude gewicht bent én je wat extra ruimte nodig hebt voor alles dat je naar binnen gaat werken) een zwart shirtje en een vestje, de bekende headwrap, beetje mascara erop en goannnnn, meer kon ik er niet van maken.. sneakerz on point wel. Leggoooooo… niet wetende dat ie me ten huwelijk zou vragen anders had ik wel naar hem geluisterd en een jurk aangetrokken. (Eigenwijs, don't mind me)

Maar goed, eenmaal daar aangekomen at John amper wat en de mensen die ons kennen weten dat we losgaan als we sushi gaan eten! Alles vd kaart,, hardop nummertjes roepen, gierig! tis net de bingo avond van je dronken tante! Maar dit keer merkte ik op dat ie weinig at. Sloeg wel ff twee bier achterover (doet ie nooit) maar goed ik dacht.. vermoeidheid, misschien blij dat we een uitje hebben geen idee wat ik dacht eigenlijk, maar had niet door dat ie stront nerveus met dat aanzoek in z’n maag zat whahaha ohhh arme man. Nadat ik los gegaan was op die kaart (tip: draag dus een zwangerschapsbroek) en nog een toetje wou… zei John “ja we moeten wel zo terug hoor voor Cam, we doen thuis wel een toetje” Geen toetje?.. wattt? wat is nou uiteten zonder toetje, maar goed.. okay let’s go. Onderweg naar de auto zei hij “thuis moet je ff in de auto blijven wachten want de jongens hebben wat leuks voor je geknutseld als verrassing. …”okay”… ik dacht er verder niet bij na. Was al moe van alle prikkels in t restaurant en de autorit. Thuis ging iedereen de auto uit, behalve ik. Ff lekker door instagram scrollen, muziekje aan geen idee wat me te wachten stond … De vriendin van John z’n broer kwam me uit de auto halen. “Geef mij je tas maar en je telefoon maar even” Er stond muziek op binnen, onze favo plaat van Stevie Wonder en het was donker.. in de tuin zag ik fakkels aan .. ik dacht huh hebben wij fakkels? Wat is dit nou waarom is er vuur in de tuin? En uhh waar zijn de kids? Buiten in de opgeruimde tuin stond John met de kids onder de versierde parasol tussen de fakkels en rozen in en riep me bij zich. Voor het beeld: ik had nog steeds niet door wat er gaande was. Ergens dacht ik is dit een surprise party voor hem? Voor z'n bday? Springen er straks allemaal vrienden en familie over het hek??? Of uit de schuur? Wat is dit? 🤷‍♀️

En daar ging ie hoor… op 1 knie met een doosje in zn hand “wil je mijn vrouw worden, officieel?”

Nouuuuuuuuu smelt!!! Dat is toch geweldig! Mooier kon het niet! Ik heb altijd geroepen dat ik geen heel toneelstuk wou en niet on the spot ergens in een drukke bedoening ten huwelijk gevraagd wil worden. Lijkt me echt vreselijk. Dacht dat we dit in overleg zouden doen zonder aanzoek whahhahah. Maar dit was perfect! Intiem en oprecht en ik had niks door. (Zal wel door de hartmedicatie komen) echt een surprise! Er was champagne, heerlijke kleine gebakjes, rode rozen, muziek. Het was perfect! Het besef kwam eigenlijk pas toen ik alleen in bed lag en super hyped was en dacht “heeft ie dit nou echt net gedaan?” lekker romantisch! God wat hou ik toch van die man! 

Trouwen bij het gemeentehuis heel binnenkort staat nog steeds op de planning. Maar John wilt toch wel graag iets van een klein feestje over een jaartje of misschien wel twee, om onze liefde te vieren. We verdienen dat! Had ik al verteld dat hij na het aanzoek hardop zei “vanaf nu regel jij alles hoor want dit was me al teveel” whahaa mannen! Zit ik dus mooi opgescheept met een bruiloft regelen waarvan ik niet eens wist dat we die gingen houden. Halloooooo free wedding on a monday morning gemeentehuis op Anton de Komplein hahaahahhahhaa veeg me op! Zo makkelijk kom ik er dus blijkbaar niet vanaf. Ik was nooit dat kleine meisje dat droomde van een bruiloft met die witte jurk en glitters en heel veel mensen waarbij je de hele dag het middelpunt van belangstelling bent. Ik krijg al een afkeer bij het woord bruiloft 😂🙈 Maar dat we er zelf een lekker klein simpel feestje van kunnen maken ergens op t gras met een partytent lekkere muziek en street food dat staat me wel aan. We zijn toch al nie zo standaard dus dit kan best leuk worden. Het ligt natuurlijk ook aan mijn herstel. Ik wil wel een beetje kunnen genieten en weer “okay” zijn. Maar dat is iets leuks om naar uit te kijken en te plannen. Een lichtpuntje in deze donkere tunnel.

Op naar het startsignaal van de juiste hartrevalidatie en het vertrouwen in m’n lichaam terugkrijgen! Ik blijf positief. Dit is gebeurd en kun je niet terugdraaien hoe graag je ook zou willen. Ik ga uitzoeken of ik iets van yoga mag gaan doen en ga de aankomende maanden proberen te genieten van het besef dat alles achter je ook daadwerkelijk achter je ligt en dat wat er voor je ligt nog gaat komen.

Mindset is everything!