Falende dokters en valse beloftes. Het ging maar net goed. Deel 2

Vandaag ga ik weer verder met deel twee van mij verhaal. De pijn, ellende en wachten waren voorbij, een feestdag zou aanbreken want ik zou eindelijk geopereerd worden. Een feestdag was het niet. En de ellende was nog lang niet voorbij…

Na wat voorbereidingen lag ik te wachten tot ik naar de OK zou worden gereden. Zenuwachtig was ik niet. Maar een raar gevoel had ik er wel bij. Iets zat mij niet lekker. Ik kon niet goed duiden wat dit dan was? Was het omdat ik nu moeder was en de narcose toch wel eng vond? Ik weet het niet. Maar iets zat mij niet lekker.

Net voor ik naar de OK ging kwam de chirurg langs. Om te vragen hoe het ging en waar ik precies last van had gehad. Vond ik een beetje vreemd. Maar goed, ik deed mijn verhaal en vertelde dat de aanvallen wel 4 dagen aanhielden. Dat het rustig werd en weer van voor of aan begon. De arts kon dat niet geloven en dacht dat ik overdreef. Hij zij nog wat dingen tegen mij, daar ga ik verder niet op in want dat vind ik nogal privé. Maar ik ging niet met een fijn gevoel de operatie in, dat begrijpen jullie wel. Maar het kon mij ook niets schelen, hup die galblaas eruit en dan lekker naar huis, herstellen en mijn oude ik weer worden.

Toen ik wakker werd na de operatie voelde ik een enorme pijn. Ik kon niet bewegen en moest mijn best doen om niet in paniek te raken. Was dit goed deze pijn? Ik kon het mij bijna niet voorstellen. Toen ik eenmaal goed bij was verscheen het gezicht van de arts boven mijn bed. “Meisje, jij hebt echt een engeltje op je schouder gehad”. “Ik snap nu waarom jij zoveel pijn had. Het is helaas een grote buikoperatie geworden, het herstel gaat nog wel even duren, hou 6 weken heel veel rust”.

Vandaar die pijn dus. Op de uitslaapkamer waren de mensen zo lief voor mij. Ze zijn constant in de weer geweest met de pijnmedicatie. Uiteindelijk kreeg ik een morfinepomp in combinatie met een ander sterk goedje. Na twee uur was ik stabiel genoeg om naar de afdeling terug te gaan. Toen ik het bezorgde gezicht van mij man zag wist ik dat dit wel een serieuze zaak was. Hij vertelde mij dat ze na 20 minuten gestopt waren met de kijkoperatie. Ze hebben een snede van 25 cm hebben gemaakt ter hoogte van mijn ribben. Mijn galblaas was zo ontstoken dat deze verkleefd zat aan mijn darmen en lever. Ook was deze al geknapt waardoor alles al in mijn buik begon te lopen. Ik was mijzelf dus al aan het vergiftigen. Ze hebben niet alle verklevingen weg kunnen krijgen op mijn lever. Want anders zou mijn lever beschadigd raken. Ook hebben de artsen mijn buik gespoeld. Kortom, een ellende. Ook had ik een drain in mijn zij zitten. Dit om vocht en andere dingen uit mijn buik te laten lopen. Ze waren er net op tijd bij.

En dat maakte mij zo ontzettend boos. Wij hadden constant gebeld en gezegd dat dit niet goed was. Dat ik zoveel pijn had. En met de boodschap dat ik een engeltje op mijn schouder heb gehad, kan ik niet zoveel mee. Want het had niet zo hoeven lopen. Hallo, ik heb een kind.

Ik mocht natuurlijk niet dezelfde dag naar huis. Er waren wat complicaties met mijn blaas waardoor ik midden in de nacht een katheter kreeg en de volgende dag met de visite van artsen werd nog eens pijnlijk duidelijk wat voor rotzooi en haantjesgedrag er heerst onder de dokters. De arts wist totaal niet wat er allemaal gebeurd was tijdens de operatie en wees letterlijk met zijn voet naar de katheterzak en de zak van de drain dat deze er wel uit mochten. (Terwijl ik niet kon plassen en alles op alles heb gezet dit wel te kunnen. En uiteindelijk toe heb gegeven dat er een katheter geplaatst mocht worden) Ik moest gaan lopen en thats it.

Ik heb zo gehuild. Hoe konden ze mij zo behandelen. Ze gaven mij het gevoel dat het mij schuld was. Gelukkig waren de verpleegsters harstikke lief. En vertelden dat zij wel zagen hoe het echt ging met mij en alles op mijn eigen tempo gingen doen. En dat ik wel heel hard mijn best deed. Ook heeft de verpleegster namens mij een klacht ingediend. En niemand was over dit optreden te spreken. Ook de andere patiënten waar ik mee op een kamer lag niet. Jullie snappen natuurlijk wel dat ik zo snel mogelijk naar huis wilden. Weg van al die nare mensen. En ik heb alles op alles gezet dat ik zondag ochtend met ontslag mocht. Het was niet de keuze van de artsen maar ze snapte wel waarom ik graag weg wilde. Ze deden na het optreden van de nare arts ineens poeslief en aardig. Sorry, te laat.

Het herstel thuis was zwaar. Ontzettend zwaar. Ik had lichamelijk veel pijn en wilde niets liever weer beter zijn. Alleen moest ik echt 6 weken rust houden. Mentaal was het misschien nog wel zwaarder. Want het had zo fout kunnen lopen. Ik was het vertrouwen in mijn lichaam totaal kwijt. Maar ik had ook ontzettend last van het feit dat ze mij zo bot behandeld hadden. Het voelde net of het allemaal mijn schuld was. Dit waren zware weken. Langzaam kon ik verwerken dat het gelukkig allemaal wel goed is gegaan en dat ik weer de oude werd. Dat ik weer lekker voor mijn dochter kon zorgen. Ook het vertrouwen in mijn lichaam komt weer terug. Het heeft allemaal tijd nodig.

Ik ben zo blij dat ik voor mijzelf ben opgekomen. Niet alleen ik maar ook mijn achterban. Want wat als wij dit niet hadden gedaan? Wat ik geleerd heb is om naar mijn gevoel te luisteren. Naar dat stemmetje in mijn hoofd die zij dat het niet goed aanvoelde.

Bedankt voor lezen.

Liefs