die datum vergeet ik nooit meer

6 juni 2018 die dag is sowieso in mijn hoofd gegrieft want dat ik de verjaardag van mijn vader. dat jaar werd hij 60 jaar. maar die dag kreeg een andere lading;

omdat Tommy te zwaar was bij zijn geboorte en ze waarschijnlijk zwangerschapssuiker over het hoofd hadden gezien kreeg ik de opvolgende zwangerschappen extra groei echo's.

Elke echo was altijd goed en haar hartje klopte steeds goed. Al voelde ik haar wel steeds minder en was ze rustiger dan de andere kinderen in mijn buik. Maar ik ging naar de echo van het zal wel allemaal goed zijn. maar de echoscipische bleef meten en zoeken naar juiste positie en weer meten en toch stil. weer beeld stil weer meten.

ik keek ook en zag een raar aantal bij de weken staan maar ja wat weet ik ervan. ik was 30 weken en er stond 22 weken. Op een gegeven moment zei de vrouw sorry maar jullie moeten morgen naar de verloskundige. ze is veelste klein hier klopt iets niet.

de wereld stond stil mijn wereld stond stil die van mijn vriend. wat had ik verkeerd gedaan, niks echt deze zwangerschap geen stress geen verhuizing niks gewoon een keer echt genieten van de zwangerschap. en ja oké ik had er al 4 rondlopen maar ook dat moest niks uitmaken want het ging gewoon allemaal hun gangetje.

toen kwam er nog een vraag van de echoscipische of ik had laten testen had laten doen. Nee want hoe dan ook het kind is welkom. Als antwoord kreeg ik misschien had je het beter wel kunnen doen. tot de dag van de bevalling was ik bang, voelde ik mij schuldig. wat als misschien hadden we het eerder geweten.

de volgende dag bij de verloskundige weer echo's die was meer rustgevender en die zei dat we er toch nooit iets aan hadden kunnen doen. allemaal testen uitgevoerd en niks vreemds. ik rookte niet en dronk niet deed geen gekke dingen dus het lag misschien aan haar bouw.

veel onderzoeken en bezoekjes aan de verloskundige en veel scans verder werden we met 38 weken ingeleid. want in mijn buik zou ze niet veel meer groeien. op 3 augustus werd ze geboren na een hele zware lange bevalling en daar was ze ons meisje 54 cm en 2456 gram.

Nu na veel slapeloze nachten als pasgeboren baby,  verborgen reflux, zoeken waarom je nog niet echt aankomt,  vele keren echt goed ziek zijn met de kinderarts besproken dat ze morgen een EEG scan krijgt omdat ze soms spastische trekjes kan hebben. En omdat mevrouw niet meer overdag slaapt moeten we nachtje logeren in ziekenhuis en worden we rond 4.00 gewekt en moet ze wakker blijven.

nou mensjes ik ga mijn rust proberen te pakken want slapen in ziekenhuis is niet echt mijn ding zeker niet als voor 1 van mijn kinderen is.