De sportschool

Ja vandaag ga ik schrijven over de sportschool. Waarschijnlijk is het geen verassing als ik zeg dat ik wat onzeker ben over mezelf. Over hoe ik ben als mens, maar zeer zeker ook hoe ik eruit zie! Nu hebben de 4 zwangerschappen ook echt wel een flinke impact gehad op mijn lijf. Niet alleen heb ik dus nooit echt gesport tussen de zwangerschappen door, heb ik dus ook de nodige kilo's te veel, maar ook heb ik striae. Niet om aan te gluren. De stress van de afgelopen tijd hebben er voor gezorgd dat ik 10 kilo ben afgevallen en dat vind ik al heel erg fijn! Het is alleen nog steeds een slappe bedoeling. Nu plaag ik mezelf ook door bijvoorbeeld jumping jacks te doen voor de spiegel in mijn blootje. Heel raar, ik weet het. Helemaal niet goed voor mijn zelfvertrouwen ook, toch doe ik het af en toe. ( maar toch moet ik er eigenlijk ook altijd wel van lachen..)

Ongeveer 1,5 jaar geleden besloot ik me aan te melden bij de sportschool, een plek waar ik me bijzonder ongemakkelijk voel, maar toch ga ik sinds die tijd wel meestal 2 keer per week. De groepslessen vind ik fijn. Vaak ga ik met vriendinnen en ik ken inmiddels een heleboel lessen dus geen ongemak hier. De apparaten en gewichten is een ander verhaal. Er is 1 vriendin die hier van houdt en ook precies weet hoe alles werkt dus dit onderdeel van de sportschool doe ik alleen maar met haar. Dinsdag zou ik alleen wat later zijn omdat ik eerst wat anders moest doen en eenmaal aangekomen in de sportschool kon ik haar nergens vinden. De paniek sloeg al een beetje toe en ben haar gaan appen. Mezelf op een fiets gezet en gaan trappen, wat langer dan normaal, want ik had geen idee wat ik daarna moest gaan doen. Ik twijfelde, zou ik gewoon naar huis gaan? Nee dat zou echt heel stom zijn. Na het fietsen ben ik dus in mijn eentje mijn benen gaan trainen. En daarna ben ik zelfs nog met gewichten aan de slag gegaan voor rug, borst en armen. De hele tijd was ik ongemakkelijk. Kijkt iedereen naar mij? sta ik hier nou iets helemaal verkeerd te doen? Zouden ze doorhebben dat ik zo ongemakkelijk ben? Maar ja, na afloop was ik wel even mega trots op mij!

ps: Mijn onzekerheid over mijn uiterlijk probeer ik wel zo goed mogelijk te verbergen voor mijn kinderen. Wat zou ik het namelijk fijn vinden als zij hier geen last van hebben!  mijn eigen meiden gun ik een beter zelfbeeld. Elke dag vertel ik ze ergens wel hoe geweldig ze zijn zoals ze zijn. Dat zijn ze namelijk ook, ik zou er niks aan veranderd willen zien.