2 maanden geleden
"Hoe wanhopiger ik werd, hoe harder ze lachten"
Crèche Confessions
Een juf vertelt over een bizar, hilarisch of wonderlijk voorval op de crèche of kleuterschool. Verhalen die meestal ver van ouders oren blijven… Want wie weet wat die kinderen allemaal uitspoken en vertellen als jij er niet bent. Tot nu! Jacky (20)*, stagiaire op een crèche in Utrecht, vertelt over een van haar meest bijgebleven ervaringen.
''Een paar weken na de start van mijn stage had ik al aardig de routine te pakken. Ik kende de kinderen, hun gewoontes en hun streken. Maar niets kon me voorbereiden op wat er gebeurde op een deze woensdagochtend. Die dag was ik alleen met een groep van ongeveer tien peuters, omdat mijn begeleider even bezig was met administratieve taken. Alles leek prima te verlopen: de kinderen speelden rustig met hun speelgoed en ik schonk nog een kopje thee in voor mezelf. Net toen ik dacht "dit heb ik wel onder controle" was natuurlijk het moment waarop álles misging...''
Chaos in de crèche
''Luca, een jongetje van drie met altijd net iets te veel energie, besloot ineens dat het een goed idee was om de hele bak met knikkers om te gooien. Binnen een paar seconden rolden die knikkers alle kanten op, en de kinderen doken er bovenop. Terwijl ik probeerde de situatie onder controle te krijgen – "Luca, niet in je mond stoppen!" "Emma, pas op waar je loopt!" – hoorde ik ineens het geluid van plakband. Ik draaide me om en zag dat Joost, een rustig jongetje dat meestal zijn eigen gang gaat, besloten had om plakband en stickers uit de knutseldoos te pakken en alle tekeningen van de andere kinderen op zijn manier 'op te leuken'.''
Daar stond ik dan, in het midden van een chaotische storm van knikkers, stickers, tekeningen.
Een leerzame dag
''Daar stond ik dan, in het midden van een chaotische storm van knikkers, stickers, tekeningen en peuters die harder lachten naarmate mijn pogingen om orde te scheppen wanhopiger werden. Net toen ik dacht dat ik de moed op moest geven, kwam mijn begeleider binnen. Met één blik op de chaos en mijn wanhopige gezicht, schoot ze in de lach. "Welkom in het leven op de crèche," zei ze terwijl ze me een helpende hand bood. Samen hebben we de boel weer opgeruimd en de kinderen gekalmeerd. Maar die ochtend leerde ik een belangrijke les: op een crèche kun je nooit alles onder controle hebben, and that's okay.''
* De naam in deze blog is op verzoek van de geïnterviewde gefingeerd.
