Zwangerschap nr. 2! Dagelijks pijn hebben!

Mijn 2e zwangerschap is totaal anders verlopen. Bij Sofie was ik nog “aan het werk/verlof was nog niet begonnen” toen ik beviel. Deze keer was het anders, heel anders!

1 april had ik een positieve zwangerschapstest. Toen ik 15 weken zwanger was, hebben een wij een geslachtsbepalingsecho gedaan. Een lief klein zusje voor Sofie is op komst! Ik ben zelfs op Sofie haar verjaardag, 4 december uitgerekend.

Tot onze vakantie in juni ging ook deze zwangerschap prima. Op wat vermoeidheid na dan! In juni 2018 gaan wij met z’n 3e naar Italië. Hier begint er wat last in mijn stuit te ontstaan. Daar dacht ik nog even dat het aan de ligbedjes aan het zwembad lag. Maar na mijn vakantie word de pijn erger. Ik moet weer gaan werken. Als snel word de pijn zo hevig, dat ik eigenlijk niet meer kan werken. (Ik ben kapster), en wil wederom niet opgeven. Maar uiteindelijk stond ik daar en kon ik niet meer lopen. Het zat vast! En toch stap ik die middag in de auto naar huis. Achteraf levensgevaarlijk! Op de snelweg krijg ik namelijk de koppeling niet ingetrapt. Er zat geen kracht meer in mijn been. Ik ga die week naar de dokter, die stuurt mij door naar de fysio. En zegt al gelijk aan bekkeninstabiliteit te denken. Die maandag bij de fysio, krijg ik dit bevestigd. Er wordt ook gelijk geadviseerd om per direct te stoppen met werken. Omdat ik veel sta en ook omdat er veel trappen waren bij mijn toenmalige werkgever, en dat dit funest is bij bekkeninstabiliteit. Ik vertel dit zo snel als mogelijk tegen mijn toenmalige baas, en ga half juli ongeveer de ziektewet in. Ik moet uiteraard naar de bedrijfsarts. Maar die zegt keer op keer dat ik moet komen vanwege de protocollen. Want die ziet aan mijn manier van lopen, en de pijn die daarbij komt kijken dat het niet oké gaat! Ik heb het de laatste 2 maanden erg zwaar. De zwangerschap en de pijn, maar ook een peuter van bijna 2 die de aandacht en zorg nodig heeft.

Vanaf 35 weken ben ik klaar om te bevallen. Alles staat klaar! Ik hoop natuurlijk voor deze baby dat ze niet dezelfde start krijgt als Sofie(lees eerder blog)! Maar ik wil dat de pijn stopt! Ik kan de laatste weken alleen nog maar op mijn linker zij liggen.

Uiteindelijk is het vrijdag 23 november, en breken om 21.45u mijn vliezen. De verloskundige komt. En zegt als de weeën beginnen dat ik moet bellen, en meteen naar het ziekenhuis moet komen. Dit omdat ik van Sofie erg snel bevallen was. Zij gaan rond 23.30u weg bij ons, en wij gaan slapen...

Een uur later! De weeën zijn van 0 naar 100 gegaan. Mijn partner belt eerst mijn schoonmoeder voor Sofie. En dan het ziekenhuis, we gaan direct als mij schoonmoeder er is.

Ik kan geen drempel of bult in de weg verdragen. Wat duurt deze rit toch lang! Om 01.30u zijn we ongeveer in het ziekenhuis. En ik blijk weer net zoals bij Sofie, al 4 cm ontsluiting te hebben. Ik was nu zo bewust van alles wat er gebeurde. De pijn was nu zo intens! Ik had voor mijn gevoel ook heel snel persdrang. Ik was ook totaal in mijn eigen wereld. Ik hoorde alles wel wat ze vroegen. Maar kon nergens antwoord op geven. Ook door de pijn die ik had. Ik luisterden niet naar hun adviezen, omdat het niet kon voor mijn gevoel. Ik kon niet op mijn zij draaien, ik kon de persweeën niet in houden. Er wordt gezegd dat als ik niet op mijn zij ga liggen, het nog heel lang gaat duren. Maar het lukt me gewoon niet, het kan niet!!! En serieus een minuut later, mocht ik mijn kleine meisje zelf “uit mij tillen”. Daar is ze om 03.09u, Feline ze is 2940 gram. Naar heel lang knuffelen mag ik gaan douche.

Ik sta op en loop. De pijn van mijn bekken/stuit lijkt al verdwenen te zijn. Ik ben 6 weken na mijn bevalling naar de fysio gegaan. Zij heeft mij helemaal gecheckt. De pijn is echt weg! Het blijken uiteindelijk bekkenklachten te zijn. Feline heeft gewoon verkeerd op mijn bekken gelegen. Dit kan terug komen bij een eventuele volgende zwangerschap, maar hoeft ook niet het geval te zijn.

Inmiddels zijn we 10 maanden verder. Heel soms als ik heel ver of te snel heb gelopen, komt de stuitpijn even om het hoekje kijken. Maar verdwijnt ook heel snel weer, als ik rust neem.

Ik durf bijna geen 3e zwangerschap meer aan. Lichamelijk vond ik het zo heftig. En de bevalling had ik deze keer veel bewuster mee gemaakt. Ik snap niet dat ik na de bevalling van Sofie, en dag later zei: dit kan ik nog wel een keer. Deze keer had ik zoiets van nooit meer! Maar toch Feline is het, het allemaal waard geweest. Mijn meiden, ik hou zielsveel van ze!