Zwanger na verlies

Het is januari 2023; Justin en ik zijn een weekendje weg voor Noah* z’n jaardag. We zijn een dagje aan het vertoeven in de sauna. Lunchtijd. We gaan lekker in onze badjas zitten bij een open haardje, bestellen alle 2 wat te drinken en te eten. Rustige muziek speelt op de achtergrond, de geur van het knisperende haardvuur en de zon die door de ramen naar binnen schijnt. Onze bestelling wordt gebracht en we proosten. “Prut!” roep ik, waarop Justin zegt: “dat je maar een dikke pens mag krijgen dit jaar!” … Ik kijk hem met grote ogen aan, begin te glimlachen en vraag hem of die dikke pens moet komen door veel lekker eten of door ‘iets anders’.. “Iets anders”, zegt hij. Dit was de dag dat onze hoop begon. De hoop dat wij in 2023 ouders mogen worden.

Fast forward: het is 25 april, 6:00u en ik doe een zwangerschapstest. Justin wist niet dat ik dit ging doen, dus die paar minuten wachten duurde 100 jaar. Ik was nog niet over tijd, maar mijn borsten waren ongelooflijk gevoelig, meer dan wat ik normaliter had voordat ik ongesteld moest worden. Ik had de test verstopt op de wc, achter een plantje en na een paar minuten loop ik terug en ik pak de test …. positief! Een licht streepje verscheen bij de 2-3 weken zwanger. Ik loop naar de woonkamer met de test en ik zei: “het is nog heel pril volgens mij, maar schat… ik ben zwanger.” Nuchtere henkie die Justin altijd is zegt: “huh, echt? Nou, afwachten dan maar.. Het zijn wel héle lichte streepjes namelijk.”

Weken verstreken en wij bleven maar lopen met ons geheimpje. Het gaat allemaal goed en voel mij zowel lichamelijk als mentaal prima. Ik check wel èlk wc bezoek op bloedverlies en heb elke 3 dagen opnieuw een test gedaan om te kijken of de streepjes duidelijker en meer werden. Dit blijkt zo te zijn en het besef word steeds groter. Het is mei en wij hebben een poosje geleden al een vakantie geboekt; Gran Canaria it is! De dag na aankomst gaan wij sporten en ik krijg ineens 1 heftige menstruatie kramp. Ik probeer het te negeren en ga door met sporten. Na het sporten ga ik toch even naar de WC en ik schrik: een hele grote bloedprop. Het enige wat ik hardop ‘fluister’ is: “dit gebeurd niet. Dit gebeurd niet. Dit gebeurd niet. Ik ben en blijf zwanger. Ik heb geen miskraam.” Met een giga hoge hartslag loop ik naar Justin toe, die inmiddels al op een bedje bij het zwembad ligt. Ik vertel hem dat ik een hele grote bloedprop ben verloren en dat dat over het algemeen geen goed teken is. Hij zei: “schat, als het zo is.. dan is het zo. ‘Liever’ nu, dan pas veel verder in de zwangerschap”. Hij heeft daar gelijk in, maar ik ben zo bang dat het mis is. Die dag verloor ik nog 1 x een prop en daarna stopte het bloedverlies ook weer helemaal. Via whatsapp heb ik contact gezocht met onze verloskundige en die zegt: “je bent nog zo pril zwanger. 50/50 kansen”. We moeten de eerste echo afwachten …

Een aantal dagen later weet ik zeker dat ik nog zwanger ben, want ik krijg een hele vervelende kwaal. Een kwaal die ik ook bij Noah* had en dat is: misselijkheid. Ik kan bijna niets meer verdragen, behalve kaas en pasta’s. Het zijn hele warme, maar relaxte dagen die wij nog doorbrengen op Gran Canaria, maar aan een vakantie komt altijd een eind en het is tijd om weer naar huis te gaan. De terugreis is ongekend zwaar.. Het transfer busje en de vliegreis zorgt voor extra veel misselijkheid en sindsdien is het ‘áán’.

Vrijdag 19 mei: we hebben onze eerste echo. Na een vlotte kennismaking met de verloskundige mag ik gauw gaan liggen en daar is ze: een mini ‘mensje’ met een hartslag. Beide laten we een traan van opluchting en blijdschap. Ik ben op dit moment 7 weken en 1 dag zwanger. Ook is op de echo nog iets van een bloedprop te zien en er kunnen 2 dingen gebeuren: ik verlies die nog ergens aankomende weken òf het lost van zichzelf op. Het laatste gebeurde, want ik heb gelukkig geen bloedverlies meer gehad.

Er vliegen weer weken voorbij. Echter wel weken vol misselijkheid en extreme vermoeidheid, maar mentaal gaat het goed en dat had ik niet verwacht na het verlies van Noah*. Gelukkig is de 13 weken echo helemaal goed, de NIPT ook, maar het blijft hoe dan ook spannend. Sinds week 16 zit ik aan verschillende medicaties: Utrostegan - de reden dat ik het heb gebruikt: “Vroeggeboorte of herhaalde miskramen. Utrogestan kan ook helpen om een dreigende vroeggeboorte of herhaalde miskraam te voorkomen. Tussen 34 en 37 weken verkleint het de kans op een vroeggeboorte met 50 procent. Vóór 34 weken verkleint het de kans van 26 procent naar 10 procent. Waarom Utrogestan helpt bij een dreigende vroeggeboorte of herhaalde miskramen, is nog niet precies bekend.”

Ook heb ik vanaf week 16 preventief Ascal (bloedverdunner) moeten nemen. Dit omdat mijn moeder zwangerschapsvergiftiging had toen ze zwanger was van mij en het blijkbaar ‘erfelijk’ kan zijn.

Woensdag 16 augustus is de 20 weken echo en ondanks dat de 13 weken echo goed was, en alle overige controles tussendoor ook, blijft het een spannend moment. Gelukkig doet Truusje het super goed en heeft ze opmerkelijk lange benen. En gaan een paar dagen voorbij, maar dinsdag 22 augustus voel ik vervelende steken, net onder mijn ribben. Vergelijkbaar met dat je hebt gegeten en te snel daarna een rondje gaat rennen. Ik mag op de afdeling verloskunde langs komen om met echo te kijken of alles oké is. Ze checken al weken lang ook de lengte van mijn baarmoederhals omdat ze nog steeds niet weten of dit de reden is geweest dat het bij Noah* fout is gegaan. Ze hadden dit keer meer moeite met het opmeten van de lengte dan normaal, maar ze maken zich geen zorgen. De volgende dag staat een reguliere controle op de poli al gepland, dus ze zei: “dan kijken we morgen gewoon nog even met de andere echo”.

Woensdag 23 augustus, 9:50u en ik ga liggen op de echo stoel. Ze gaat gelijk inwendig kijken (dat is de enige manier om de lengte van mijn baarmoederhals op te meten) en doet haar lippen stijf op elkaar, kijkt enigszins hoopvol naar mij, maar schud wel met haar hoofd.. Ze zegt:”laten we het even leuk afsluiten met een echo van de kleine meid.” Al weken houden wij in ons achterhoofd dat er iets kon gaan gebeuren… Ik kleed mij aan en ga tegenover de arts zitten. Jus is aan het werk, dus ik ben alleen, het zou namelijk gewoon mijn ‘wekelijkse geruststelling controle’ zijn. “Carina, we moeten toch gaan opereren. Je krijgt een cerclage want je baarmoederhals is ineens heel erg verkort en we moeten erger voorkomen”. Check.. Focus.. Mijn brein gaat nu alle kanten op, maar ik blijf nog kalm. “Oke, nou dan gaan we dat maar inplannen. Ga ik het vanavond even samen met Jus allemaal doornemen enzovoort. Krijg ik een informatie boekje mee?” De arts kijkt mij enigszins met medelijden aan en zegt: “Ik snap wat je allemaal zegt, maar je gaat niet naar huis. Ik ga je met spoed laten opnemen op de afdeling en we gaan vandáág nog de cerclage plaatsen…” Oke.. weg focus, weg kalmte. Het is echt ernstiger dan ik dacht. Er zit spoed achter. Ik bel gelijk Jus op, in dikke tranen en paniek. Hij moet nog een behoorlijk stuk rijden en hij komt er direct aan. Mijn moeder werkt in het ziekenhuis, dus ik bel haar op: “Mam, niet schrikken.. maar ik moet vandaag met spoed geopereerd worden. Ik word nu opgenomen op de afdeling. Kan jij bij mij blijven tot Jus er is?” M’n moeder komt er gelijk aan. Beide worden we kalm en denken alleen maar: ‘we zijn er op tijd bij’. Op de afdeling moet ik ontnuchteren. Rond 16:30u zal ik geopereerd worden, onder narcose werd mij medegedeeld. Een uur nadat ik Jus belde arriveerde hij op mijn kamer en bij ons beide stromen de tranen over onze wangen. Ik mag vanaf dit punt alleen nog lopen naar de wc, mag wel de afdeling af mits ik in een rolstoel zit. Samen met Jus zijn wij buiten in het zonnetje gaan zitten en proberen we positief te blijven. Ik ben vandaag exact 21 weken zwanger en ik moet en zal minstens die 24-weken grens behalen.

De uren kruipen voorbij, maar daar is dan eindelijk het moment dat ik word opgehaald en naar de OK word gereden. Bij de holding krijg ik te horen dat het een ruggenprik gaat worden in plaats van algehele narcose. Dit is beter voor mij, maar ook voor Truusje. Ik voel niets van het plaatsen van de ruggenprik, maar van het effect kreeg ik een regelrechte paniekaanval. Je voeten willen bewegen, maar het niet kunnen. Het gevoel hebben dat je stuitje slaapt en ondertussen zie je je benen de lucht in gaan zodat de arts overal bij kan. De operatie start en ik krijg alles mee, dus ook dat de arts zegt: “start de antibiotica”. Ik vraag haar waarom we daarmee gaan beginnen, want ze gaf eerder vandaag aan dat dat alleen nodig is als ze iets opmerkelijks zou zien. “Carina, je hebt al ontsluiting en ik wil het zekere van het onzekere nemen. Je bent je zoontje verloren door een infectie en mocht die al nu naar binnen zijn geslopen, dan gaan we die nu direct aanpakken.” Oké, check. Fijn dat daar wel gelijk aan gedacht word. Het is een risicovolle operatie, want er bestaat een kans dat ze tijdens het plaatsen van de cerclage de vliezen doorprikt en dan is het klaar… 10 minuten later is alles gedaan en is de operatie geslaagd. Met de echo heeft ze gecontroleerd of alles goed zit en ze belt vanaf de OK naar Jus om te zeggen dat het goed is gegaan en ik binnenkort weer op de kamer ben.

Ik moet een nachtje blijven en Jus moet rond 22u weg. Voor het eerst in bijna 2 jaar tijd slapen wij los van elkaar en dat voelt, vooral met deze reden, heel eenzaam en klote. Ik slaap niet top, maar de volgende dag mag ik met 85% bedrust naar huis.

Minuten, uren, dagen, weken, maanden krúipen voorbij. Na het plaatsen van de cerclage heb ik elke week controle gehad. De ene week was een geplande controle, de andere week omdat ik paniek had en geruststelling nodig had. Èlk telefoontje van mij werd serieus genomen en mocht al-tijd langskomen, ongeacht het tijdstip. Echt: shout out naar de afdeling verloskunde en de poli gynaecologie/verloskunde in het Flevoziekenhuis.

Wie mijn Instagram al die tijd heeft gevolgd weet dat ik het enorm zwaar heb gehad, zowel fysiek als mentaal. Het was, op z’n zachts gezegd, een ware hel. Ik heb weken lang op de bank en bed gelegen, mocht bijna niets fysieks doen t/m week 26 en na week 26 mocht ik iets mobiliseren of rondje door het huis lopen. Heb meerdere antibiotica kuren gehad omdat ik vaak last had van ontregelde ‘flora’ en ze geen risico’s wilden nemen.

Met exact 36 weken is de cerclage verwijderd, mocht ik stoppen met alle medicaties en hoopte wij thuis dat het snel zou gaan, maar daar dacht mijn lijf en Truusje anders over. Mijn baarmoederhals was zelfs weer op een ‘normale’ lengte, ik had wel nog steeds ontsluiting, maar die vorderde niet en alles wat ik deed (squatten, dadels eten, ‘actief tussen de lakens’, etc.) zorgde ervoor dat de bevalling begon. Het was een raadsel in mijn hoofd, want het ene moment moest ik met spoed geopereerd worden omdat ik anders weer veelte vroeg zou bevallen en het andere moment gebeurd er werkelijk NIETS en heb ik met 37 weken gezegd: “ik loop nog hooguit door tot 38 weken, maar dan gaan jullie helpen want ik ben mentaal en fysiek OP!” Inleiden met 38 weken wordt alleen met hoge uitzondering gedaan en die uitzondering was ik gelukkig.

Woensdag 20 december 2023 hebben ze een ballon geplaatst, die viel er de volgende ochtend uit en dat was de dag dat ons leven voorgoed veranderde… maar daarover, lieve kindertjes, komt een nieuwe blog, want de bevalling moet zijn eigen pagina krijgen!