Zwanger na gastric bypass

Ik vertel mijn verhaal om andere wensmama's meer info te geven over het zwanger zijn na een GBP en dat het niet altijd vol zit met complicaties (90% van de verhalen die ik zelf las tijdens mijn zwangerschap zaten vol complicaties.

Na een bypass operatie wordt het geadviseerd om een jaar te wachten met zwanger worden. Ten tijden van mijn GBP hadden we al wel de wens maar waren we nog niet klaar voor een zwangerschap. Wij woonden in een 3 kamerflatje en wilde eerst een 'grote mensen' huis voor we aan kinderen zouden beginnen. Het jaar na de operatie vorderde gestaan en in de laatste 2 maanden van 2016 gingen we opzoek naar ons grote mensen huis. Toen we dat gevonden hadden en de koop was getekend zei ik (51w na mn operatie) zullen we er nu vast aan beginnen, hoe groot is de kans dat het in 1x lukt. Bij ons blijkbaar heel groot. 3 weken later werd ik maar niet ongesteld en werd door een vriendin (die ook bezig waren) een beetje gepushed om een test te doen. Toen ik die deed heb ik er daarna nog 2 gedaan omdat ik het niet geloofde. Oke ik was dus zwanger.... een paar weken later hadden we een afspraak bij de verloskundige. (een praktijk bij ons in de buurt) Daar deden we een intake en eigenlijk zodra zij in het intakeformulier las dat ik een bypass had gehad verwees ze me door naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. We zijn tijdens de rest van de zwangerschap nog wel om de ongeveer 6 weken bij ze op controle gegaan zodat we ze een beetje leerde kennen en wisten wie er in de kraamweek langs zouden komen. 

Goed ffw naar een paar weken later. Eerste afspraak in het ziekenhuis. Eigenlijk een 'normale' check up inwendige echo en alles was prima en ik kreeg een bloedprikformulier mee. Ze checkte mijn vitamines en op dat moment waren die nog prima. Tijdens de zwangerschap zijn ze nog 2x checkt en heb ik wat aanvullende vitamines (B12, D en IJzer) gehad boven op wat ik al slikte (na een bypass moet je levenslang aan de vitamines)  

Bij ongeveer 13 weken moest ik een suikertest doen. Gelukkig was de verloskundige in het ziekenhuis op de hoogte van het feit dat je de 'officiele' suikertest NIET mag doen na een GBP, het gevolg is 9 van de 10 gevallen MEGADUMPING (je een periode heel slecht voelen door (in dit geval) te veel suiker). Ik werd doorverwezen naar een diabetesverpleegkundige en kreeg een priksetje om thuis 3 dagen een 4puntscurve bij te houden. Ik moest met een vingerprikje mijn bloedsuiker meten voor mijn ontbijt, en 1 uur na ontbijt, lunch en diner. Dit was gelukkig allemaal goed en dus geen zwangerschapssuiker. 

Ook de 20 weken echo was helemaal in orde. Hier hoorden we dat we een meisje zouden krijgen. Door de gbp had ik tot dit moment al best veel controle echo's gehad. De eerst volgende was met 28w. en pfieuw wat vond ik die 8 weken lang duren. Dit was om te kijken hoe het ging met de groei van onze dame. Zo ook met 32w en 35w. Alles was elke keer oke en we gingen met een goed gevoel richting de geboorte. Ergens in de eerste helft van de zwangerschap had een verloskundige gezegd dat het goed mogelijk was dat 'ze'de baby eerder zouden halen omdat het of te goed of te slecht groeide. Nou dat was niet het geval. Onze dame deed het 'gewoon' volgens het boekje en had met 41w wat stimulans nodig om te beginnen aan de weg naar buiten. Ik was te nieuwsgierig naar onze dame en baalde elke ochtend als we weer met zn 2en wakker werden. Die maandag was ik precies 41w zwanger en had ik weer een checkup in het ziekenhuis. Na een gesprekje en controles wilde de verloskundige wel alvast een inleiding inplannen. haar voorstel was de maandag erna. maar ik had echt zoiets van nee nee, voor het weekend wil ik met mijn meisje knuffelen dus werd het na lang praten een afspraak voor vrijdagochtend. Wel wilde ze me nog wel even strippen (niet echt een fijne ervaring, ze voelde wel ong 1 tot 1,5cm ontsluiting) om de boel misschien een beetje opgang te helpen. Blij met mn afspraak voor vrijdags ging ik weer naar huis. 

De volgende ochtend ging vriendlief gewoon naar zijn werk. Halverwege de ochtend kreeg ik ineens pijnscheuten op naar mijn idee een vreemde plek. (hier had ik in de 'samen bevallen-cursus' niet van gehoord). Voor mijn gevoel zaten de pijn scheuten rond mijn anus. echt timebaar waren ze niet er zat wisselende tijd tussen en ze duurde ook niet echt lang. De dinsdag ben ik regelmatig opverend doorgekomen en we gingen s'avonds 'gewoon' naar bed. (omdat we al een keer eerder (met 38w) voor niks naar het ziekenhuis waren gegaan had ik een drempel om het ziekenhuis te bellen. Aangezien ik vond dat de pijn op een gekke plek zat dacht ik dat dit misschien nog wel geen echte weeën waren. Van dinsdag op woensdag heb ik uiteindelijk weinig geslapen omdat de scheuten aan bleven houden maar niet timebaar waren. Vriendlief heeft die nacht heerlijk overal doorheen geslapen maar hem wel gevraagd of hij deze dag thuis wilde blijven (gelukkig kan hij thuis werken) De woensdag ben ik nog weer doorgekomen op dezelfde manier als dinsdag en savonds was ik er toch wel eens klaar mee. en wilde weten hoe het er voor stond en of dit nu wel echte weeën waren. Dus ziekenhuis maar gebeld en daar zeiden ze 'het kunnen ook nog voorweeen zijn maar ja over de telefoon is dat moeilijk te beoordelen dus kom maar langs, maar neem wel alles mee'. Yes zou het dan nu eindelijk zo ver zijn. In het ziekenhuis aangekomen werd ik aan de CTG gelegd (of nou ja dat werd geprobeerd). echt weeenactiviteit konden ze niet waarnemen en ze gingen overleggen wat ze gingen doen. Ik zag mijn geest al dwalen dat we weer naar huis konden. Als laatste check wilde ze toch nog wel even kijken of er al meer ontsluiting was dan maandags. Whoop whoop al die pijnscheuten waren niet voor niks geweest. ik zat al op 5cm. We mochten niet meer naar huis. (wat ik ergens wel erg fijn vond) Het liep inmiddels tegen 11en s'avonds en aangezien ik de nacht ervoor nauwelijks geslapen had vonden ze het eigenlijk het beste om mij een slaapmiddel met wat pijn medicatie te geven zodat ik in ieder geval iets kon bijtanken. Niet veel later was ik heel fijn in dromenland. Na voor mn gevoel bijna de hele nacht geslapen te hebben werd ik rond 1.30 wakker, ik moest plassen. Vanwege de slaapmedicatie mocht ik niet alleen naar de wc dus kwam een verpleegster me helpen. Eenmaal in terug in bed vroeg ze nog of het ging 'ja hoor prima' zei ik nog. ik ging weer lekker liggen om n iet meer in slaap te vallen. een uur later zat ik nog wakker te zijn op de rand van mijn bed (nog steeds iedere x opverend als de weeen (op de verkeerde plek) er waren. Ik belde de verpleegster of ik misschien nogmaals wat slaap medicatie kon krijgen  (had totaal niet het idee dat er vordering was gemaakt van binnen dus laat mij nog maar even slapen dacht ik.) Als alle checks goed waren kon dat (waarschijnlijk) wel. Dus licht aan en alles weer proberen te meten. Ze wilde een inwendige ctg maken en voelde op dat moment dat ik terwijl ik sliep van 5 naar 9 cm was gegaan. Alles werd klaar gemaakt om de electrode te plaatsen maar toen ze dat wilde doen zat ik op 10cm en kon het echte werk eindelijk beginnen. Voor mijn gevoel heeft het best lang geduurd maar later las ik in de papieren van het ziekenhuis dat ik er 25 minuten over had gedaan. Eindelijk was onze mooie dame daar. Na 41w en 3 dagen. 

De arts (en verpleegkundige) die de bevalling begeleidde vroegen zich af waarom ik medisch was. Deze opmerking is altijd bij mij blijven hangen en maakt dat ik bij een volgende zwangerschap misschien wel overleg pleeg met mijn huisarts voor de periodieke vitamine controles en verder via de verloskundigepraktijk te gaan. (als het echt nodig is ga ik wel over naar de gyneacoloog maar anders liever niet) Wat betreft de 'statistieken' bij GBP kindjes. Onze dame had bij geboorte een normale lengte en gewicht, waar het vaak gebeurt dat GBP kindjes klein en licht zijn. Kortom hier een zwangerschap en bevalling volgens het boekje.