Ziekenhuisbeleid tijdens en na bevalling

ik dacht na de eerste bevalling dat het alleen maar makkelijker kon gaan. Dat was wat 'ze' altijd zeiden en nu wist ik ook hoe en wat. De eerste heb ik weken met voorweeën gelopen en toen het eenmaal zover was, was ze binnen 4 uur na de eerste wee geboren.

Helaas met 35+5 weken en dus in het ziekenhuis en werd ze bijna gelijk bij me weggehaald. Toen heb ik het echt over me heen laten komen, wist ik veel. Ik was ook. In overdonderd dat ze er opeens was. De zuster was nogal paniekerig, ondanks dat de arts zei dat ze het prima deed. Ze had ook een apgar van 9 en 10. Maar nee, ze moest gelijk naar de couveuse. Iets van een oermoedergevoel in me zei dat ik haar eerst op mijn buik wilde hebben ivm hechting en borstvoeding geven, dus vooruit, dat mocht dan even. 

En dan wordt je kind meegenomen.. Lig je daar alleen met alle hormonen die over je heen stromen. Manlief kwam daarna weer terug om me op te halen en we zijn nog bij haar geweest. Ze hoefde helemaal niet in de couveuse, want ze deed het veel te goed. De kinderarts was zelfs verbaasd dat het was gezegd.

De 9 dagen dat ze in net ziekenhuis moest blijven mocht ik gelukkig ook daar zijn, maar wel op een hele andere afdeling. Wat heb ik me alleen gevoeld zeg. Ik vond het zo verschrikkelijk mijn kind elke x weer 'achter' te laten op de afdeling en het feit dat je amper mocht bepalen wanneer je haar vast hield en dat er altijd wel een zuster of lactatiekundige was die zich overal mee bemoeiden, maakten dat ik geen leuke kraamweek had.

Dat zou bij de tweede echt andere gaan. Uitvoerig met de verloskundige gesproken over mijn angst voor weer een ziekenhuisbevalling. Opgeschreven wat ik echt niet wilde en daarbij kwam dat ik nu niet meer zo over me heen zou laten lopen.

Helaas deze keer ook geen thuisbevalling die ik zo graag wilde. Eerst met 32 weken opgenomen vanwege weeën, die gelukkig nog geremd konden worden, en met bedrust het nog tot 36+5 weten te redden. Maar helaas, ook weer voor de 37 weken.. Dus naar het ziekenhuis.

Waar ik bij de eerste net aan het ziekenhuis redde en gelijk kon beginnen met persen leek het deze x een stuk langzamer te gaan. De eerste arts zei dat we het even gingen aanzien en misschien zakte het nog we af en dan haalde ik die 37 weken misschien nog! Top! Helaas wisseling van arts en de volgende begon gelijk met vliezen doorprikken en het infuus. Ondertussen lig je aan de ctg en kan je geen kant op. Mocht van de zuster niet op m'n rug liggen want dat was slecht voor de baby, maar op m'n zij bleef de ctg niet zitten. Ondertussen elke keer het infuus omhoog, ondanks dat ik elke minuut een gigantisch pijnlijke wee had die ik bijna niet weggezucht kreeg in mijn bovenbenen en buik, omdat dit niet op de ctg te zien was. Ik begon me dus al een aansteller te voelen.

Na 4 uur van deze weeën bleek de ontsluiting net aan 1cm te zijn opgeschoten en bedacht iemand dat ze wel een draadje binnen in m'n baarmoeder aan gingen brengen omdat de ctg telkens af gleed. Toen bleek dat ik toch wel heel hevige weeën had, nog steeds elke minuut, die de ctg dus niet had waargenomen. Infuus gauw omlaag dus.

Helaas duurde het zo lang zonder resultaat dat ik om 4 uur 's middags (12 uur na de eerste weeën) nog steeds maar 6cm had (en thuis had ik er al 3, dus in het ziekenhuis niet echt opgeschoten) waarop de verloskundige van het ziekenhuis meldde dat het zeker nog wel 4 uur ging duren, zo niet langer. Ik werd ondertussen steeds wanhopiger, want elke minuut een een amper op kunnen vangen is slopend en ik had zo graag onder de douche gewild om de weeën op te vangen..

Ik had op ernstig aandringen van hun 4 uur eerder een pethidine prik gehad die, eerlijk gezegd, heel weinig deed. De weeën werden er iets minder door zodat ik een klein beetje rust had, maar zodra ze dat door hadden werd het infuus weer omhoog gedaan dus zat ik weer elke minuut met een verschrikkelijke wee. Manlief wilde, voor mij, dat ik nog zo'n prik zou krijgen dus de zuster gebeld en die ging het regelen. Het was inmiddels 10 minuten later. Nog geen 5 minuten later manlief de opdracht gegeven de zuster weer te bellen, omdat ik persdrang had en ik weinig energie had om dat tegen te houden. Zuster haalde de verloskundige erbij, weer een inwendig onderzoek en ja hoor, ik had 9,5cm! Binnen 20 minuten! Gauw alles klaar gezet en toen ben ik gaan persen en nog geen 8 minuten later lag m'n kleine meisje op mijn buik. Heerlijk! Het was gebeurd! 

Deze keer mocht ze gelukkig bij me blijven, dus ik heb haar heerlijk lang bij me gehad. Helaas was ze officieel prematuur en moesten we blijven. Met het protocol. Ondanks dat ze het prima deed en ook aan m'n borst zoog werd ze vol gepropt met wat ze volgens het protocol moest hebben. 10cc, ongeacht of ze bij mij had gedronken en om de 2 uur. Het grietje spuugde ontzettend veel, maar dat was volgens hun het bewijs dat ze het niet zo goed deed als ik beweerde. Zij wisten het immers beter. Discussie aangegaan met de arts, maar nee.. Het moest zo.

Uiteindelijk manlief voor elkaar gekregen dat ze voor en na de voeding werd gewogen zodat we wisten wat ze bij mij dronk (zoals bij de oudste destijds ook werd gedaan) en alles wat ze te kort kwam met een spuitje erbij. Gelukkig mochten we 2 dagen later na ernstig zeuren en een hele aardige zuster naar huis, maar wel pas na de belofte haar echt bij te voeden. 

Thuis kwam de kraamhulp en dje vroeg als eerste hoe ik me daarbij voelde en gaf me groot gelijk dat ik het haar zelf wilde laten proberen. Natuurlijk op voorwaarde dat ze zou aankomen, maar dat vond ik logisch.  Ze meldde zich netjes iedere 2 uur en wat bleek? De volgende dag was ze 60 gram aangekomen!!

Nu, bijna 3 maanden later, is het echt een stevige meid. De oudste heeft altijd op de -1 groeicurve gezeten en zit dat nog steeds, de jongste zit zelfs op de +1,5! 

Ik snap dat ziekenhuizen protocollen hebben, maar ik snap gewoon niet dat er zo star aan wordt vast gehouden en er niet naar de situatie zelf wordt gekeken. Ik heb zelf ook in het ziekenhuis gewerkt en altijd wordt gezegd dat het belang van de patiënt zo hoog staat en er steeds meer wordt geluisterd, maar daar heb ik zelf helaas weinig van gemerkt.

We willen wel graag nog een keer een derde en ondanks dat de verloskundige me weinig kans geeft dat ik de volgende x wel de 37 weken haal (die kans acht ik zelf ook niet zo groot) blijf ik toch hopen dat de volgende bevalling lekker thuis is waar ik m'n gang kan gaan zoals ik wil en ik m'n kindje ook geen bijvoeding hoef te geven wat veel te veel is voor zo'n klein maagje.