Ziek en gescheiden van mijn kleine man

Het is inmiddels s’nachts als de verpleegkundige ons wakker maakt om Deano te voeden. Ze verschoond zijn luier en checkt even zijn temperatuur, die blijkt erg laag te zijn. We besluiten hem bij mij te leggen. Huid op huid contact, zodat de kleine man zich kan opwarmen. Na een tijdje komt ze terug en checkt weer de temperatuur. Nog steeds laag, ze besluit om het om de couveuse te leggen met een warmte deken. Maar ook dan blijft zijn temperatuur laag, en ze prikt zijn suiker. Ook blijkt zijn suiker te laag te zijn. Shit denk ik, en nu?? Ze gaat in overleg met de kinderarts en ze besluiten om hem na de afdeling neonatologie te brengen.  Zijn suiker is wel erg laag, maar het blijkt wel vaker voor te komen ook doordat ik zwangerschapsvergifteging heb. 

Omdat ik geen kant op kan door de keizersnede gaat mijn man mee met Deano. En daar lig je dan, helemaal alleen en je kleine mannetje op een andere afdeling. Als mijn man terug komt verteld die dat ze een infuus hebben aangebracht en dat die daardoor medicatie krijgt voor zijn suiker. De verpleegkundige raad ons aan om te gaan slapen en in de ochtend kunnen we dan na hem toe. 

Slapen lukt niet heel goed. Wij liggen hier op een kamer en ons kleine mannetje op een andere afdeling😞 We hopen dat hij de volgende dag dan ook opgeknapt is en snel weer bij ons op de kamer mag. 

In de ochtend begin ik me steeds zieker te voelen, mijn bloeddruk is nog steeds erg hoog. Ze helpen mij om me een beetje op te frissen en dan mogen we na Deano. 

Jeetje we schrikken behoorlijk, daar ligt ons kleine mannetje aan een infuus en allerlei plakkertjes voor de monitoren. Geen kleertjes aan alleen een luier. De verpleegkundige van de Neo legt hem op mijn borst. Eerst kan ik alleen maar huilen. De onzekerheid slaat toe. Ze krijgen zijn suiker nog niet onder controle. Het kan komen door de zwangerschapsvergifteging word er weer gezegd. Constant word er overlegd met de kinderarts en we voelen ons heel machteloos. 

In de middag besluit mijn man even langs huis te gaan, even douchen en wat spullen ophalen. Ook even fatsoenlijk eten. Ik probeer wat te slapen maar dat lukt niet. Hoe ik me voel kan ik niet beschrijven, voel me steeds zieker worden ook onzeker en machteloos om Deano. Elke keer als er een verpleegkundige bij me komt barst ik weer in tranen uit. Ik ben dan ook erg blij als mijn man in de avond weer bij me is. 

Ook door de Corona mochten we maar 1 iemand per dag op bezoek, en diegene wie zou komen mocht ook niet bij Deano komen😰 

Die avond avond kwam mijn moeder. Blij was ik om haar te zien, maar ik werd ook steeds zieker. Op een gegeven moment begon ik over te geven en paar keer achter mekaar. Het leek wel of mijn buik knapte want na een keizersnede is dat niet heel prettig. Die avond heb ik eigenlijk weinig meegekregen, als ik niet aan het overgeven was viel ik wel in slaap. 

De volgende dag voelde ik me nog erg ziek. Het was voor mij ook moeilijk om dan na Deano te gaan, nog steeds overgeven en viel elke keer in slaap. Mijn man ging soms even alleen na Deano toe omdat ik het gewoon niet kon. Ondertussen is zijn suiker nog steeds niet op peil. Ze gaan in overleg met meerdere artsen en er worden bloedonderzoeken gedaan. Als het allemaal mee zit krijgen we daar maandag de uitslag van en zouden we ook een gesprek krijgen met de kinderarts.