ZE IS GEBOREN - Geboorte dag en Kraam week.
teen mom - single mom - wens mom - new mom
Ze is geboren. Ons lang gewenste meisje. Jaren hard voor 'gewerkt'. Enorm ons best gedaan, gehoopt, verlangd. Ze is er ! In 2 uur en 42 minuten had ik dit kunstje geflikt. Bij Nina heb ik er 6 uur over gedaan en dus nu de helft !De Navelstreng werd doorgeknipt. Mark had vooraf heel eerlijk gezegd dat dat van hem niet persé dóór hem hoefte te worden gedaan, maar eenmaal zijn dochter op de wereld, verdwenen al zijn eerdere uitspraken. JA ik doe het ! We hadden gekozen voor niet aan standaard navelklemmetje maar hadden via www.liefdevollestart.nl de navelstreng ring / cordring gekocht. Dit is een huidvriendelijke manier om de navelstreng veilig af te klemmen. Nadat we even zijn bijgekomen en de placenta ook ter wereld kwam moest er 1 hechting worden gezet. Helaas had Elou haar handje haast gehad en wilde graag eerder als haar borst naar buiten. Maar éy, eentje... Prima en was goed te doen. Daarna werd Direct Nina gebeld. Ik belde met beeld en Nina dacht dat ik gewoon even tussendoor wilde weten hoe het bij haar ging, tot ze een klein huiltje hoorde en schrok.. IS ZE ER? Ja nien.. waarom denk je dan dat ik bel ? WOOOOWWW.. Opa en Oma volgde snel in beeld en ik kon ze digitaal voorstellen aan Elou. Hoe ? Elou.. Elou ??? Oh wauw.. mooi... Elou....!! Komen jullie snel hier heen ? Ja we komen er Meteen aan !!
Goed. Manon, wat wil je eten ? uh eten ? Ik ben net bevallen ik hoef n.. ooh ik heb inderdaad wel trek ja, doe maar een broodje zalm :). Oke, wordt geregeld. Elou wordt gewogen, 4130 gram, Joe, je bent een flinkerd. 9,1 pond. En dat met 38 weken en 3 dagen. Wat zijn we blij dat we deze afspraak hadden gemaakt en ik niet heb doorgelopen tot 40+ weken zeg. De Klinisch verloskundigen gingen in gesprek, Elou was voor haar termijn 300 gram te zwaar, en dus zullen ze haar om de 3 uur moeten prikken om te kijken hoe het gaat met haar glucose waardes. Prima, 1 nachtje en dan lekker naar huis. Nadat ik Nina had gebeld kwam mijn oudste zus Yvette binnen. Zij was net klaar met haar eigen afspraak in het ziekenhuis en werd door Jet op de hoogte gehouden. Elou was geboren en ze kon komen kijken. Ze was dus de eerste na Jet die Elou mocht bewonderen. Een heel speciaal moment en ook fijn dit zo snel te kunnen delen. Daarna kreeg ze haar eerste luier, romper en pakje aan door een trotse papa. Meteen even mooi op de foto ( heel handig zo'n fotograaf aanwezig ) en hop, terug naar mama. Nina stond op de gang al te wachten met opa en oma. Met Nina vooraf afgesproken dat ze haar zusje direct mocht vastpakken en knuffelen maar gelukkig kwam haar eerste knuffel wel naar mij. Ze was zó trots en vol zenuwen. Pak haar maar lieverd, dat is jou zusje. En ook dit moment is weer mooi vastgelegd. In mijn beleving was dit moment magisch. Ik kan ook niet goed beschrijven wat ik voelde naast het logische trotse.. Ik ben mama van 2, mijn lieveling had een zusje gekregen.
Ik mocht gaan douchen en dan worden verplaatst naar de kraam afdeling. Eenmaal daar kwamen mijn schoonouders vrijwel direct binnen. Zo trots als 2 pauwen. Ook zo'n bijzonder gevoel dat wij hun het eerste 'echte' kleinkind mogen geven. Daarna was het tijd voor knuffels en belletjes naar de rest van de mensen om ons heen. Nadine en Jolijn kwamen met Luuk ook direct onze kant op en zo hadden alle trotse tantes van mijn kant van de familie de mooiste baby ooit kunnen aanschouwen ;). 's avonds kwam Cin nog met Mies en haar 2 meiden. Opeens leek Estell heel groot, met maar 3 maanden verschil was ook zij nog echt een ukkie. We hebben eten vanuit het restaurant gehaald, Nina keek nog even een aflevering gtst en daarna rond 21.00 ging Mark met Nina naar huis. Het was een hele gekke, bijzondere en toch ook knusse avond geweest, in het ziekenhuis maar wel als familie van 4. Maar Feyno moest uit en zij konden ook wel wat slaap gebruiken. Na wat heen en weer geapp zijn ze lekker in slaapgevallen en begon mijn eerste nacht met een newborn baby... Gelukkig lag ik alleen op een kamer met normaal 4 gevulde bedden, dit gaf wel rust.
Maar ehh..Hoe ging dit ook alweer ? Oh.. niet dus.. Geen slaap, heel veel knuffelen, elk kwartier een klein huiltje om te verwerken wat haar die dag allemaal is overkomen, ik die niet naar de wc durft te gaan, proberen te voeden, pijntjes hier en daar, had ik al gezegd geen slaap ? Ik was zelf ook aan het overdenken wat er allemaal was gebeurd die dag en elk uur kwam er weer iets van terug. Wij vrouwen zijn eigenlijk even sterke wezens hé ?
Na Elou haar geboorte had zij al snel haar eerste hiel prikje gehad ( ZIELIG ! ). En nu was het tijd voor de tweede. De waardes waren telkens te laag en dus kreeg ze was kunstvoeding uit een mini bekertje. Vervelende daarvan was dat ze mijn borst niet meer wilde en ik zat met volle boobs. Want mijn productie was meteen al meer dan genoeg. Ze had enorm blauwe voetjes en zodra ze er dan in prikte kon ik elke keer mijn tranen niet bedwingen. Arm klein meisje. Gelukkig waren bij de laatste keer prikken haar waardes helemaal goed en kregen we om 6.00 uur het bericht dat we naar huis mochten die dag. Rond 9.00 uur kwamen Nina en Mark ons ophalen en kon, na de geboorte-aangifte in het ziekenhuis, het genieten thuis beginnen. De kennis making met Feyno ging soepeltjes, hij snuffelde wat, zij deed niks haha. Het kraam bureau waar we ons hadden ingeschreven zat bommetje vol en dus kreeg ik een kraamvrouw vanuit een andere organisatie waar ze veel mee samen werken. Astrid. De aller leukste en liefste die ik mij had kunnen wensen. Na 1 blik wist zij wat ik bedoelde en ik heb die dagen zo enorm veel aan haar gehad.
Het borst voeden ging opzich erg goed. Het deed wel vaak zeer en Elou kreeg niet altijd genoeg binnen. Na 2 dagen kocht ik tepelhoedjes ( love deze naam, tepelhoedjes HA! ) en Purelan, toen was de pijn direct verdwenen. Ik had flinke buikpijn en het bloeden werd ook niet minder. Tijdens het voeden voelde ik wel constant mijn baarmoeder samen trekken maar dat gaf niet genoeg resultaat. Mijn baarmoeder zakte niet. Als tip moest ik vrouwen mantel thee drinken, dit had Cin nog in huis en bracht ze langs. Elou dronk netjes elke 3 uur in het begin maar niet genoeg. Ze viel dan in diepe slaap en ik kolfde de rest af en bewaarde dit voor later. Ondertussen werd ze wel steeds geler en ook haar handjes en voetjes waren nog steeds erg blauw. We probeerden door middel van Dunstan baby taal haar huiltjes te herkennen. Dit ging ons goed af en maakte ons minder onzeker. Op dag 3 was ze 7% afgevallen en hier om maakte ik mij veel zorgen. Ze dronk beide borsten, kreeg na de voedingen eigenlijk elke keer nog een 'toetje' door middel van fingerfeeding en nóg kwam ze niet aan. Na haar badje was ze ook niet wakker te krijgen, het mini mensje was te moe. Ik vond haar sloom, ze leek niet zo alert als dag 2. Op dag 4 vond mijn kraamvrouw haar wel weer meer alert maar nog wat geler dan voorheen. Mijn pols was ook te hoog. Elke dag. Ik ruste te weinig, maar dat lukte ook niet goed. Er was veel wat in mijn hoofd zat wat ik niet kon loslaten. Ik genoot elke minuut maar er waren ook zorgen. De verloskundige kwam die dag om wéér bloed af te nemen door middel van een hielprikje. Dit om de bilirubine waardes te meten. Mark kreeg een formulier voor ziekenhuis Amersfoort, best raar. Ons eigen ziekenhuis in Ede kon niet want er waren geen papieren voor op dat moment. Waren we het niet helemaal mee eens maar was niet anders. de waardes waren 255, aan de hoge kant maar niet te hoog, de dag erna moest er nogmaals worden geprikt.
Hoewel Elou een heel tevreden babytje is, veel slaapt, weinig huilt, valt zij wel nog meer af. Op dag 5 zag ik dat haar oogwit ook wat geler was. Ze was op dat moment ook meer dan 10% afgevallen. 'S ochtends was daar weer de verloskundige en werd er weer bloed afgenomen. Er kwam weinig uit, maar de verloskundige gokte het erop, breng het maar ( dit keer wél naar Ede ) en we zien het wel. Mark nogmaals heen en weer gereden. Elou was verder wel oke. Ze poepte en plaste veel, en haar temperatuur hield ze prima. Wij maakten geen gebruik van de kruiken met gekookt water. Ik weet nog zo goed met Nina 10 jaar terug dat ik elke 15 minuten in haar bedje voelde of die kruiken niet waren gaan lekken. Dat is toch een nachtmerrie ? Dit keer besloot ik het dus anders te doen. Ik kocht de Zensy kruik, vooraf besproken met kraamzorg of ze hiermee werkten en dit was allemaal prima. Super fijn hoor, geen geklooi met kokend water en irritante doppen met rubbertjes blabla. We kregen later op dag 5 een belletje dat er niet genoeg bloed was afgegeven en de verloskundige vond dat het we het maar zo moesten laten, volgens haar viel het gele wel mee en Elou leek verder 'gezond'. Astrid (mijn kraamwondervrouw ) was het hier niet mee eens, net als ik. We gingen het 2 uur afwachten en dan maar eens zien hoe we er over dachten. De screening ( hielprik nummer zoveel ) kwam om 11.30 uur ook langs. Op dat moment twijfelde Astrid geen moment en belde met spoed naar de verloskundige dat ze ook moest komen. Ze wilde absoluut dat de waardes van Elou nogmaals werden getest, ook al zeiden zij eerder van niet. Het ziekenhuis had gister ook gezegd dat dit moest en dus gewoon zeker voor het onzekere. Ze kwam gelijk en gelukkig kon er op dat moment voor, én de screening én de bili in 1 keer worden geprikt. Er was genoeg bloed afgenomen en dus mocht Mark weer heen en weer naar het ziekenhuis. Gehoortest was goed. Elou haar temperatuur ging ondertussen naar beneden en ze werd nog geler en tóch minder alert. Rond 15.30 belde de verloskundige aan en hoorde ik haar vanaf de voordeur zeggen "sorry !! Het is niet goed.. jullie hadden gelijk, Elou moet naar het ziekenhuis".
Op dat moment knapte er iets bij mij. Ik werd boos. Natuurlijk was ik moe van veel te weinig slapen, veel zorgen rondom het kleinste meisje, Nina die haar draai niet helemaal kon vinden in al dit 'gedoe'. De visite's die ik super leuk vond maar eigenlijk net iets teveel voor mij waren. Ze had ons vanmorgen afgeschud met , joh laat het maar zo, zo geel is ze niet. En 's middags geeft ze toe dat ze fout zat. Wat als... dacht ik direct.. Wat als Astrid niet eigenwijs was geweest en alsnog bloed had laten prikken. Op het moment dat dit nieuws kwam, kwamen mijn moeder,zus en zwager binnen zoals afgesproken. Niet wetende dat dit gebeurde. Zij namen Nina mee voor een nachtje bij hen. Super fijn want Nina voelde zich hier ook goed bij. Mark en ik pakte rustig ( de vk gaf aan geen haast, neem je tijd ) alle spulletjes bij elkaar. Op moment van inpakken vertelde Astrid mij dat wanneer we weer thuis zouden komen, zij niet meer bij ons zou zijn maar een ander. ( NO ! GEWOON.. NEE ! FML. ) waarom ? Dit had het kraambureau moeten melden maar dit zijn ze vergeten. Astrid kon maar 4 dagen worden ingezet. en dit was dag 4.... JANKEN. Het afscheid ging niet zoals gewenst maar we hebben de dagen erna nog contact gehad over de app. Dat was heel erg fijn. Om 17.00 Bijna de deur uit kwam Cin nog lekkere verse soep brengen, die moest even op ons wachten helaas. Achteraf moesten we hier wel om lachen hoor. Ze bracht ons tijdens het moment dat Elou super geel was van kleur, gele kerrie soep. WIST ZIJ VEEL. HAHA. Ze voelde zich schuldig en vertelde dit thuis in tranen aan Mies. Gekkerd. Ze wist niet eens dat dit allemaal speelde dus het was gewoon een toevalligheid hahaha.
Eenmaal in het ziekenhuis stond de verpleegkundige ons al op te wachten "waar bleven jullie nou ? We hadden gezegd Direct hier heen te komen".. Nog weer zo'n momentje dat er bij mij iets knapte. Zoals eerder gezegd ( de vk gaf aan geen haast, neem je tijd ) ........ Lekkere communicatie. Elou haar Bilirubine bleek te hoog te zijn en ze moest onder de lamp. Minimaal 12 uur en daarna opnieuw kijken en een plan maken. Er kwamen artsen, zusters, co assistenten, jeugdartsen. Wat een gedoe. Het was vooral emotioneel heel heftig vind ik. Elou was daar in goede handen, er werd goed voor ons gezorgd. En dit allemaal met het oog op dat ze binnen 24 uur gewoon 'beter' was hield mij wel rustig. Al is het natuurlijk geen pretje om je inimini te zien liggen in haar luiertje met een stom stoffen zonnebrilletje op. En voeden, en kolven, en geen slaap en en en.. het was niks aan. Mark sliep thuis die nacht. Dat was voor alle rust beter. Ik had het persoonlijk zelf anders gezien maar wist ook dat het beter was dat hij een nacht goed kon doorslapen zodat hij er de volgende dag weer voor ons kon zijn. Ik was ook nog niet op en top want ook mijn buikpijn was nog niet verdwenen en de pols was nog steeds veel te hoog.
Lang genoeg zo. Volgende keer maar weer verder.
JOE !!p.s. foto spam >>>