Yes en toen was ik zwanger

Mijn man en ik werken in de ouderenzorg. Er heerste bij mij op de afdeling een virus waar vele goed ziek van waren. Toen de laatste beter was werd ik ineens goed ziek. Ik bleef er ook lang in hangen. Mijn temperatuur bleef stijgen en ik bleef misselijk en hield niks binnen. Toch maar naar de huisarts en die zei dat ik een zwaardere variant ervan te pakken had..... Op een moment blief mijn menstruatie weg. Inmiddels 10 dagen maar dat gebeurde wel eens vaker. Ik zei tegen mijn man dat ik dat weekend bij de 15 dagen ging testen. Dit was in november 2018

Wij waren net getest dat we niet zwanger konden worden en we in december 2019 mochten beginnen met het icsi traject. 

Ik had de zwangerschaptest gekocht en dan 2 stuks, waarom weet ik niet. De volgende ochtend was mijn man werken en besloot ik toch mijn urine te testen. Ik was eigenlijk voorbereid op het bericht niet zwanger. Dus test gedaan en even weggelegd zoals de instructie aangaf. Netjes gewacht. Toen de test gepakt en zie 2 streepjes...boekje kijken 2 streepjes is zwanger.....terug op de test kijken....weer boekje kijken.... Nee echt? Ik baste in tranen uit en riep in een leeg huis dat ik zwanger ben en niet die virus had. 

In tranen belde ik mijn man op, die dacht dat het huis in brand stond. En zei alleen maar we zijn zwanger. Hij heeft zeker 10x gevraagd wat ik zei en of het echt zo was. Ik belde ook de huisarts en zei wat er was, zij zei ben je niet blij dan omdat je zo huilt. Jawel maar kan niet zeiden ze. 

Ik ben het centrum ingereden opzoek naar kaarten om het die avond bekend te maken aan onze ouders. Die het ineens zeer verdacht vonden dat we zo kort langs kwamen. 

Bij de eerste echo bleek ik 2 en een halve maand zwanger te zijn. Tot aan de 20 weken was alles super goed. Iedere echo en controle was geweldig. Ik was super gelukkig. 

Bij de 20 weken echo werd er een afwijking aan de lip gezien, de arts zei toen dat de linker lip weg was. Met dat enge beeld van lip weg gingen we naar huis en moesten de volgende dag terug in het ziekenhuis in Breda zijn voor onderzoek. Het bleek om een lipschisis, opening in de lip, te gaan. De arts zei dat we moesten bedenken of we ons kindje wilden houden. Op de vraag of het levensvatbaar was kregen we geen antwoord. Dus moesten we naar huis en de dag erna in Rotterdam staan voor uitgebreide echo's. Hier lag ik 2 uur om echo's te maken. Ze konden niet goed in de mond kijken of het gehemelte dicht was, dat zou een verrassing zijn bij de geboorte. Weer kregen we de vraag of we haar ter wereld wilde laten komen. Op de vraag of het levensvatbaar was kregen we als antwoord dat ouders vaak de zwangerschap afbreken omdat ze gehandicapt kon zijn, niet lang zou leven etc. 

Na enige tijd met mijn man daar op de gang gelopen te hebben besloten we ons meisje te houden want alles was verder aan haar goed. Artsen zeiden dat dit niet slim was, maar ons steunen bij de keuze. 

Paar weken later steeg mijn bloeddruk ook nog eens, zwangerschapsvergifteging ging optreden en had zwangerschapdiabetes. Klachten waardoor ik mijn werk niet volledig meer kon uitvoeren. Ook kregen we te horen dat de kleine eerder opgewekt zal worden om te voorkomen dat ik erger ziek werd en een gevaar voor de kleine of mij zou zijn. Met die informatie kon ik mijn zwangerschap verder dragen. Steeds werd ik zieker en dan ineens weer niks. Rond de 35 weken ben ik kort opgenomen geweest vanwege ernstige klachten van de zwangerschapsvergifteging. 

Bij de 37 weken werd ik ingeleid. Ik kreeg een ballon katheter om 8 uur in de ochtend en mocht dan thuis wachten tot ie eruit kwam. Rond half 4 was ie eruit en werd ik ingeleid met 3 cm ontsluiting. Ik kreeg 2 tabletjes om de weeën op te wekken. Die nacht gebeurde er vrij weinig. De volgende ochtend kreeg ik weer 2 tabletjes en werden mijn vliezen door geprikt met stroopdraadjes. Toen ineens 6 cm ontsluiting. Die middag kreeg ik lichte weeën maar na 1 uurtje werden de weeën heftiger en pijnlijker. 

Mijn man sloeg alarm omdat ik het uit gilde en paniekeerde. De weeën volgen elkaar niet op, maar kwamen half in de vorige wee. Verpleging zei dat ik me aanstelde. Het hoort erbij. Ook had ik niet voldoende ontsluiting. 2 uur verder en na heel wat schelden en meer woorden van verpleging zoals "het is druk, baby's vliegen me om de oren" etc. Was mijn man het beu. Hij was best boos tegen een verpleging en eindelijk mocht ik de ruggenprik. Krijg je een formulier in je handen die je moet doorlezen. Nou ik was boos en zei dat ze die prik nu moeten zetten. Op de operatiekamer vonden ze dat ik niet mee werkte maar ik kon niet meer. Ik ging knockout van de pijn en was vermoeid. De prik was gezet maar hielp niet waardoor ik extra toegediend kreeg. Terug op de kamer gingen ze voelen en schrokken ze zich een ongeluk. Ik was volledig ontsloten en onze kleine zat halverwege. Iemand van de verpleging zei ineens dat er haast ij was, ik had stormweeen gehad en was begonnen met het persen. Binnen 30 minuten was ze er eindelijk. 

3 uur weeën met onnodig veel pijn, maar mijn meisje was er super snel. Ze keek ons recht aan en lachte. Mijn man huilde en ik kon het niet geloven. Maar lang genieten kon ik iet. Ze lag op mijn borst terwijl verpleging mijn buik hard aan het masseren was en iemand de operatiekamer aan het bellen was. Mijn moederkoek en placenta lieten niet los. Ik werd snel naar de ok gereden waar diezelfde arts was die mij de prik gaf. 2 uur ben ik onder narcose geweest. Toen ik bij kwam rilde ik. Ik had 2 liter bloed verloren. Eindelijk kon ik terug naar mijn man en dochter. Daar werd ik volledig bij gepraat hoe mijn meisje het deed. 

De volgende ochtend kwamen onze ouders. Super blij natuurlijk. Ik leefde nog in een roes van al die medicatie. Ik weet van de eerste 2 dagen vrijwel niets. 

Dag 3 na de bevalling kan een zuster vragen hoe het was met drinken van de kleine. Ik zei dat ze nog niks gehad had 2 dagen. De zuster hielp met aanleggen omdat ik zwak was. Na 10 minuten ging ze weg. Die avond kregen we een andere zuster en die bracht ons naar een gezins kamer. We lagen in een warm klein kamertje eerst. De volgende ochtend kregen we te horen dat ons meisje in gewicht was gehalveerd en geelzucht had. Ze had schijnbaar niks gedronken en ik voelde dat niet door alle medicatie. Ze moest bloot, alleen een pamper aan, onder de lamp voor geelzucht. Had een akelig brilletje op die ze vaak aftrok. Ik was erg emotioneel. 

1 week later en we mochten eindelijk naar huis. Ik was kapot en psychisch voelde ik me niet fijn. 

Nu bijna 6 maanden later en heb psychische hulp. Ik werk maar 2x per week 1 a 2 uurtjes als het lukt. Ik ben zo vergeetachtig en kan niet genieten. Gelukkig wel van mijn meisje maar ik ben niet gelukkig met mezelf. 

Zwanger zijn is leuk?! Wat is er leuk aan dan?