Welkom lieve Sepp & Otis

Hoe slaap je wanneer je weet dat dit de laatste nacht zal zijn zonder kinderen, dat je morgen gaat bevallen en dat dan je leven binnen een klap op z'n kop zal staan.

Nou, ik kan je vertellen; je slaapt slecht. Opeens vielen alle kleine lampjes en geluiden mij weer op. Na twee weken in het ziekenhuis was ik aan redelijk veel gewend maar nu zag ik ze opeens weer, die irritante groene lampjes.

07.30 uur worden we wakker gemaakt. Natuurlijk worden we niet wakker gemaakt. Wij stonden al klaar, gedoucht en al. Het kan mij niet snel genoeg gaan; laat deze dag maar beginnen.

07.45 uur komt de arts binnen, zij komt mijn vliezen breken. Ze heeft nog iemand meegenomen (ik weet niet precies wat hij was) en ook de semi arts is erbij. De semi arts stond al 2 weken lang, elke ochtend aan mijn bed. Zij deed de visite rondes en het voelde vertrouwd als zij binnen kwam gelopen. De dag voor de bevalling had ik haar gevraagd of ze erbij kon zijn. Normaal is zij niet bij bevalling maar met onze toestemming zou ze het ook heel leuk vinden om erbij te zijn. Toen ook zij deze dag de kamer binnen kwam gelopen, voelde het gelijk goed. Wat was ik blij dat ze er was.

De vliezen van baby 2 waren al gebroken maar deze hadden zichzelf netjes hersteld. Achteraf was het waarschijnlijk maar een scheurtje. De arts breekt de vliezen van baby 1. Deze baby ligt al ingedaald en is nu klaar om de wereld te ontdekken. Ze proberen tot 3x toe een elektroon op zijn hoofd te plaatsen maar deze wil niet blijven zitten en schiet er de hele tijd uit. Dan maar 3 CTG schijven op mijn buik en hopen dat hij hem goed pakt.

Via het infuus worden weeënopwekkers gegeven en het wachten kan beginnen.

Tijdens het wachten belt mijn moeder (dit deed zij al 2 weken lang elke ochtend en elke avond) met een stalen hoofd doe ik alsof er niks aan de hand is. Gelukkig heeft zij weinig tijd om te praten en hoef ik niet zoveel te liegen tegen haar.

Rond 9 uur belt een vriendin, zij wil weten hoe het gaat en samen met haar zoontje in beeld zijn we aan het kletsen wanneer ik de eerste wee voel opkomen. Toch wat gehaast hang ik op en vertel de verpleegkundige dat ik net een wee voelde.

Voor ik het weet volgen de weeën zich snel na elkaar op en worden ze ook krachtiger. Na een klein uurtje moet ik ze al wegpuffen. Zitten, staan, lopen of liggen; niks is comfortabel en beland ik uiteindelijk weer op mijn zij. De verpleegkundige zet de weeënopwekkers uit aangezien mijn lichaam duidelijk zelf weeën aan het maken is, zo heftig dat ik de medicatie niet nodig heb.

11.00 uur: ik zit op 7 cm ontsluiting. Wat ging dit snel, nog maar 3 cm en we zijn er al. Inmiddels zijn de weeën zo heftig dat ik in een weeenstorm terecht kom en ik geen kans heb om op adem te komen. Ik beland in mijn eigen wereld en vergeet alles om mij heen. Ik wil geen energie verspillen aan het openen van mijn ogen of het terug praten tegen de mensen in mijn kamer. Ik vraag om een ruggenprik.

De arts hoor ik praten in de verte maar versta niet goed wat zij zegt. De verpleegkundige naast mij verteld dat ze baby 1 niet goed kunnen pakken op de CTG door mijn bewegingen en ze dit eerst stabiel willen hebben voor ik een ruggenprik kan krijgen.

12.38 uur: De pijn is niet meer te doen en ik wil zo graag die ruggenprik. De arts geeft toestemming en met bed, CTG en infuus word ik naar beneden gereden. Heel even voel ik mij geïrriteerd wanneer ik op de rand van het bed moet zitten. Jullie kunnen toch ook bij mijn rug als ik op mijn zij lig, denk ik..

Wat een top spul die ruggenprik. Ik voel niks van het zetten en onderweg naar boven voel ik de pijn al afnemen. Op de kamer krijg ik dan ook weer wat praatjes en krijg ik besef van wat er om mij heen gaande is.

13.03 uur: De arts voelt op hoeveel centimeter ontsluiting ik zit. Dit is nog steeds 7 cm en hier maken ze zich zorgen over, het gaat niet snel genoeg. Ook is het hoofdje van baby 1 gedraaid. Ze kan niet goed voelen hoe de baby ligt en haalt de gynaecoloog erbij. Baby 1 is in kruinligging gaan liggen en wanneer ze ondertussen op de CTG kijkt, ziet ze de hartslag van de baby dalen.

De gynaecoloog spreekt de mensen in de kamer aan en iedereen krijgt een taak. Ze richt zich tot ons en zegt; '' Om door te gaan moet er veel op groen staan, er staat nu teveel op oranje, we gaan voor een spoedsectio, als jullie het hier mee eens zijn?''

Ik kan mij bijna niet voorstellen dat er mensen zijn die op dit moment ''nee'' durven te zeggen. Niet alleen omdat ik zo blij ben dat ze eruit gehaald gaan worden maar ook omdat de gezondheid van je kindje vanaf moment 1 bovenaan moet staan. En dan gaat het snel

Er wordt aan alle kanten aan mij getrokken. Mijn topje moet uit door het slangetje van het infuus en wordt naar mijn vriend gegooid. Ik krijg een blauw operatieschort aan en ondertussen brengt iemand een katheter bij mij in. Binnen een kleine 20 seconde heeft iedereen gedaan wat hij moet doen en staan er het dubbele aan mensen in mijn kamer.

Zo'n scène uit een film waarbij je mensen rond een bed ziet rennen met een infuus, CTG apparaat, twee opvang tafels en 2 couveuses, waarbij iemand de deur open houdt, de volgende de lift tegenhoudt. Die scene uit die ene film, dat gebeurt gewoon echt.

Wat dan nog gekker is, is dat er dus zoveel haast is en je dan stil staan in de lift. Niemand zegt wat en iedereen wacht tot de deuren open gaan en ze weer haastig door kunnen.

Ik kijk de semi arts aan, zij staat bij bij mijn voeten aan het bed. Ik vraag haar of ze altijd deze haast hebben of dat ik mij zorgen moet gaan maken. Ze kijkt mij aan en zegt niks. Ik ken haar pas 2 weken maar toch geeft haar blik mij een gerust gevoel, misschien omdat zij ook niet wist welk antwoord zij moest geven.

Aangekomen in de OK staan er een stuk of 15 mensen in blauwe pakjes klaar. Een deel hiervan stelt zich tussendoor nog even voor, wie ze zijn en wat hun rol gaat zijn. Natuurlijk onthou ik dit niet en ook door het hele outfit zou ik niet weten hoe deze mensen eruit zien.

Ik moet van mijn bed naar de operatietafel en daar op de rand zitten. De anesthesist komt de kamer binnen gelopen en verteld mij dat hij een nieuwe ruggenprik gaat zetten. Hij legt uit dat ik straks een tinteling in mijn tenen ga voelen en dit omhoog trekt. Nog voor hij klaar is met praten voel ik mijn voeten warm worden en dit gaat in een snel tempo omhoog. Voor ik het weet voel ik de man voor mij, mij met kracht tegenhouden, blijkbaar is de ruggenprik goed ingewerkt.

Ik word neergelegd en krijg een gek slangetje zuurstof in mijn neus. Ik kijk nog een keer de kamer rond. Waar is mijn vriend, waarom zie ik hem nog niet? Blijkbaar is hij zich in een soort zwembad kleedkamer aan het omkleden, hij vertelde later dat hier ook niemand is en geen geluid was maar zodra de deur open ging, hij weer terugkwam in de chaos. Heel bizar.

Gelukkig komt hij, samen met iedereen die in mijn kamer was, de OK ingelopen nog voor ze beginnen. (natuurlijk..)

Inmiddels staan er 2 gynaecologen, 2 kinderartsen, de arts, semi arts, 2 verpleegkundige en 2 kinderverpleegkundige in de OK, en dat nog opgeteld bij de 15 man die al in de OK stond.

Naast mijn hoofd stond ene Bart, hij was er voor mij, zoals hij dat zelf omschreef. Bart was mijn held in de OK. Van hem kreeg ik wat in mijn infuus gespoten als ik zei dat ik duizelig of misselijk was en zo was dat gevoel binnen 10 seconde weg. Hij checkte af en toe of de ruggenprik nog zijn werk deed, dit deed hij dan met een nat watje. Ik moest aangeven wanneer ik dit dan nog voelde en wanneer niet meer.

Bart pakte ook af en toe mijn hoofd vast en vertelde mij dat ik het goed deed. Mijn reactie was dan ook elke keer dat ik niks deed en dat zij het harde werk aan het doen waren.

Bart vertelde dat ze gingen beginnen en vroeg of ik wilde dat hij mij op de hoogte zou houden. Tuurlijk wil ik dat weten.

Ik vertel nog dat wij niet weten wat het geslacht zal zijn en dat ik wel wil dat ze dat gelijk zeggen omdat ik zo nieuwsgierig ben. Achter het blauwe scherm hoor ik een vrouwenstem vragen: ''Wil je dat we het zeggen?'' Ja natuurlijk wil ik dat.

13.28 uur ''HET IS EEN JONGEN!''

Hoe dan, ik lig hier voor mijn gevoel pas een minuut. Maar voor ik het doorheb, houdt ze een klein huilend jongetje voor het scherm. Ik kijk mijn vriend aan, hij pakt mij vast en laat ondertussen een klein traantje. ''Een jongen..'' hoor ik hem zeggen. Een ook nummer twee komt eruit en zoals wij al wisten, is dit dan ook een jongen. (want eeneiig)

Wat ben ik blij dat ze huilen, ze hebben een kleurtje, worden nagekeken door de kinderarts en binnen een minuut krijg ik ze allebei al op mijn borst gelegd. De verpleegkundige vertelt dat ze het super doen.

Even vergeet ik dat ik in de OK lig met 20 man om mij heen die bezig zijn met mij en mijn kindjes. Even vergeet ik alles om mij heen en geniet ik van mijn drie mannen heel dicht bij me. En op dat moment hoop ik dat zij voor altijd zo dicht bij mij blijven.

Welkom lieve Sepp & Otis.

P.s een dikke shout-out naar alle medewerkers van het vrouw kind centrum, de OK en de kinderafdeling van het groene hart ziekenhuis in Gouda.