Welkom lieve Janto

Wauw, zag ik daar nou echt een streepje verschijnen?! Voor het eerst had ik een positieve test in handen. Wat voelde dat vreemd en ik kon het dan ook bijna niet geloven. Zou dan eindelijk mijn grootste wens in vervulling gaan? Diezelfde dag haalde ik dan ook nog een duurdere test om het zéker te weten en ja hoor, die was ook positief!

Terwijl ik heel erg blij was, was ik ook ontzettend bang. Wat als het nu mis zou gaan? Dat leek me zó erg nu ik zo dichtbij was. Bij elk dingetje dat ik voelde, was ik dan ook bang dat het mis ging. Zo heb ik me een aantal weken hélemaal gek gemaakt tot ik het beu was. Ik trok Tonnie mee om te gaan wandelen en tijdens die wandeling hebben we alles besproken. Toen we terug kwamen, was ik de grootste onrust kwijt en durfde ik eindelijk mezelf toe te staan om blij te zijn. Maar het zorgen maken, was nog altijd aanwezig. Eigenlijk gedurende de hele zwangerschap, terwijl er geen reden toe was, want alles rondom de baby verliep goed.

Bij mij was de misselijkheid al gauw weer over, maar omdat ik mezelf ingeprent had dat ik rustig aan moest doen, deed ik ook echt heel weinig. Ik denk dat ik daardoor ook al heel snel last kreeg van mijn rug. Na 20 weken kon ik nog amper fatsoenlijk boodschappen doen, omdat ik halverwege al bijna niet meer op mijn benen kon staan. De zwangerschap duurde voor mijn gevoel dan ook heel erg lang en ik kon niet wachten tot ik aan de gang zou gaan. In overleg met de verloskundige werd ik dan ook met 39 weken en 2 dagen al gestript in de hoop dat het allemaal op gang zou komen. Ik had geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen, maar toch was het wel pijnlijker dan ik had verwacht.

Ruim een week erna deed de verloskundige nog een poging, maar eigenlijk viel er niet veel meer te strippen, want haar collega had het de week ervoor al behoorlijk grondig gedaan. Toch begon het daarna te rommelen. Dinsdag was de tweede poging en in de nacht van woensdag op donderdag kreeg ik weeën die wel wat intenser waren dan de oefenweeën die ik ervoor had gehad. Ik was er helemaal klaar voor (en mee! Haha), dus ik dacht: ‘Yes! Daar gaan we!’. Helaas zetten de weeën niet door en viel ik weer even in slaap. Een paar uur later werd ik weer wakker en moest ik plassen. Dus ik ging eruit en toen ik terug in bed kroop (dat valt nog niet mee om een 90 cm hoog bed in te kruipen met een dikke buik), voelde ik er van onder iets uitkomen. Het eerste wat in mij opkwam was vruchtwater! Toen ik weer uit bed ging om de telefoon te halen en de verloskundige te bellen, kwam er tijdens het lopen af en toe een plasje langs mijn benen gelopen. Best een rare gewaarwording! Ik wist dus eigenlijk ook wel zeker dat het vruchtwater was, maar ’s middags toch maar even op controle bij de verloskundige. Zij stelde vast dat het inderdaad vruchtwater was wat ik verloor.

Na ons bezoek aan de verloskundige hebben Tonnie en ik maar even een flinke (lees: 100 meter heen en 100 meter terug hobbelen) wandeling gemaakt in de hoop dat het dan door zou zetten. ’s Avonds maar niet al te laat naar bed gegaan, want de kans was natuurlijk groot dat het door zou gaan zetten. Toen ik goed en wel in bed lag, voelde ik wel wat rommelen, maar toch maar geprobeerd om te gaan slapen. Dat lukte heel even totdat ik wakker werd van de weeën. Rond 1 uur lag ik echt niet lekker meer en ben ik uit bed gegaan om de weeën beter op te kunnen vangen. Ik weet nog dat ik heel positief dacht: ‘Als dit het is, kan ik het prima hebben’. Haha later wist ik wel beter! Toen ik toch uit bed was en ik wel het idee had dat het nu wél door ging zetten, heb ik me nog aan de keukentafel op zitten maken. Ik wilde natuurlijk niet met een blote konten gezicht de bevalling in gaan!

Rond 3 uur belde ik mijn ouders op om te zeggen dat het nu toch echt begonnen was. Zij kwamen even later naar ons toe, want zij zouden mee naar het ziekenhuis gaan om bij de bevalling te zijn. Al met al was het half 5 toen we in het ziekenhuis aankwamen. Omdat mijn vliezen al langer dan 24 uur gebroken waren, werd ik overgedragen aan het ziekenhuis. Aan de ene kant vond ik dit jammer, omdat je toch met je verloskundige toeleeft naar de bevalling. Achteraf was ik er wel blij om dat het zo liep.

Rond half 8 werd gecontroleerd hoeveel ontsluiting ik had. Toen zat ik al op bijna 8cm! Dat ging dus mooi vlot en ik dacht dat we om 12 uur wel met onze zoon naar buiten zouden ‘wandelen’. Na het controleren, werden de weeën ook een stuk heftiger. Gelukkig had ik heel veel steun aan mijn man. Letterlijk, want ik hing aan zijn schouders om de weeën op te vangen. Liggend ging bijna niet, want dan kreeg ik rug weeën en dat vond ik nog veel vervelender. Ik had het trouwens ontzettend warm! In het begin mocht het raam nog wel open, maar later niet meer toen ze alles klaar hadden gezet om ons kind geboren te laten worden. Iedereen verwachtte namelijk dat ik vrij snel zou kunnen gaan persen.

De verpleegkundige kwam heel lief met een washandje om mijn gezicht wat op te frissen. Ze veegde ook bijna over mijn opgemaakte ogen! Pfoe, dat kon natuurlijk niet, want dan zou mijn mascara uitlopen! Dus zij heel voorzichtig en toch ook wel ietwat verbaasd met het washandje om mijn ogen heen.

Rond half 11 controleerden ze weer mijn ontsluiting. Aangezien ik tegen de persweeën aan zat, dacht iedereen dat ik toen wel op 10 cm zou zitten. Helaas was de ontsluiting gestagneerd en zat ik nog steeds op 8 cm. De verloskundige raadde toen heel voorzichtig toch wel pijnbestrijding aan. Op dat moment zonk alle moed mij in de schoenen en wilde ik ook meteen geholpen worden. Ik was zo ontzettend moe en kon het echt niet meer handelen toen ik hoorde dat ik helemaal niets opgeschoten was en ik de weeën bijna niet meer op kon vangen.

Gelukkig kreeg ik vrij snel een ruggenprik en zakte de pijn af. Alleen zat de ruggenprik niet helemaal goed, want ineens had ik last van beenweeën in mijn rechterbeen en was mijn linkerbeen gevoelloos. Maar het was al heel veel beter dan daarvoor! Toen drong ook tot mij door dat ik eigenlijk best wel honger had. Dus terug op de kamer, wilden de verloskundigen starten met de weeënopwekkers, maar ik MOEST éérst iets eten. Dus dat kreeg ik ook, zij het met een verbaasde blik.

Rond half 4 mocht ik beginnen met persen. Ik had inmiddels persweeën en kon me echt niet meer verzetten tegen de ‘poepdrang’. Tussen de persweeën door viel ik gewoon in slaap. Ik was zo moe en in combinatie met de ruggenprik, was ik in een soort roes terecht gekomen. Ik kreeg ook lang niet alles bewust mee. Na anderhalf uur persen, besloten de verloskundigen dat ik ingeknipt moest worden. Het hoofdje kon er nét niet door zonder in te knippen. Ik dacht: ‘mij best, had dat maar eerder gedaan dan was hij er al geweest!’.

Na de eerste wee na de knip bleef het hoofdje staan (heel fijn..). De wee erna kwam hij eruit en werd hij op mijn borst gelegd. Toen was het inmiddels 17:05uur. Door mijn roes heb ik dat intense geluksgevoel niet ervaren. Natuurlijk was ik heel erg blij en gelukkig (en heel erg opgelucht toen hij begon te huilen), maar ik vind het wel heel jammer dat ik dat gevoel heb gemist.

Terwijl onze zoon bij mij lag, lag ik ontzettend te trillen. Mijn hele lichaam schudde en ik kon er niets aan doen. Intussen waren er ook een stuk of zes mensen aan mijn bed verschenen nadat de placenta geboren was, want ik verloor meer bloed dan normaal was. Terwijl de ene verloskundige vanonder aan het wroeten was en een ander op mijn buik stond te drukken om de baarmoeder te voelen, kreeg ik van alle kanten infuusjes. Ik heb geen idee wat ik allemaal gekregen heb, maar uiteindelijk begon mijn baarmoeder samen te trekken en kregen ze de bloeding onder controle. Tijdens het gewroet hebben ze me ook nog gehecht en dat viel me alles behalve mee.

Uiteindelijk mochten we naar een andere kamer. We moesten sowieso een nachtje blijven, omdat mijn vliezen lang gebroken waren geweest en de kans op infecties dan groter was. Toen we eenmaal op de kamer waren, keek ik eens in de spiegel. Jeetje, ik leek wel een pandabeer! En ik had nog wel gehoopt om enigszins fatsoenlijk op de foto te komen met mijn make up op!

Later bleek ik koorts te hebben die niet wilde zakken. Daardoor moest ik nog bloed afgeven en uitstrijkjes laten maken om te controleren of ik geen infectie had. Gelukkig zakte de koorts vlak voor de nacht en had ik geen infectie.

De dag erna mochten we naar huis. Onze Janto was de nacht goed doorgekomen zonder koorts en ik was ook weer koortsvrij. Ook kreeg ik te horen dat mijn hb waardes goed waren, ondanks dat ik zo’n 1.5 liter bloed ben verloren, en ik dus niets hoefde te gebruiken om mijn ijzer weer op pijl te krijgen. Toch heb ik nog best een tijd last gehad van het bloedverlies en kreeg ik extra dagen kraamhulp. Toen de kraamhulp vertrok, vond ik dat best wel spannend, want nu moesten we het zelf gaan doen. Maar ook wel weer fijn, omdat je je eigen ding kunt gaan doen.

De roze wolk heb ik helaas niet beleefd. Waarom niet, vertel ik in een andere blog. Hopelijk lees je dan ook weer mee!