Snap
  • Bevallingsverhalen
  • vroeggeboorte
  • welkom

Welkom Liefste Sam

Had was zo gek om daar te liggen met het idee dat je zoon te wereld komt. Veelste vroeg. De arts gaf jou 75% overlevingskansen. Eerst moest ik zitten op een soort lange tandartsstoel. Ik had een lang thirt van het ziekenhuis aan en verder eigelijk niets. Er stonden z’n 30/35 artsen en andere specialisten om mij heen. Ze waren allemaal super lief en meegaand. Ik kreeg de instructie om te zitten en naar voren te lenen met ene bolle rug. Ik kreeg ene ruggenprik en voelde daar eigelijk niets van. Heel arrogant gezegd; ik heb een vrij hoge pijngrens dus dat scheelde wel denk ik. Mijn sokken werden uitgedaan (vind ik normaal gesproken erg onprettig) ik had graag gelakte verzorgde en gelakte teennagels willen hebben. Maargoed had ik had mijn bevalling ook heel anders ingepland. Na een paar minuten voelde ik vanaf mijn buik tot aan mijn tenen  helemaal niet meer. Mijn vriend zat naast mij en zag hoe jij werd gehaald. Er werd nog van te voren gevraagd of ik jou door het luikje wilde zien. Ik vond dit erg lastig omdat jij nog niet volgroeit zou zijn.

Toen jij geboren was ging mijn vriend mee voor de beademing. De arts vroeg mij naar jou naam. Dat was z’n vreemd moment.. Sam zei ik. Dus was zo gek om voor het eerst zo jou naam hardop te mogen zeggen. Z’n trots gevoel. 

Mijn vriend, jou papa heeft jou Sam als eerste mogen ontmoeten wat heel heftig, maar ook een heel mooi en bijzonder was dat. 

Ik heb jou snel daarna gezien. Doordat ik geopereerd was moest ik nog in bed blijven liggen. Dit snapte ik wel want ik kon niet eens normaal rechtop zitten. De dagen in het ziekenhuis waren mooi om bij jou te zijn Sam maar ook super zwaar. 

Eten, drinken en slapen gingen bijna niet. Ik kom alleen op mijn rug liggen met moeite. Dus je zal wel begrijpen dat ik weinig tot niet Sliep. Na 3 dagen geen slaap stonden er 2 verpleegkundige naast mijn bed en hebben mij geadviseerd om slaapmedicatie te slikken. Nooit meer.. na 3 en een half uurtje slaap schrok ik in paniek en veel verdriet wakker. Ik heb wel vaker op de morfine gedrukt, dus slapen lukte steeds iets beter. Al waren het maar 2/4 uren per nacht. 

Wij hebben 4 dagen in ziekenhuis gelegen omdat ik niet in staat was om naar huis te gaan. Ik bijna alles was ik afhankelijk. De artsen maakte zich ook een beetje zorgen. Omdat ik namelijk nog geen ontlasting had gehad. Hierdoor waren mijn darmen was opgezet. Tussendoor was het kerst kerst en oud, hier hebben wij niks aangedaan. Ook oud en nieuw is langs ons heengegaan. 

Het moment om naar huis te gaan viel ook vies tegen.. 

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij Mamavanmijnkanjers?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.