Wel of geen gebarentolk?!

Ik wil graag mijn ervaring van mijn bevalling met jullie delen, dit omdat ik mijn beperkingen heb en waarschijnlijk ervaren jullie dat anders, ook wil ik het delen zodat lotgenoten ook beter op de hoogte zijn mochten ze ooit zelf kinderen willen en moeten bevallen.

Yves en ik hadden al besproken om gebarentolk achter de hand te houden voor de bevalling. Dat was ook allemaal goed geregeld… 3 tolken zelfs!

Na 40 weken + 3 dagen zwanger was ik er klaar mee en op die dag 27 september 2019 moest ik op controle komen bij verloskundige. Ik was ook moe en op en klaar voor de bevalling. VK probeerde mij te strippen, maar de baarmoederwand was nog te dik Maar dat veranderde al heel snel de volgende dag!

Op zaterdagochtend om half 7 moest ik hoognodig naar de wc, zachte ontlasting. Ik zocht er verder niks achter, ging weer terug mijn bed in… maar merkte dat ik een soort van oefenweeën had, dacht ik tenminste…. Maar het kwam steeds regelmatiger terug, eerst om de 4 minuten. Dus heb ik Yves wakker gemaakt.

Nadat we een uurtje hebben aangekeken. Het was tijd om de verloskundige te bellen. Zij is rond 11 uur bij ons langsgekomen, en heeft me toen kunnen strippen. En ik kon op die dag 28 september 2019 gaan bevallen!

Deze VK sprak duidelijk en had echt een duidelijk mondbeeld. Heel fijn om mee te communiceren, wat heel belangrijk is voor mensen met auditief beperking. We besloten om geen tolk mee te nemen naar het kraamhotel. De VK besloot dat ze bij ons zou blijven en een gebaentolk hoefde niet voor haar.

Ja daar gaat het al mis! Ze had dat laatste eigenlijk nooit moeten zeggen, waarom dat is lees je hieronder….

Zij bedoelde het wel goed, bleek niet handig voor noodgevallen…. Uiteindelijk is het ons eigen keus om tolk toch achter de hand te houden, wij gingen er van uit dat het wel goed zou komen…

Helaas liep het anders en kreeg ik een onverwacht spoed keizersnee! Het ging zo snel allemaal dat we niet eens een kans hadden om tolk even te bellen. Ik moest zo snel mogelijk naar OK, want het ging bergafwaarts met Billie’s hartje. Het mocht niet langer duren. Op de OK ging het steeds mis met het zetten van de ruggenprik. Ik moest in een bepaalde houding gaan zitten maar omdat ik zo moe was en er zoveel mensen om je heen staan kreeg ik dit niet mee.

Yves stond er bij, en heeft paar keer aangegeven dat ik de verpleegkundige niet versta en dat hij beter de communicatie kon overnemen. De verpleegkundige was zo eigenwijs en dacht dat ze wel met mij kon communiceren. Yves heeft uiteindelijk een klein duwtje gegeven en begon tegen mij te praten. Toen ging de ruggenprik eindelijk goed na 3e poging en kon de operatie beginnen.

Er hing een groot doek voor mij. Ik ben er wel de hele tijd bij geweest, geen narcose gehad. Maar doordat ik zo moe was van de bevalling viel ik af en toe weg en bibberde van de spanning. Het was geen pretje om daar te liggen. Op een gegeven moment stond andere verpleegkundige achter mij en probeerde, je raadt het denk ik al, op zijn kop met mij te communiceren. Ik was niet in staat om haar duidelijk te maken dat ze haar hoofd moest omdraaien omdat ik niet op zijn kop kan liplezen. Dus riep ik heel hard (hoorde ik achteraf) YVES, Yves had er maar druk mee met mij en Billie.

Billie werd op een gegeven moment naar een ander kamer gebracht en omdat ik niet alles meekreeg moest Yves bij me blijven. Voor Billie werd wel goed gezorgd, maar dat was dus geen pretje. Ik moest eerst naar verkoeverkamer omdat mijn bloeddruk zo schommelde. Het duurde zeker 2 uur voordat mijn bloeddruk rustig werd en ik van die kamer af mocht en eindelijk naar Billie kon om te knuffelen. Ik begon toen wel een beetje bij te komen en kon ik eindelijk gaan genieten van Billie.

Dus, lotgenoten, regel aub een gebarentolk achter de hand is mijn advies! Het is voor jezelf fijner als je alles meekrijgt ook al is het maar een beetje. Het gaat om het idee! Ik had er veel moeite mee om de gebeurtenis te accepteren omdat ik bijna niks mee kreeg. Yves heeft mij wel zoveel mogelijk geprobeerd uit te leggen wat er ging gebeuren en wie wie waren enz. Het blijft toch een lastig situatie. 

Daarom hebben Yves en ik dit ook aangekaart bij gyncealoog, of ze er iets mee doen dat weten we niet. Nu hebben we onze verhaal kunnen vertellen en hoe we dat ervaarden.

Wat zijn jullie ervaringen met jullie beperkingen, of vonden jullie het meevallen? Heb je zoiets ook meegemaakt? Laat een berichtje achter! Praat erover! Dat lucht op!