Weer een schouderdystocie ondanks vroege inleiding

Bij mijn eerste bevalling waren mijn vliezen gebroken met 40 weken maar kreeg ik geen weeën. Om deze reden moest ik worden ingeleid met weeopwekkers wegens gevaar voor infectie. Om 12 uur in de middag werd het infuus aangesloten en ondanks al uren op de hoogste stand opwekkers te zitten schoot de ontsluiting maar niet op. Pas 32 uur later zat ik op volledige ontsluiting en kon het persen beginnen. Totaal uitgeput en onder de epiduraal medicatie gaf ik nog alles wat ik in me had zitten. Het persen ging goed, maar toen zat hij vast met zijn schouder. 

Het hoofdje was geboren, maar de rest kwam niet. Na allerlei manoeuvres hebben ze uiteindelijk besloten om het sleutelbeentje te breken om hem eruit te krijgen. Dit was gelukt na een half uur persen! Doordat ik zo uitgeput was, had ik er maar weinig van door wat er nu allemaal was gebeurd. Ik was blij dat hij er was en dat het uiteindelijk goed met hem ging. Hij woog 4070 gram, en het was lastig te bepalen of de schouderdystocie nu daardoor kwam of door de enorm langdurige bevalling met weekopwekkers.

Zwanger van de tweede! Tijdens de laatste groei echo’s was hier op te zien dat deze meid ook al wat voor liep op de groei en wellicht ook wat zwaarder zou zijn. Na het bespreken met de gynaecoloog hebben wij besloten om deze bevalling eerder in te leiden om een nieuwe schouderdystocie te voorkomen. Om half 9 in de ochtend werden mijn vliezen gebroken en werd het infuus met weeopwekkers toegediend. Al snel kreeg ik goede weeen en zat ik drie uur later op volledige ontsluiting. Wat gek om dit zo bewust allemaal mee te maken. Ik mocht beginnen met persen en was nog totaal niet moe en had verder geen pijnstilling gekregen. 

Het persen ging weer goed maar toen…. Zat weer haar schouder vast! Hoe kon dit? Eerder ingeleid, geen langdurige bevalling. Doordat ik nu nog maar een paar uur bezig was, wist ik heel goed wat er allemaal gebeurde. Ik was angstig maar tegelijkertijd volgde ik de instructie’s goed op van de manoeuvres die ik moest uitvoeren. Na alles geprobeerd te hebben, drong de tijd. Ze kwam er niet uit! Uiteindelijk wouden ze ook haar sleutelbeen/schouder breken maar toen uit het niets… draaide deze sterke meid opeens toch zelf! Wat een opluchting. Helemaal overdonderd wat er nu allemaal in korte tijd was gebeurd lag ze op me. En wat was ik trots op haar en op mijzelf.

Doordat mijn dochter een normaal gewicht had van 3470 gram en het geen langdurige bevalling was, ligt het hoogstwaarschijnlijk aan mijn bekken waardoor de schouder vast blijft zitten. Een gewenst volgende kind zou dus zeker een keizersnede moeten zijn. Wij zijn enorm gezegend met onze twee gezonde kids en vinden het om deze reden helemaal goed zo!