Bevallen na een traumatische bevalling

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven; ondertussen is Mick geboren en alweer 5 maanden oud.

Voorafgaand heb ik geschreven over mijn traumatische bevalling van Jace en de postnatale depressie die er op volgde.

De 2e zwangerschap was prima te doen, wel wat pittiger omdat je er al 1 hebt rond kruipen. Jace ging pas lopen aan het eind van deze zwangerschap. Hij heeft de belofte waargemaakt; hij zou met papa lopend het ziekenhuis inkomen om zijn broertje te bewonderen!

Tijdens mijn zwangerschap heb ik bij de pop-poli gelopen om de lijntjes zo kort mogelijk te houden, ik wilde beslist niet weer zo diep zakken zoals voorheen, deze mensen hebben mij erg goed geholpen en er voor gezorgd dat ik relaxter naar mijn bevalling ging kijken.

Ik was bij Jace ingeleid omdat hij aan de grote kant was en met mijn gehele zwangerschap van Mick heb ik gezegd dat ik de natuur zijn gang wil laten gaan, ik heb er een enorme angst opgelopen van mijn eerste keer inleiden. Toen ik 37 weken was had ik nog een afspraak met de gynaecoloog om te kijken hoe het er voor staat met mij en de baby, er volgde nog een echo waarop te zien was dat deze weer aan de grote kant was en aangezien Jace met zijn schoudertje was blijven hangen wilde ze Mick binnen 3 dagen laten komen, dit was dus echt een klap en een enorme teleurstelling, ik wilde dit gewoon niet en de paniek sloeg weer toe. Een goed gesprek gehad met de gynaecoloog en die heeft mij eigelijk overgehaald om toch in te leiden want anders.... hij noemde verschillende redenen wat er kon gebeuren als ik zou afwachten. De gynaecoloog zou ervoor zorgen dat het team op de hoogte was van mijn angst om in te leiden, vooral voor de weeënopwekkers en dat ik laagdrempelig pijnstilling zou willen. Hij stelde voor om gelijk 1 januari een ballonnetje te laten plaatsen om zo 2 januari te bevallen. 

1 januari was de dag dat ik een ballonnetje kreeg, in tegenstelling van de vorige keer bood het ballonnetje nog een kans om alsnog zelf aan de gang te gaan. 2 januari moesten we ons melden in het ziekenhuis, de nacht was rustig verlopen dus ik verwachtte niet teveel. Toch had ik 3 cm ontsluiting en werden mijn vliezen gebroken, gezien mijn wens om absoluut geen weeënopwekkers te krijgen werd er sowieso 2 uur gewacht om te kijken of ik zelf op gang kwam. Op het begin wel wat weeën maar helaas viel dit stil en bleef het stil.. er moest dus toch gestart worden met weeënopwekkers, wat een vreselijke domper was dit.

Ondertussen had mijn vriend een goede vriendin en tevens onze kraamverzorgende gebeld om te komen ondersteunen, heel lief, ze nam een boxje mee voor wat relaxte muziek en heeft tijdens mijn weeën mijn voeten gemasseerd. Gelukkig waren de verloskundige en verpleegkundigen harstikke lief en meelevend, het allerfijnste was toch dat ik dezelfde verloskundige en een enkele verpleegkundigen naast me had die ook mijn 1e bevalling hebben begeleidt, zij wisten dus hoe deze bevalling was gegaan, dit gaf mij zo'n fijn gevoel!

Langzaamaan werden de weeënopwekkers opgehoogd en de ontsluiting vorderde, ik begon enorme persweeën te krijgen maar het bleek dat Mick niet goed voor het geboortekanaal lag, hij moest nog een kwartslag draaien, deze persweeën hebben 1,5 uur geduurd wat vreselijk veel pijn deed, ik moest op mijn zij liggen zodat Mick zou draaien. Ondertussen een infuus gekregen om een lage dosis morfine te krijgen tegen de pijn. Ruggenprik was te laat. Ik heb mezelf erg liggen frustreren want waarom geen keizersnede als Mick toch niet draaide? Ik had intussen zoveel pijn dat het niet meer uit te houden was. Op dat punt was ook het moment dat Mick ging draaien, godzijdank! Door de druk was er een randje bij mijn baarmoedermond ontstaan, deze werd tijdens het persen weggeduwd en toen nog een paar keer persen en daar was Mick, geboren op 2 januari 2024 om 23:34, 3825 gram en 54 cm, geboren met 38 weken en 2 dagen.

Hoewel ik veel last heb gehad van het feit dat Jace meteen werd weggehaald, kreeg ik Mick meteen bij me, de foto boven aan deze blog zegt genoeg; dit was mijn grootste wens om dit gevoel mee te maken.

Met Mick hebben we een fijne kraamperiode gehad, soms wat hobbelig omdat ik niet goed sliep, hierdoor 1 nachtje met een oxazepam doorgehaald, door de vermoeiend word je namelijk ook emotioneel, de kraamverzorgende en verloskundige waren extra voorzichtig hiermee waardoor ik wel de pop-poli heb gecontact. De lijntjes met de pop-poli waren kort zodat er meteen geanticipeerd kon worden en ik kon de week er na al terecht. Gelukkig was de vermoeidheid en emotie van korte duur waardoor een postnatale depressie ook uit bleef. Ik vind het zo leuk om nu moeder te zijn van 2 lieve jongens van bijna 2 jaar en 5 maanden en ben zo blij dat ik meer van mijn roze wolk heb kunnen genieten.