We wisten dat het er aan zat te komen, maar als het dan zo ver is...

Het was donderdag middag rond een uur of 3. Ik lag al 3 weken opgenomen in het ziekenhuis met een zwangerschaps vergiftiging. Elke dag lag ik 2 keer aan de ctg om het hartje van de baby in de gaten te houden. Vandaag zou ik een groei echo hebben om te kijken of de kleine al wat meer gegroeit was in mijn buik. Voor de echo moest ik nog een hartfilmpje maken maar toen...

Na 3 weken elke dag aan de ctg kon ik zelf het hartfilmpje al goed aflezen en ik zag dat het hartje dipjes maakte. Ineens allerlei piepjes uit het apparaat en toen raakte ik in paniek. Binnen 10 minuten stonden er 2 kinderartsen, een gynaecoloog en een aantal zusters om me heen. Er werd me verteld dat de kleine zijn hartje aangaf dat hij geboren moest worden, want het ging niet goed in mijn buik. De arts vertelde me dat het niet met spoed hoefde en dat ze mijn bevalling op gang wouden brengen. Al weken wist ik dat dit er aan zat te komen, maar als het dan echt zo ver is ...

Binnen een halfuur werd er een ballon geplaats zodat ik ontsluiting zou krijgen. Oeh wat vond ik dat een onprettig gevoel, de ballon moest ook nog eens 2 keer opnieuw omdat hij niet bleef zitten. Toen lag ik weer op mijn kamer en begon ik langzaam krampen te krijgen. Na een paar uur begonnen de krampen erg hevig te worden en werd ik naar een verloskamer gebracht. Ze kwamen kijken of ik al ontsluiting had maar nog steeds maar een kleine 2cm. Inmiddels was het rond 1 uur snachts en kon ik de pijn niet meer hendelen, met nog steeds maar 2 cm ontsluiting en de ballon viel er uit. Ze waren aan het overleggen of ze mijn vliezen zouden breken maar toch zouden ze afwachten tot na de ruggenprik, want ja die wou ik wel. Ik had er heel mijn zwangerschap nog niet echt over nagedacht, maar ik had zoveel pijn dat ik schreeuwde om een ruggenprik.

Zo gedaan kwamen ze rond 3 uur snachts binnen voor de ruggenprik. Ik was zo bang want ik kan al niet tegen bloedprikken en ik had erg veel gehoord hoe zeer een ruggenprik kon doen. Maar achteraf zat hij er zo in en voelde ik amper wat, meteen werden de weeën veel minder tot ik ze amper nog voelde. Ik lag aan de ctg om het hartje van de kleine in de gaten te houden en moest van de arts even proberen te slapen. Hoe ik net bijna in slaap viel kwamen er weer artsen binnen lopen, het ging niet goed met de kleine en ik moest een keizersnee. Half slapend raakte ik in paniek, helemaal trillend kreeg ik een operatie jasje aan en werd me verteld wat ze gingen doen. Ik kreeg extra verdoving zodat heel mijn onderlichaam gevoelloos was en werd richting de operatie kamer gebracht.

Mijn vriend kreeg een hele operatie outfit aan en mocht er gelukkig bij zijn. Daar lag ik dan op de operatie tafel, helemaal trillend van de spanning en adrenaline. Ze vroegen nog of ik mee wou kunnen kijken, maar ik ben al zo iemand die flauw valt van een beetje bloed dus nee, liever niet. Wat vond ik het een verschikkelijk gevoel zeg, je voelt geen pijn maar je voelt ze wel bezig in je buik en wat werd ik er naar en misselijk van.

04:12 .. daar is hij, hoorde ik ze zeggen en Ooh wauw hij is geboren in de vliezen! wat schijnbaar heel bijzonder is. Het doek werd naar beneden gedaan en ze lieten me hem zien, ik zag een propje slijm en kon er geen baby in vinden, besef dat ik mama was dat was er ook nog niet. Hoe ik daar met mijn buik nog open lag vroeg de arts aan mijn vriend of ze de foto van de baby in vliezen mocht hebben. Stonden ze met hun telefoons, ik dacht halloooo naaien jullie me nog dicht. De kleine werd meegenomen door de kinderarts en mijn vriend ging mee. Ik was zo in paniek door de misselijkheid dat ik extra pijnstilling kreeg, even later was mijn buik weer dicht en reden ze even voorbij met de couveuse met mijn zoon erin, vasthouden kon helaas niet. Kreeg wel te horen dat hij voor zover bekeken gezond is en alleen wat extra zuurstof kreeg als hulp bij het ademen. Goed kon ik hem niet zien en kon ook nog niet beseffen dat ik mama was.

Hij werd naar de neonatologie gebracht en mijn vriend ging met hem mee. Ik werd naar de uitslaapkamer gebracht en viel langzaam weg. Zo'n 2 uur later werd ik wakker, mijn vader en zijn vriendin zaten naast me en mijn vriend lag te slapen. De arts kwam me al snel vertellen dat Djevano het goed doet en dat ik zometeen bij hem mag gaan kijken. Hij was maar 1418 gram en 41 cm. Gelukkig kon hij wel zelfstandig ademen omdat ik de eerste dag in het ziekenhuis meteen long rijpings prikjes heb gehad. Achteraf kreeg ik ook te horen hoe bijzonder het was geweest dat hij geboren is in de vliezen. De arts was blij dat ze niet mijn vliezen had gebroken, omdat de navelstreng door de vliezen heen liep. Als ze de vliezen had gebroken had hij het waarschijnlijk niet gered omdat de navelstreng dan doormidden was gegaan.

Beseffen dat ik mama was lukte nog steeds niet.... maar het was fijn om te horen dat hij gezond was en ik hem zo kon zien.

Alles is zo snel gegaan dat je later pas gaat beseffen hoe heftig het is geweest..