Wat kan het ineens misgaan !! Deel 2

Het vervolg van de zwangerschap van ons 4de kindje.

Zoals in deel 1 staat geschreven bleef ik last houden van mijn linkerzij een zeurende pijn die maar niet verdween, mijn gevoel bleef zeggen dat ik rust moest houden en dit deed ik zoveel als mogelijk was met 3 kleine kinderen. Mijn buik groeide niet meer en leek zelfs kleiner te worden (hij was al niet groot vergeleken bij de eerdere zwangerschappen) ik was gewoon weer plat met een heel klein bobbeltje boven mijn schede.

Een paar weken na het drama kregen we een nieuwe echo omdat we bleven aangeven dat er iets mis was, ik was toen 30 weken zwanger. Op de echo bleek bij de meting dat er iets niet goed was onze kleine meid was niet genoeg gegroeid, ze konden verder geen aanwijzing vinden er was voldoende vruchtwater en de navelstreng had een goed toevoer. Ondertussen bleef de pijn in mijn linkerzij.  We moesten een weekje later terugkomen en voldoende eten en rusten, iets wat ik allang deed omdat het niet goed voelde daarbinnen. Na een week kwamen we terug voor de echo nieuwe metingen en ze was ietsjes gegroeid niet veel en dus zei de verloskundige dat we naar de gynaecoloog moesten gaan omdat we er vanuit konden gaan dat ze erg klein zou zijn wanneer ze rond de 40 weken zou komen en ik hierdoor dus in het ziekenhuis zou moeten bevallen. Ons huis kreeg ondertussen eindelijk nieuwe isolatie en we kregen het langzaam weer een beetje warmer. 2 dagen later moesten we ons melden bij de gynaecoloog voor een nieuwe echo ook hier kwam uit dat ons meisje veel te klein was maar dat verder lichamelijk alles in proporties was en er goed uit zag wel hadden ze een grijze vlek gezien op de linkerkant van haar huisje wat het precies was wisten ze niet maar ze dachten niet dat het kwaad kon omdat ze verder geen bijzonderheden hadden gezien ik zei dat dat het overeen kwam met de plek waar ik een zeurende pijn had, volgens hun had ik gewoon last van oefenweeën/harde buiken niks om zorgen over te maken. Daarmee konden we naar huis gaan. Ik bleef rust houden vanwege mijn gevoel ik had totaal geen zwangerschapsbuik en het voelde alsof ik deze zwangerschap niet zou gaan voldragen. Het was Maandagavond 32 weken zwanger en de volgende ochtend zouden de glazenzetters komen om nieuwe kozijnen en glazen te plaatsen, omdat ze vroeg zouden komen leek het me handiger om de vensterbanken alvast leeg te ruimen en de gordijnen af te halen zodat het niet in de drukke ochtendspits nog zou moeten de volgende ochtend. Na dit gedaan te hebben(het was niet enorm zwaar voor mijn gevoel en manlief hielp mee) kreeg ik meer pijn in mijn zij dus ik besloot de rest van de avond echt niks meer te doen. Manlief bracht me lekkers en te drinken zodat ik echt niet meer hoefde op te staan en na een gezellige film zijn we gaan slapen ik echter op de bank omdat ik geregeld even moest plassen en manlief in bed naast J zij was niet lekker en we hadden haar dus maar in ons bed gelegd voor haar gemoedsrust en zo maakte ik niet steeds iedereen wakker om te gaan plassen. Het was even na 05:00 in de ochtend dat ik wakker werd ik voelde me voor het eerst in 2 maanden weer heerlijk !! ik had geen pijn meer!! Ik stond op om naar het toilet te gaan daar was ik immers voor wakker geworden. ik loop van de bank naar de hal en voel een kou door nattigheid in mijn kruis, ik dacht oeps .. dit meen je niet heb ik in mijn broek geplast!! Ik ging in het donker op zoek naar de lampenknop zodat ik me kon gaan verschonen ondertussen voelde ik dat er beneden warmte bleef uitstromen, eenmaal de lampenknop gevonden zie ik een donkere natte vlek ik loop naar de hal en zie op de lampenknop en muur bloed zitten, ik schrik en kijk naar mijn handen ook allemaal bloed. Shit wat is dit?!! ik open mijn broek en helaas hetzelfde zicht alles is rood, ik loop naar manlief en zeg hem dat we het ziekenhuis moet bellen omdat ik bloed verder voel ik niks geen pijn geen weeën. Manlief is zo geschrokken dat hij eigenlijk niks meer kan hij heeft onze J bij zich op de arm omdat ze wakker was geworden van het tumult dus ik besluit om naar 112 te bellen want hij kan niet rijden zo en vraag hem op afstand te blijven zodat J niet teveel ziet. De medewerker van de meldkamer sommeert me door de telefoon dat ik op mijn rug op de grond moet gaan liggen met mijn knieën omhoog in afwachting van de ambulance dit doe ik ondertussen blijft er bloed stromen en krijg ik het enorm koud. Binnen een paar minuten verschijnt de ambulance met sirenes Manlief opent de deuren en houd verder afstand zodat J niet teveel ziet ook T is wakker geworden van al het lawaai en komt kijken gelukkig weet manlief hem nog net tegen te houden (hij is 4jaar op dat moment en kan absoluut niet tegen bloed) om de met bloed besmeurde woonkamer te betreden. de ambu-broeders blijken op zijn zachts gezegd 2 stuntels te zijn, ze stelden je absoluut niet gerust ze waren erg paniekerig en kregen het niet voor elkaar om het infuus aan te leggen nee mijn bloeddruk was niet goed hij was veel te laag dus ja ik had een bloeding!! (Goh zou je denken heb je goed om je heen gekeken?) en daardoor was het moeilijk om een ader te raken, na 6 mislukte pogingen op mijn linkerarm lukte het eindelijk om het infuus aan te leggen in mijn rechterarm. Toen kwam het moment dat ik de ambulance in moest ja mevrouw u moet nu omhoog komen en met ons meelopen, ik heb ruim een halfuur op de koude vloer gelegen en ben stijf in deze houding zou ik normaal gezien al niet meer uit mezelf omhoog kunnen komen laat staan nu. Van de meldkamer moet ik in deze houding vervoerd worden(die had ik nog aan de lijn voor ondersteuning omdat manlief afstand moest houden met de kinderen) de ambu-broeders gingen in overleg wat te doen de brancard of de stoel het werd beide de stoel voor het eerste gedeelte en de brancard voor het laatste stukje naar de ambulance. In de ambulance bleef het verder stil manlief bleef beduusd achter. Ik was hem vergeten te zeggen wat hij moest doen zoals kinderen bij de buurvrouw en onze moeders bellen zodat 1 ter ondersteuning bij hem kon zijn en de andere bij de kinderen die ze dan bij de buurvrouw zou kunnen halen later besefte hij pas wat hij had kunnen doen, toen hij dat besefte deed hij het wel hij belde zijn moeder en zij kwam meteen in actie hiervoor moet ze wel bijna 2 uur rijden want ze wonen alles behalve in de buurt. Daar ging manlief op wachten. Ik kwam aan in het ziekenhuis en kreeg nog flarden mee van het geen om me heen gebeurde ik probeerde bij te blijven en vocht daar ook hard tegen. er werd gevraagd of ik al weeën voelde: Nee ik voel niks. Oke u heeft 1cm ontsluiting maar dat is nog geen probleem echter kunnen wij de bloeding niet vinden ook niet via de echo maar het lijkt te minderen dus we geven u alvast weeënremmers u moet hier elke 10min een pilletje van nemen. zo gezegd zo gedaan al voelde ik me toch steeds verder wegzakken de kamer die eerst helemaal volstond met doctoren en zusters was in eens leeg op 1 zuster na. Na het 2de pilletje kreeg ik een enorme pijn in mijn buik een soort wee maar dan zeer heftig maar geen persdrang. De zuster drukt het alarm in en ineens staat de kamer weer vol. Ik kan amper bij blijven maar voel dat ze het bed bewegen en gaan rijden op de hal ben ik er weer even en wordt me gezegd dat ze de kleine gaan halen omdat haar hart amper nog klopt. Ik zak weg. Ondertussen krijgt manlief het telefoontje van het ziekenhuis met de info dat het zeer slecht met ons gaat en dat ze de kleine gaan halen. Hij is verslagen en krijgt een enorm schuldgevoel omdat hij niet aan mijn zijde was(dit heeft hij me later allemaal laten weten) en niet helder kon nadenken  over wat hij nu moest doen.

In deel 3 lees je hoe het verder gaat.