wat heb ik mij vergist in deze bevalling

Het is 1 augustus als wij voor controle weer naar het ziekenhuis moeten, van de gynaecoloog moeten wij naar boven voor een ctg scan. En de opdracht dat wij moeten gaan nadenken wat wij willen. Na een half uurtje ctg komt de gynaecoloog met de mededeling dat ik eigenlijk vanmiddag alweer terug moet komen voor de inleiding. Langer wachten wil zij niet. hooguit 1 dag! Nou dan liever toch morgen want de 2 jongste kinderen waren nog thuis en we moesten oppas regelen voor de jongens, hooguit een dag dachten wij want ik beviel altijd binnen 9 uur. 

Mijn schoonmoeder was vorig jaar geopereerd die niet geheel goed was verlopen dus die moesten wij vragen of zij het echt wel aan kon om op de jongens te passen.  Veel handen zouden haar helpen. Dus dat was goed. 

Het is 2 augustus als wij aankomen in het ziekenhuis 7.00 in de ochtend. We worden naar de bevallingskamer gebracht. Niet wetende wat er gaat komen. Ja wel eerst weer een ctg en dan het bevallingsplan van het ziekenhuis. Ze brachten eerst een ballon in na de eerste ctg. Hij deed al wel redelijk zijn werk. Mevrouw lag wel netjes met haar hoofdje omlaag alleen nog niet helemaal ingedaald. Ze was ook nog maar heel klein en licht. Rond 17.00 was mijn ballon er uit gevallen, maar omdat het etenstijd was kwamen ze later pas. om 18.00 kwamen ze toch maar even kijken. Ik had nu 2 centimeter ontsluiting dus ze wilde niks doen. Over de dag heen had ik wel een paar keer heftige weeën gehad en leek de bevalling ook te beginnen, maar Sanne had er niet veel zin in en dook dan weg en reageerde niet zo goed op de weeën. Het was ook nog eens super heet ivm de heetste hittegolf sinds jaren. Toen de verloskundige kwam zeiden ze dat ze niks meer zouden doen omdat ik nog maar 2 cm had. Omdat Sanne geen tegendruk gaf was het weer 2 cm geworden. Maar doorpakken zouden ze niet doen omdat er een kinderarts in het ziekenhuis moest zijn ivm dat Sanne te klein zou zijn met haar geboorte (was 38 weken). We moesten maar proberen te relaxen en nu moest Sanne zelf het werk gaan doen. 

De nacht was een hel. Ik heb liggen piekeren, nadenken, mij lopen opvreten, mijzelf in de weg gezetten, getwijfeld aan mij zelf en aan mijn eigen lichaam. Er knaagde iets mij diep van binnen, en was niet Sanne ;-) mijn moederhart maakte zich al zorgen om dit kleine meisje die ik in mijn buik al weken heb zien vechten, bang voor de dag die ging komen. Bang dat zij mij naar huis zouden sturen omdat deze bevalling zoveel af week dan die van de andere 4 die precies hetzelfde verlopen waren ingeleid en niet ingeleid. Waarom nu dan wel. De hele nacht heb ik Sanne ook niet gevoelt.

Het was ondertussen 3 augustus nu moest het toch echt wel gaan gebeuren want nog een dag zou ik niet trekken. Wat was ik blij met de ctg en ik haar weer hoorde bewegen. Nog een echo om te kijken hoe ze lag. Alles was nog prima. Mijn hart maakte zich minder zorgen maar hoe dan ook ik zou mijn meisje in mijn armen krijgen. 

Ze wilde weer beginnen met een ballon. Dit wilde ik niet, Ik had al zoveel bevallingen meegemaakt dus wist heus wel wat mijn lichaam aan kon. Althans dat dacht ik. de vaginale tabletjes hadden vorige keer het versneld dus die wilde ik weer. Met wat tegenzin gave ze ons toch ons zin en gingen ze met ons mee. Na weer hele heftige weeën dachten we ja nu zet het door. Maar weer reageerde Sanne er niet goed op. na een half uur heftige weeën waren ze ineens weer weg. om 12 uur werd de 2de tablet ingebracht. Weer een half uur heftige weeën maar weer vond Sanne het maar niks. Ik vroeg nog wat zijn de andere opties want ze laat duidelijk merken dat zij het niks vind. Nou een keizersnee zou het sowieso niet worden want ik had wel veel zwaardere kinderen ter wereld gebracht dus dit moest een eitje zijn. * uhm wat?? dit ging niet om mij maar om mijn kind haar leven* Om 13.00 kwam de nieuwe verloskundige die ging over in het infuse want dit was niet meer te doen niet voor mij en niet voor Sanne. En God wat was het weer heet die dag. ipv geleidelijke stappen werd infuse steeds iets hoger gezet. Want Sanne zou vandaag geboren worden. Rond 15.15 kreeg ik pers drang. Weer gekeken hoeveel cm ontsluiting. Ik was er nu wel bijna * laatste 5 gaan bij mij in 15 minuten vaak* Maar Sanne had er nog geen zin in en bleef hoog liggen. Ik wilde douche maar dat mocht niet dus even naar de wc alleen blaas legen en darmen proberen te legen misschien dat dat hielp. En of het hielp 2 stappen en ik moest bevallen. ik stond bij mijn bed maar kwam er niet meer op de weeën gingen nu zo snel. Maar ik moest liggen, maar ik wilde staan, laat mij staan dacht ik nog. Mijn vriend en de zuster hebben mij op het bed gelegd, wat was ik kwaad op hun. Tegelijkertijd dacht ik nog ze zullen wel weer zeggen dat ik niet mag persen maar ik moet ik kan het niet meer tegen houden. Gelukkig ik mocht persen. De verloskundige was niet meer mijn kamer uit geweest want ze wisten dat ik binnen 15 minuten zou bevallen en ze waren bang dat ze te laat zouden komen. Waar het 2 dagen heeft geduurd lag er met 2 persen een mooi klein breekbaar meisje op mijn borst 45 cm groot en 2560 gram zwaar. maar helemaal gezond. Omdat Sanne boven het minimale gewicht zat hoefde er geen kinderarts te komen. De verpleegster moest de rest doen want er was nog een bevalling bezig waar ze heen moest. Om 17.00 mochten we naar huis en kwamen de oudste twee ook thuis van 3 weken naar hun vader. eindelijk compleet. 

Nu nog zijn we bezig met antwoorden zoeken en moeten we morgen met Sanne naar Sofia Kinderziekenhuis voor weer andere onderzoeken. 3 augustus is 1 van de mooiste dagen uit mijn leven, maar ook de dag dat mijn moederhart bleef zeggen er klopt iets niet. Gelukkig heb ik nu kinderartsen die mij serieus nemen en ook zeggen er zijn dingen maar wat we weten het niet. 

3 augustus is voor mijn schoonouders ook een dubbele speciale dag. Het was de dag dat mijn schoonmoeder een operatie onderging die niet geheel goed verliep waardoor zij op de IC terecht kwam. Mijn schoonvader vertelde dat het tijdstip dat Sanne werd geboren hij een jaar eerder een telefoontje kreeg dat het niet goed ging met zijn vrouw en dat ze voor haar leven aan vechten waren. Sanne is voor hun een zegen, na 5 kleinzonen, bonus kleindochter en -zoon had ze nu haar kleindochter waar ze zo op had gehoopt. En had zij weer iets meer om voor te vechten (al deed ze dat al voor al haar kleinkinderen)