Wat een soepele inleiding leek eindigde in een heftige bevalling deel 2

De grote dag

Het is donderdagochtend en Merijn en ik zijn al vroeg wakker ik geloof een uur of half 6. Even later komt er een verpleegster binnen. Ze verteld ons dat we nog even de tijd hebben om te douchen en dan rustig aan richting de verloskamers mogen lopen. Spannend … het gaat dan nu toch echt gebeuren! Eenmaal aangekomen op de verloskamer word alles aangewezen en uitgelegd. Ik kijk om mij heen en betrap mij er op dat ik het een vrij kille kamer vind. Maar opzicht is dit vrij logische aangezien het natuurlijk allemaal zo steriel mogelijk moet. Eerst word ik aan de draadloze ctg scan gezet en hier moet ik een uurtje aan hangen zodat ze kunnen zien waar we beginnen. Het is half 8 en er komen allemaal mensen binnen een verloskundige met een stagiaire en 2 verpleegkundigen stellen zichzelf voor. Deze leggen mij alvast uit hoe de dag een beetje gaat verlopen.

De inleiding gaat beginnen

Allereerst gaat de verloskundige mijn ontsluiting voelen en tegelijkertijd de vliezen breken. Ik voel haar met een grote haaknaald (hier lijkt het een beetje op) ergens een beetje in prikken maar er gebeurd verder niks. Het hoofd van de baby zit erg strak tegen de vliezen aan dus het is nog even een werkje om ze door te prikken. Voel je al wat vraagt ze? euhmm.. nee volgensmij niet. Een beetje nat maar niet het idee wat ik had bij vliezen breken. Ze legt uit dat het kan zijn dat er elke keer kleine beetjes komen omdat het hoofdje de uitgang blokkeert maar dat we over een paar uren weer even checken. Wel werd er op mijn al gezette infuus weeen opwekkend aangesloten. Dit begint laag en word dan elk half uur verhoogd. het is ondertussen half 12 en de weeenopwekkers zijn al flink opgevoerd al voel ik er zelf nog praktische niks van. Ik denk nog als dit het is heb ik niks te klagen. De verloskundige komt langs en concludeert dat de vliezen waarschijnlijk nog niet zijn gebroken en gaat dit dus nog eens proberen. Pats! daar knappen de vliezen. Een grote warme stroom water loopt langs mijn benen en nu weten we het zeker de vliezen zijn “eindelijk” Gebroken. Ik heb ondertussen 5 cm ontsluiting wat al best goed is en ondanks dat de vliezen niet gelijk goed waren gebroken zit ik er goed in. Merijn en ik kunnen niet wachten en de stemming is opgewekt.

Ruggenprik

Nog geen uur verder beginnen de weeen keihard op te zetten. Ik geef Merijn aan dat hij zijn zus moet bellen (deze zal bij de bevalling aanwezig zijn en foto’s maken) zodat ze iniedergeval niet te laat is. De weeen worden gelijk zo heftig dat ik tegen verpleging zeg graag pijnstilling te willen. Het liefste wil ik een morfinepompje maar dit moet ze gaan overleggen met een gynaecoloog aangezien ik met veel medicatie en zware long problemen zit. Dit duurt mij te lang en omdat ik binnen 10 minuten in een zo geheten weeenstorm terecht komt laat ik mijn wens van geen ruggenprik te willen varen. Ik roep de verpleegkundigen en smeek ze om een ruggenprik te regelen. Helaas is dit niet iets wat binnen een kwartiertje geregeld kan zijn maar wel zetten ze de weeenopwekkers wat zachter aangezien deze al zo hoog staan dat het voor mij niet meer te doen is. De gynaecoloog komt langs deze moet uitleggen wat de risico’s van een ruggenprik zijn. Ik hoor dit niet eens meer want het enige wat ik wil is die prik. Ze vertellen mij dat de anesthesist bezig is maar er over een half uur kan zijn. Helaas bleek dit achteraf een uur te duren. Ondertussen was Tosca binnen gekomen en hielp Merijn mij de weeen op te vangen. Daar was was de anesthesist eindelijk en konden we beginnen Merijn moest mij vast houden zodat ik in een goede houding kon zitten. Maar omdat hij niet kon eten tijdens mijn weeenstorm werd de grote naald in mijn rug hem wat te veel. Gelukkig was daar een super lieve verpleegkundige die mij opving. Toen de ruggenprik klaar was mocht ik gaan liggen en gingen ze testen of ik goed was verdoofd. Helaas was dit niet het geval en was alleen maar een deel van de linker kant verdoofd. Ook na alles weer overnieuw te hebben gedaan. bleek een 2de prik niet genoeg te verdoven. Balen maar hier moest ik het mee doen. Gelukkig haalde het wel een scherp randje er af en was dit al erg fijn.

Laatste fase

Toen ik ongeveer een uurtje een beetje rust had werden de weeen weer erger en gingen we kijken hoeveel ontsluiting ik nu had. Dit was helaas maar een centimeter meer dus schoot nog niet echt op. Ook was mijn bekken nog steeds niet gekanteld en kon de baby niet goed dalen. Hierom werd ik op mijn zij gelegd zodat hopelijk de baby meer ruimte kreeg. Na een half uur kreeg ik al het gevoel of ik moest poepen en riep ik de stagiaire verloskundige of ze mij wou checken. ondertussen had ik 7 centimeter en dacht iedereen door mij zo te zien dat het niet lang meer ging duren. Voor mij was 7 centimeter een teleurstelling want ik mocht nog niet gaan persen terwijl de drang steeds erger werd. Het was ondertussen 4 uur en had het team wisseling van de wacht. Wel bleef de stagiaire wat ik heel erg fijn vond. Weer werd er gecontroleerd op ontsluiting en vertelde ze dat ik vast mocht gaan “oefenen” en wat mee persen zodat de baby goed kon dalen. Ondertussen werden de weeen weer steeds heftiger en pijnlijker en wat ik ook deed ik kreeg mijn adem maar niet onder controle tussen de heftige weeen in. Ze kwamen elke 30 sec waardoor er niet genoeg tijd was. Hoe stom want na bijna 10 jaar aan ademhalingsoefeningen bij de fysio had ik verwacht dat dit niet een groot probleem zou hoeven te zijn. Gelukkig bleek mijn zuurstof wel oké te zijn dus ondanks dat het voelde dat ik geen lucht kreeg en mijn adem maar niet kon herpakken had de baby hier nog geen last van. Ondertussen mocht ik gaan mee persen. Na een hele tijd werd de ademnood alleen maar erger en was ik steeds meer uitgeput. Ook hoorde ik achteraf van Merijn dat mijn hartslag soms over de 200 ging en die van ons kindje steeds vaker flink daalde. Er kwamen steeds meer mensen de kamer in en na alle houdingen te hebben geprobeerd was na bijna 3 uur persen nog steeds de baby niet gedaald en mijn bekken niet gekanteld. Er werd bloed af genomen en met verschillende mensen overlegd. Ondertussen was ik er bijna niet meer bij en viel ik tussen de persweeen in weg. Ik was zo vermoeid dat ik mijn armen niet meer overeind kon houden en er werd door allemaal mensen aan mij geduwd en getrokken om mij maar in een pershouding te krijgen. De baby moet er nu uit of het word een keizersnede! werd er gezegd. De gynaecoloog kwam binnen en vertelde dat de baby verkeerd lag en ze mij ging helpen doormiddel van een vacuümpomp. Het enige wat ik dacht hij moet er nu uit en hoe komt dit nog goed.

Daar was hij dan

Ineens voelde ik een natte plons op mijn buik en hoorde ik gehuil. Ik schrok mij dood hier was hij dan. Ik had niet meer verwacht dat mij dit zou gaan lukken. Hou je zoon maar vast werd er gezegd maar het enige wat ik kon roepen is nee nee nee. Ik was helemaal van de wereld en kon maar niet beseffen wat er was gebeurd. Na een inleiding duurde de bevalling 13 uur waarvan 3 uur persen. Achteraf bleek dat hij een sterrenkijker was en de navelstreng ook nog om zijn nek had. Gelukkig is alles uiteindelijk goed gegaan en is onze zoon Morris om 19:49 geboren en ondanks dat hij 3 weken te vroeg was zag hij er goed uit en mochten we de volgende ochtend samen als gezin naar huis. De bevalling was een heftige ervaring maar wat zijn we dankbaar dat we een gezonde zoon hebben mogen krijgen. Wij zijn nu heerlijk aan het genieten van ons gezinnetje.