6 maanden geleden
Wat een roze wolk had moeten zijn...
17 augustus 2020. Een kleine bijwerking van de epidurale.
Zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen liep er iets mis bij het steken van mijn epidurale verdoving. Het plaatsen verliep niet zo soepel en dat heb ik nadien geweten!
We komen terug van het verloskwartier en moeten even in de arbeidskamer blijven tot onze kamer in orde is. Wanneer de vroedvrouw Ellie haar geboortepakje aan doet vertel ik haar dat ik barstende hoofdpijn heb. Ze zei dat dit wel mogelijk was aangezien de epidurale niet 100% heeft gewerkt en ik dus heel bewust heb kunnen meepersen. Het was van al dat kracht zetten.
Eens op de kamer probeer ik wat te slapen, met de hoop dat mijn hoofdpijn zou overgaan. Bezoek mochten we niet ontvangen, buiten broertjes of zusjes van het pasgeboren kindje dus ik moest me voor niks of niemand gaan optutten. De vroedvrouw kwam even kijken en vroeg of het erger werd als ik recht zat of rond liep en ja hoor, dat was zeker het geval. "We gaan het toch in de gaten houden, er zou een kans kunnen zijn dat je hersenvocht verliest." . Er ging van alles door mijn hoofd en toen de vroedvrouw weer langs kwam zei ik haar dat het nog steeds niet over was. Ik kreeg 2 mogelijkheden: medicatie, in de hoop dat het gaatje dicht gaat of een bloedpatch. In ging voor de medicatie aangezien ik niet zo'n fan ben van al die spuiten.
De medicatie slaat niet aan. Matthis komt zijn zusje bezoeken en ik kon hem niet eens knuffelen. Hoe platter ik lag, hoe beter het ging. De vroedvrouw van de late shift kwam binnen en zag dat dit niet meer oke was. Mijn vriend en ik overlegde wat we zouden doen en hij besluit Matthis naar mijn zus te brengen. Ik vertel de vroedvrouw dat ik de bloedpatch wil. Opeens komt de vroedvrouw terug en verteld me dat ik of mijn vriend moet terug bellen, of Ellie even naar de couveuse afdeling zou gaan. Die keuze was snel gemaakt. Mijn vriend en ons zoontje komen terug en de vroedvrouw geeft Ellie een tutje zodat ze haar honger even konden uitstellen. Daar zat mijn vriend dan, met two under two 🙈.
Ik wordt naar het operatie kwartier gebracht en moest mezelf op een bolletje op mijn zij leggen. Terwijl de anesthesist terug een ruggenprik plaatst wordt er door een verpleegkundige bloed getrokken uit mijn hand. Dit bloed wordt nadien in de ruggenpeik gespoten. De zogezegde bloedpatch. Dit bloed vormt een pleister op het gaatje waar hersenvocht uit loopt. Ik wordt naar de recovery gebracht en moet daar even blijven.
Het duurt me te lang en roep een verpleegkundige erbij. "Mijn babytje moet eten!" is het enigste dat ik kan zeggen! Wanneer de vroedvrouw mij komt halen ben ik in paniek aan het wenen. Ik moet 12 uur lang plat liggen en besef me dat dit onmogelijk is om borstvoeding te geven. Ik vertel haar in tranen dat ik Ellie voor die tijd flesjes wil geven en wil afkolven om nadien de borstvoeding terug op te pikken. De vroedvrouw gaat akkoord en ik vertelde dit in tranen aan mijn vriend. Ook hij kreeg het moeilijk, puur omdat hij wist dat ik dit borstvoedingsverhaal echt wou doen slagen. Hij vertrekt met Matthis naar mijn zus en de vroedvrouw geeft Ellie een flesje.
Wanneer ik alleen op de kamer lig, begint Ellie zoveel terug te geven. Alles wat ze binnen had, kwam er weer uit en ik probeerde haar maar steeds op haar zij te draaien zodat ze zeker niet kon stikken. Ik voelde me zo slecht bij dat flesje dat ik de hele avond nog geweent heb. Toen mijn vriend er weer was, besloten we elkaar zo goed mogelijk te helpen en aan te vullen om toch borstvoeding te kunnen geven. Ik mocht mezelf op mijn zij draaien en mijn vriend legde Ellie goed en hielp ze aanhappen. Zo zijn wij onze eerste nacht doorgekomen.
De volgende dag (dinsdag) mag ik weer recht op, ik heb geen hoofdpijn meer dus doe alles wat ik kan. Voor zover dit mogelijk was natuurlijk, want door de bloedpatch mocht ik niet van de baxter en werd er continue vocht toegedient. Tegen de middag voel ik terug hoofdpijn. Ze hadden me verteld dat het soms gebeurd dat mensen een 2de bloedpatch moeten laten doen. Ik kreeg alweer schrik maar vertelde ik het wel aan de vroedvrouw. Ze bellen anasthesie op en vertellen dit. Paracetamol en Voltaren worden elkaar afgewisseld via het infuus. Ik blijf weer zo veel mogelijk plat liggen maar voeden deed ik rechtopzittend. Dit was zo moeilijk al liggend!
De volgende morgen (woensdag) voel ik mijn nek en schouders weer trekken en de vroedvrouwen bellen naar anasthesie. Ja hoor, terwijl mijn verrassingsontbijt (standaard in ons ziekenhuis op dag 2) wordt gebracht, wordt ik weer weggebracht voor mijn 2de bloedpatch.
Dit keer maken ze wat ruimte vrij achter het gordijn op de recovery. Een nieuwe, dus 3de anasthesist voor mij komt me klaar maken. Dit keer moet ik weer recht op blijven zitten. Er waren 2 verpleegkundige bij die dit nog nooit hadden gedaan, maar he, iedereen moet het leren toch? Dit keer wordt eerst de ruggenprik gezet en pas daarna gaan ze bloedprikken. Zoals ik wel dacht vonden ze mijn ader niet direct. Mijn rechter arm heeft zo'n dunne aders, het heeft zeker 3 minuten geduurd voor dat ze bloed konden prikken. Die 3 minuten voelde als een eeuwigheid aangezien de ruggenprik al in mijn rug zat en ik me helemaal niet mocht bewegen! Het is gelukt en de anesthesist spuit het bloed heel langzaam in. Ik voel mezelf slecht worden en laat dit weten zodat ze op tijd kunnen reageren. De anasthesist liet weten dat ik even moest doorbijten, ze doet het heel langzaam zodat het zeker zou werken deze keer. Na enkele minuten kan ik niet meer, ik geef dit aan en ze leggen me rustig neer.
Ik raak in paniek en ik begin te wenen. Wat als dit blijvend is? Wat als ik hier niet meer uitkom? Hoe erg is het om hersenvocht te verliezen? Ik wist helemaal niet wat er aan de hand was. De anesthesist neemt de tijd om alles uit te leggen. Eindelijk na 4 dagen weet ik wat er is gebeurd! Blijkbaar is de plaats waar de epidurale gestoken wordt bij zwangeren zo dun door hun groeiende buik, dat er een kans is dat ze gewoon te diep prikken.
Meestal voelen de anisthesiten dit en vragen ze om de patiënt in de gaten te houden. Dit was dus niet het geval bij mij. Zo vertelde ze ook dat als ik te rap recht zou komen, het vocht gewoon terug er uit gaat beginnen lopen. Ze schrijft me 24 uur plat liggen voor, maar echt plat dus ook niet op mijn zij! Oke mijn molentje begint te draaien..
Wij kunnen morgen helemaal niet naar huis en hoe ga ik in godsnaam ooit borstvoeding kunnen geven? De 24 uur gaan in en de vroedvrouwen en mijn vriend doen er alles aan om me te helpen en het zo aangenaam mogelijk te maken. In plaats van mijn warme maaltijd eet ik mijn ontbijt, want wie kan er nu al liggend een warme maaltijd eten? Om de zoveel uur krijg ik een nieuwe baxter en wordt er medicatie toegedient. En ik moet zeggen, de vroedvrouwen hebben veel bij ons op de kamer gezeten.. Elke keer als het ons niet lukte om Ellie aan te leggen, kwamen ze ons helpen. Elke keer als ik moest plassen, en dat was veel aangezien ik continue vocht toegedient kreeg en veel cola moest drinken om hersenvocht aan te blijven maken. Ze hielpen me steeds op die stomme bedpan. Ik denk dat ze blij waren als we eindelijk naar huis zouden gaan.
Donderdag morgen om 11 uur mocht ik weer rustig aan recht komen en alles doen. Dit deed ik dus zeer langzaam aan en ging toch geregeld nog platliggen. Ik had het echt wel gehad met al die spuiten! Als alles goed zou blijven gaan dan zouden we vrijdag eindelijk naar huis mogen. En ja hoor, alles bleef goed gaan en we mochten eindelijk naar huis.. eindelijk konden we Matthis en Ellie aan elkaar deftig voorstellen. Matthis heeft al die dagen op logement geweest, een paar nachten bij meme en een paar nachten bij nona.
Aangezien we niemand mochten zien in het ziekenhuis zijn we direct langs onze ouders gepasseerd. In plaats van wat rustig aan te doen zijn we onze beide ouders gaan bezoeken om zo toch even alle emoties los te kunnen laten. Met het gevolg dat ik vrijdag avond weer hoofdpijn had. Even kreeg ik schrik dat we weer opnieuw naar het ziekenhuis zouden moeten gaan maar na een Dafalgan ging de pijn stilletjes aan over. Een kleine migrainaanval na de drukke dag dus. Eind goed al goed, al heb ik tot 2 weken erna nog heel veel rugpijn gehad.
Nu 8 weken verder is mijn rug nog niet wat het was. Als ik iets te lang heb neergelegen voel en hoor ik mijn rug kraken bij elke stap die ik zet. Ook mensen die rondom mij wandelen kunnen dat op die moment horen.
Maar kijk, alles is goed gekomen en Matthis doet het super met zijn kleine zus Ellie, al is hij soms wat brut. Wat ben ik blij dat heel die ziekenhuiservaring achter de rug is. Nooit meer roep ik zo rap om een epidurale verdoving!
