Was het eindelijk dan zover?!

Zou de baby als een cadeau op haar verjaardag komen of niet? Onze dochter wilde niet naar huis toe. Zij zei, ik wil hier blijven wachten tot dat mij broertje er is. Wij hebben tegen haar gezegd dat het nog wel eens de hele nacht zou kunnen duren. Gaan jullie maar naar huis toe, zodra hij is geboren bellen wij dan kunnen jullie komen. Het was maar goed dat ze naar huis waren met de au-pair. De ontsluiting wilde namelijk niet doorzetten, mijn vliezen waren voor een deel nog steeds intact!! Die werden doorgeprikt, vanaf dat moment kwamen de weeën zo hard achter elkaar dat ik het uitschreeuwde. Ik had mij voorgenomen om lekker rustig te blijven. Het moest allemaal natuurlijk, althans dat wilde ik graag. Inmiddels was het middernacht, hij was dus geen cadeau op haar verjaardag. Nu werd het spannend, wat zou mijn lichaam doen? 

Ik was mijn weeën aan het weg puffen. Mijn man liep met onze peuter op de arm, die wilde graag aan de borst. Dat was het laatste dat ik kon verdragen. Ik vond het heel fijn dat mijn man erbij was, voor de jongste was het wel vermoeiend. Op een gegeven moment had mijn man de kleine in de kinderwagen gelegd en een rondje met hem gelopen. Ondertussen was ik nog de weeën aan het opvangen, kon geen fijne positie meer vinden. Voor een beetje afleiding was ik met mijn beste vriendin aan de telefoon. Zij heeft tijdens ons gesprek een gebed voor ons gedaan. En gevraagd voor kracht tijdens de bevalling! Het deed mij goed om niet helemaal alleen te zijn, in de korte tijd dat mijn man met de kleine aan het lopen was. Ik zei tegen haar ik moet ophangen mijn weeën komen nu te snel achter elkaar. Gelukkig, mijn man kwam binnenlopen. Ik zei, dushi(schat) ik kan niet meer ben helemaal op. Ik denk dat ik een druk voel en de kleine komt? Hij zei, nee wacht en drukte op het knopje. Daar kwam de zuster, de gynaecoloog werd erbij geroepen en mijn ontsluiting werd gecheckt. 9cm ONTSLUITING!!! Het gaat gebeuren, het is zo dichtbij!!! Ik had het niet meer. Ik greep het bed vast en vroeg mag ik persen, ik voel de baby!! Dr Lopes zei, nee nog niet. Nog 1cm dan moet je heel goed naar mij luisteren. Ik ga je helpen, nog een keer voelen en ja 10cm!! Het was echt zover eindelijk na al die uren. Benen op, knieën vasthouden en persen, pers, pers, pers, pers en stop. Ok, bij de volgende wee, trek je weer op knieën vast en persen zo hard je kan. Daar was er weer 1 en nog 1 en nog 1 en nog 1, het ging heel hard achter elkaar. Helaas zonder resultaat. Ik kon wel janken, zij zagen de baby, maar hij schoot elke keer terug het geboortekanaal in!!! Vanaf dat moment was het erop of eronder. Baby zijn hartslag daalde rap, ik moest mij rustig houden en vooral niet persen. Vooral dat laatste was heel moeilijk. De O.K. werd gereed gemaakt, mevrouw als het niet gaat, krijgt u een keizersnede!! Iedereen stond al klaar op de gang. Neeeeee, schreeuwde ik het volgende moment!!! Dat was namelijk het laatste dat ik wilde. De baby komt, zei ik! Zij zagen inderdaad een hoofdje, maar hij kon er niet uit. Prik, prik, prik, KNIPPP! En hij was eruit!!! Mijn man hield mijn hand vast, liet los en ging kijken. Kon het niet geloven, daar was hij dan. Nee, wacht hij huilt niet? Ik hoor niets? Hij werd op mijn borst gelegd, nog steeds geen geluid. Normaal gesproken, even vingertjes en teentjes tellen. Nu niet, ik wilde onze baby horen huilen. Hij werd meegenomen door de kinderarts en mijn man liep mee. Er werd vruchtwater uit zijn maagje gepompt en werd helemaal gecontroleerd. Ik hoorde een klein huiltje. Begon te huilen, hij moest naar de couveuseafdeling. Hij was namelijk te vroeg geboren. Vanaf dat moment heb ik een kleine black-out gehad. Op het moment dat ik wakker werd, lag onze baby op de couveuseafdeling. Ik was emotioneel, verward en gelukkig. Onze baby was er, maar mochten nog niet naar huis. Vanaf dat moment begon er een emotionele achtbaan voor ons! 

Was jij ook zo emotioneel na de bevalling?