"Wanneer je geboorteplan NIET volgens plan loopt!"

Wat moet je nu eigenlijk vinden van een geboorteplan? Toen ik zwanger was heb ik veel informatie van mijn verloskundige en gynaecoloog gekregen. Al deze informatie heeft mij gedurende mijn zwangerschap aan het denken gezet. Wat wil ik wel en wat wil ik niet tijdens de bevalling? Dit heb ik verwerkt in een geboorteplan; uiteraard wel in de wetenschap dat je niet precies weet hoe alles loopt. Overigens was het opstellen van een geboorteplan ook écht een advies van onze verloskundige.

Vraag mij niet waarom, maar ik had een best uitgebreid geboorteplan opgesteld. Misschien omdat het ons eerste kindje was, ik niet wist wat ons zou overkomen en ik hiermee een soort grip kon uitoefenen op de situatie? Of omdat we eerder een miskraam hadden gehad en ik nu zoveel mogelijk zekerheid wilde creëren?

Ik had bijvoorbeeld in mijn geboorteplan opgenomen dat ik zoveel mogelijk wilde bewegen om de ontsluiting te stimuleren, ondanks dat ik al wist dat ik ingeleid zou worden en mogelijk aan een CTG aangesloten zou worden.

Ook had ik voor ogen om onder de douche te kunnen of in bad te gaan om de pijn te verminderen en wilde ik bij voorkeur geen pijnmedicatie wegens alle risico's.

Omdat ik ingeleid moest worden in verband met macrosomie (grote baby), was mij door de gynaecoloog het advies gegeven om op handen en knieën te bevallen en niet op de rug te bevallen. Dit zou namelijk "de doorgang" belemmeren met alle gevolgen van dien. Dus ook dit stond in mijn geboorteplan.

Daarnaast had ik in mijn plan opgenomen om de placenta zonder extra toediening van kunstmatige oxytocine (weeënopwekkers) geboren te laten worden omdat ik zo min mogelijk kunstmatige oxytocine in mijn lijf wilde en ik mijn lichaam de kans wilde gunnen om het allemaal zelf te doen in plaats van snel snel snel.

Je raad het misschien al, de bevalling liep vanaf moment één al helemaal anders en het geboorteplan kon in de prullenbak!!

Het ziekenhuis had bijvoorbeeld geen draadloze CTG, waardoor ik vrijwel de hele bevalling aan het bed gebonden was en een douche of bad niet binnen de mogelijkheden vielen. Daarnaast kwamen de weeën in het inleidproces niet vanzelf op gang, waardoor de kunstmatige oxytocine flink werd opgehoogd. In zoverre dat ik last kreeg van een weeënstorm en ik pijnmedicatie (remifentanil) nodig had. Ik was na een proces van 20 uur zo gesloopt dat ik het probeerde om op handen en knieën te gaan bevallen, maar ik zakte gewoon in elkaar. Na die ene poging ging ik dan ook op mijn rug liggen en liet ik alles, wat ik mij had voorgenomen, los. Met als resultaat... een gezonde dochter en super gelukkige ouders.

Ik geef eerlijk toe dat het even schakelen was, maar al snel was ik in staat om het los te laten. De situatie liep nu eenmaal anders. Dus ook het plan moest meebewegen. Ik vraag mij af wat er was gebeurd als ik dat niet had gedaan?

Ik heb hiervan geleerd dat een geboorteplan voor mij niet werkt. Want, wat is een plan als je niet weet wat je te wachten staat. Een bevalling is naar mijn idee continu anticiperen op de situatie. Zou ik bij een eventuele tweede zwangerschap dan een geboorteplan maken? Hm, ik denk het niet. Ik gebruik wat ik geleerd heb van de eerste bevalling, laat de experts hun werk doen en laat het verder op mij af komen. Want hoe goed of mooi je geboorteplan ook is, het doel blijft te allen tijde hetzelfde: een goede afloop voor jezelf en je baby.