Wanneer je bevalling niet zo soepel verloopt

In 2012 had ik een positieve test in handen na een miskraam. Na een pittige zwangerschap met pijnlijke heupgewrichten, te lage bloeddruk en een sterfgeval, begonnen in de nacht van de uitgerekende datum in 2013 spontaan de weeën. Deze waren gelijk erg heftig en ik moet dus ook al direct flink puffen. De pas afgestudeerde verloskundige kwam en ik was 1 van haar eerste solo bevallingen. Toen ze me wilde toucheren, trapte ik haar bijna door de ruit heen van de pijn en bleek al snel 4 cm te hebben! So far, so good.

Ik mocht lekker op de bal onder de douche en dat was heerlijk. Ze zou rond 5:00 nog eens komen.

Eenmaal zover, wilde ik toch naar het ziekenhuis voor pijnbestrijding. Dus hop legging aan en manlief racete me naar het ziekenhuis. Daar aangekomen, werd in in de verloskamer gelegd en werden de opties voor pijnbestrijding besproken. Een ruggenprik was voor mij een grote nee! Geen enge naald in mijn ruggengraat met alle belangrijke zenuwen. 

Het werd een pethidine prik. 

Rond een uur of 9:00 mocht ik eindelijk persen....en persen...en persen

2 uren lang lieten ze me persen en ik kon niet meer. Ook voelde ik de kracht van de persweeën verdwijnen als sneeuw voor de zon. Er zat geen enkele beweging in. Na die 2 uren werd besloten om de gynaecoloog erbij te halen met een pomp, omdat het vanzelf niet ging lukken.

Ik had inmiddels de wisseling van de wacht ook al meegemaakt en heb zoveel verschillende mensen aan mijn bed gehad, dat ik het overzicht kwijt was wie nou wie was en wat er gaande was. Plots kwam er een schaar en terwijl iemand mij uitlegde wat de pomp zou doen, werd ik van onderen open geknipt. Ik hoor het geluid nu altijd nog van het doorknippen van mijn vlees en ook mijn man had het even niet gemakkelijk dat moment.

De pomp werd op het hoofdje van ons meisje gezet en toen ging het snel. Even 1x mee persen en Viola! Daar was ze dan.

Een prachtig meisje en was was ik vooral blij dat ze er eindelijk uit was...nu de placenta nog. Die wilde namelijk ook niet komen. Na een aantal prikken in mijn benen en een hoop geduw en getrek wilden ze me naar de OK brengen. Nog 1 poging dan! Even flink op mijn buik hangen, aan de navelstreng trekken en jahoor, toch net op het nippertje gelukt.

Na te zijn gehecht, werd ik rechtop gezet met de kleine meid in mijn armen. Ik voelde me plots zo slecht en voelde dat ik ging flauwvallen dus riep met mijn laatste kracht: pak haar, pak haar! En toen werd het zwart.

Toen ik eenmaal bijgekomen was, stond er een heel team om me heen onderzoeken te doen. Ik had plakkertjes op mijn borst, klemmetje om mijn vinger en aan elk lichaamsdeel was wel een andere arts bezig en onze dochter lag in de armen van mijn man die met grote ogen naar het tafereel keek. Na vele onderzoeken ben ik naar de kraamafdeling gebracht met de instructie onder geen beding mijn bed uit te komen. Dus de eerste luiertjes mocht ik niet verschonen, ik mocht niet douchen, niet naar de wc (katheter)...niks. Ik werd om de haverklap gecontroleerd. Ik kreeg er ook nogkoorts bij.

Elke dag ging het steeds slechter met me en er kwam weer iemand naar mijn gezwollen onderkant kijken of dat daar een bloeding zat. Ik bleek een sterk kelderende HB te hebben, dus er moest ergens een bloeding zitten, maar waar! Onze dochter werd ‘s nachts naar de koffiekamer van de zusters gebracht, want ik moest slapen van ze. Met tegenzin heb ik daarmee ingestemd.

Op dag 3 ging het zo slecht dat ik bloed moest krijgen. Ik zou 3 zakken krijgen. Ik had nog altijd sterk dalende hb van op dat moment 3.8. 

De zuster die me kwam wassen kreeg een stortvloed van tranen over zich heen. Ik voelde me zwak, ellendig en vooral erg vies. Ik had namelijk nog altijd niet gedoucht na de bevalling. Zij heeft me toen naar de douche begeleid en heeft me op een stoel gedoucht. 

Toen ik schoon en fris weer in bed lag, kwam de eerste zak bloed. Het moment waarop het bloed mijn arm bereikte, vond ik een heel surrealistisch moment. Toen de dag erop mijn hb iets acceptabeler was, mocht ik uit bed. Daar kwamen ze erachter dat mijn onderrug wel heel gezwollen was. Dit bleek de oorzaak! Ik had mijn stuitje gebroken en daar was een fikse bloeding bij vrijgekomen. 

Eenmaal thuis kreeg ik nog staaltabletten en een bezorgde kraamverzorgster die extra uren draaide en  als een powervrouw voor mij heeft gezorgd.

Binnenkort zal ik een vervolg schrijven over hoe dit mijn 2e zwangerschap heeft beïnvloed, want dit heeft ook gevolgen gehad voor dochter nr2.