Wanneer het huilen niet stopt..

Er zijn vast al meerdere blogs geschreven over ouders met een huilbaby. En ergens heb ik getwijfeld of ik hier wel aan moest beginnen, omdat het zo een persoonlijk verhaal is. Toch heb ik besloten hierover te schrijven. Gewoon zoals ik het heb beleefd en misschien ook wel voor een stukje verwerking van een hele heftige tijd.

Zoals bij al mijn meiden kon je het geboorteplan van Mila kort samenvatten: 1. maak een geboorteplan. 2. verfrommel het en gooi het zover mogelijk uit het raam. Ik wilde dit keer zo graag een bad bevalling. Na twee mislukte pogingen, omdat ik medisch werd wilde ik dat het dit keer gewoon zou lukken. Ik wilde gewoon helemaal zen met mijn eigen verloskundige in het ziekenhuis een bad bevalling gaan proberen. Ik zag mijzelf al helemaal in mijzelf gekeerd de pijn weg puffen in het warme water en Mila zelf als eerst aanpakken wanneer ik met mijn oerkracht haar eruit geperst had. Ik had kunnen weten dat dit het niet zou gaan worden.

Met 36 weken brak mijn vruchtwater, een hoge vliesscheur en ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Ik raakte in paniek, ik was er nog niet klaar voor. Moest nog babykleding wasjes draaien en het geboortekaartje uitzoeken en zo kon ik nog wel even doorgaan met mijn to do list. Maar de gynaecoloog zei heel duidelijk ‘jij gaat het ziekenhuis niet meer uit zonder baby’. 

Oké daar ging dus dat geboorteplan verfrommeld het raam uit… Niet echt natuurlijk want dat zou niet goed voor de natuur en mijn privacy zijn.

Die nacht met precies 36 weken leek de bevalling te beginnen. Ik heb een paar uurtjes lichte weeën opgevangen en ineens waren ze weg. Dus ik werd weer terug gebonjourd naar mijn eigen (thank god) kamer op de kraamafdeling. Eigenlijk dachten ze steeds dat de bevalling vanzelf zou beginnen maar naarmate de week voorbij ging werd het streven om de 37 weken te halen steeds realistischer en werd dat het nieuwe doel. Uiteindelijk werd het beleid weer anders en zou ik met 37 + 0 ingeleid worden als ze niet vanzelf kwam vanwege het infectiegevaar door mijn langdurig gebroken vliezen.

Ik vond het allemaal prima, alle controle die ik had over de situatie was in gedachten allang samen met mijn geboorteplan het raam uit gevlogen. Ik maakte me alleen zorgen over mijn twee oudste meiden die ik ontzettend miste en die nog niet helemaal goed begrepen wat er precies aan de hand was. En ik maakte mij zorgen over mijn baby wasjes die nog gedaan moesten worden. Gelukkig hebben wij hele lieve opa's en oma's die ons zo goed hebben geholpen.

En toen het eenmaal de dag voor de inleiding was, werd ik super zenuwachtig. Ik werd bang voor de pijn en onzeker over of alles wel goed zou gaan. Ik heb uiteindelijk toch redelijk kunnen inslapen, met het gekke idee dat mijn dochter naar alle waarschijnlijkheid morgen geboren zou worden.

Die nacht om vier uur word ik wakker omdat ik moet plassen. Ik voel wat harde buiken maar voel geen baby Mila ook al probeer ik contact met haar te maken. Normaal reageert ze meteen en ik maak me wat zorgen maar val toch weer in slaap. Half 6 word ik weer wakker en moet ik weer plassen. Ik heb nog steeds harde buiken maar voel nog steeds geen baby Mila. Ook zie ik dat ik wat bloed verloren ben en ik raak regelrecht in paniek. Ik druk op de bel, maar dat duurt veel te lang. En ik loop naar de teampost tegenover mijn kamer en gooi de deur open. ‘Er is iets aan de hand en ik wil nu een CTG’ zeg ik tegen 2 geschrokken verpleegkundigen. De verpleegkundige staan meteen op en ik vertel dat ik de baby niet voel en dat ik wat bloed verlies. Meteen word ik aan het CTG gezet en ik hoor meteen de hartslag die ik wil horen. Wat een opluchting! Ik krijg wat hevigere harde buiken en de verpleegkundige vraagt een paar keer welk cijfer ik ze geef. Een 4 ofzo hoor ik mezelf zeggen. Omdat baby Mila weinig beweegt moet ik op mijn linkerzij liggen en vanaf dat moment gaat ze los. Wat een geruststelling, daar is mijn kleine ninja weer.

Inmiddels is het half 7 en ik voel dat de harde buiken regelmatiger komen. Ik denk dat ik ze in de categorie van weeën kan zetten. De inleiding staat om 8.00 gepland. Mijn moeder en Ruben zouden om half 8 in het ziekenhuis zijn. De verpleegkundige kijkt me aan en zegt streng ‘bel ze nu maar want ik wil je nu naar de verloskamers brengen’. (Vorige bevalling ging heel snel). Maar ik wilde perse wachten op Ruben en mijn moeder voordat ik op dat nare verlosbed vastgemaakt zou worden aan van alles en ik die helse baringspijnen opnieuw zou gaan meemaken. Hoe dom was ik eigenlijk dat ik graag een derde kindje wilde, maar goed. Ik bel Ruben die de meiden klaar aan het maken is om naar opa te brengen en zwaar in de stress schiet van mijn telefoontje. Arme man, wat heeft hij veel stress gehad die week.

Vanaf mijn kamer heb ik uitzicht op de hoofdingang van het ziekenhuis. De hele week heb ik mijzelf hiermee kunnen vermaken als ik mij verveelde door gewoon naar mensen te kijken. Ik probeerde dan te bedenken wat hun verhaal was en waarom zij hier in het ziekenhuis moesten zijn. Nu met weeën die steeds heftiger werden en een nerveuze verpleegkundige naast me kon ik alleen maar kijken naar de hoofdingang of Ruben en mijn moeder er al aan kwamen.

Om kwart over 7 komen ze aangerend en voordat ik het weet lig ik met mijn billen op het meest onvriendelijke bed om in te bevallen. Moeten ze echt wat op verzinnen hoor. Mijn schoonmoeder is inmiddels ook gearriveerd en ik voel me sterk. Mijn mama aan de ene kant, mijn schoonmama aan de andere en Ruben die zenuwachtig alles in de gaten houdt.  De verloskundige stelt zich voor en ook komt de gynaecoloog nog af en toe langs. Vanaf daar is het allemaal een beetje een wazige herinnering waarin ik alleen nog weet dat de gynaecoloog zei dat ik 5 cm ontsluiting had terwijl ik al persdrang voelde. Ik geloof dat ze 10 minuten later zei dat ik mocht gaan persen.

Mila heeft even klem gezeten met haar armpje, de perswee viel hierdoor weg en er werd tegen me geschreeuwd dat ik moest persen. Alle oerkracht kwam naar boven en daar was ze dan Mila Joy geboren om 9.03 met 3580gr.

Vanaf het moment dat ze op mijn borst werd gelegd schrok ik. Ze was ontzettend blauw en opgezwollen. Ze kreunde meer dan dat ze huilde. Dit herkende ik niet van mijn oudste twee dochters. De kinderartsen deden allemaal heel luchtig dus ondanks dat mijn gevoel iets vermoedde, dacht ik dat het vast goed zou zijn allemaal.

Ik weet nog goed hoe mijn zusje keek toen ze Mila zag. ‘Woow’ zei ze. ‘Ik heb nog nooit zo een blauwe baby gezien’. Ik vond dat ze gelijk had. Maar het leek of de kinderartsen meer onder de indruk waren van haar geboortegewicht met 37wk dan van haar kleur.  Het betekende wel dat ze glucoseprikjes kreeg, iets waar ik van tevoren heel bang voor was geweest omdat ze dat ook krijgen als ze juist prematuur zijn en daar had ik natuurlijk meer rekening mee gehouden de afgelopen week. Het arme kind is in totaal wel 9 keer geprikt, omdat bijna alle waardes opnieuw geprikt moesten worden door het lab.

Ik ging douchen en mocht naar mijn eigen vertrouwde kamertje terug. Ik had hele erge bekkenpijn en pijn in mijn stuitje en kon hierdoor bijna geen stap zetten. Maar de pijn maakte plaats voor ongerustheid want Mila ademde snel en kreunde en ik vond het gewoon verontrustend om naar haar te kijken. Ook maakte ze af en toe stuiptrekkingen en ook de verpleegkundige vertrouwde het niet en haalde de kinderarts erbij. Ze moest onmiddellijk naar boven, naar de neonatologie. Ik begreep alleen helemaal verkeerd dat alleen Mila daarheen ging met papa en ik niet. Ik dacht ze brengen me gewoon met bed en al naar boven. Verkeerd gedacht dus. Het voelde alsof de kinderarts nog net niet Mila uit mijn armen rukte en naar boven rende. Toen kwamen mijn tranen en emotie eruit en de verpleegkundige was gelukkig zo lief voor me. ‘Ga nou maar eerst eten’ zei ze. ‘En je moet ook nog plassen en dan breng ik je in de rolstoel naar boven’. Wat ben ik blij dat zij toen dienst had.

Ruben had zoals hij al 9 maanden had beloofd een broodje zalm meegenomen voor na de bevalling. Ik had mij hier zo op verheugd en nu at ik het razendsnel en met tegenzin. Ik wilde naar mijn kind. Uiteindelijk nadat ik het helse plasje onder de douche had verricht bracht de verpleegkundige mij naar boven.

Ik ga nooit meer vergeten hoe ze daar lag helemaal bloot met alleen een luier. En dan al die toeters en bellen en ze was zo ontzettend blauw en opgezwollen. De verpleegkundige zei ‘ je mag haar wel aanraken hoor’. Maar bij elke aanraking leek ze te kreunen en ik wist zeker ze heeft pijn. Na een lange observatie dag, was het gelukkig geen infectie waar ze bang voor waren. De conclusie was dat Mila veel pijn van de bevalling had en ze kreeg hiervoor paracetamol. We mochten weer terug naar beneden en een dag later zelfs naar huis. We waren zo blij en opgelucht! Wisten wij veel wat ons nog te wachten stond.