Waarom ik een trauma heb aan bevallen.

Ik steek het nooit onder stoelen of banken, ik heb een trauma aan mijn bevalling opgelopen.

26 mei 2019, rustig opgestaan en ontbeten. Het was een zondag en we moesten naar de stembus gaan. Dus tegen de middag zijn we gaan stemmen en reden we door naar de opendeurdag van de oude school van mijn vriend.

Op die opendeur hebben we wat rondgelopen en gingen dan rustig zitten om iets te drinken.

Ik had pijn. Pijn in mijn rug, mijn baarmoeder... My god wat had ik last van harde buiken. Ik zweeg een uur omdat ik het gezellige moment niet wou verpesten, maar het werd erger en erger. Ik moest echt weggaan omdat ik begon te wenen van de pijn.

Ik hoor mijn zus nog zeggen : "Rij maar door naar spoed, je moet gaan bevallen!". Ik dacht echt, "wat is die nu weer aan het zeveren, het is nog 10 weken te gaan..."

Gio ging de auto halen en we reden naar huis. Thuis nam ik een dafalgan en ging onder een warme douche staan. Maar zelfs dat hielp niet. Gio besloot van toch met verloskunde te bellen omdat hij het raar vond. Uiteraard moesten we langsgaan via spoed voor een controle, ze dachten dat het oefenweeën waren.

Aangekomen op spoed om 17u15. Even moeten wachten en we mochten direct doorlopen naar verloskunde. De assistent kwam mee kijken en ik werd aan de monitor gelegd. Het ging moeizaam, ze vonden de hartslag niet en onze jongen werd steeds wilder en wilder. Ik kreeg meer en meer pijn. Ee keken met een echo en plots was de assistent weg. 

Iets later kwam ze binnen en begon ze te vertellen over een keizersnede. Gio en ik dachten dat, wanneer de tijd rijp was, ik met een keizersnede moest bevallen.

Nog geen 2 minuten later stond de gynaecoloog van wacht binnen, zij keek met de echo en zei de helse woorden :"Direct naar OK!" Er stormde een team van 7 mensen binnen. Er waren mensen mijn kleren aan het uitdoen, oorbellen, juwelen...  Er stak nog iemand een blaassonde.

Ik barstte in tranen uit, want plots kwam het besef. IK MOET NU BEVALLEN! Gio keek me aan en ook hij had het moeilijk, zonder meer lag ik direct op de operatietafel op de OK.

Het laatste wat ik hoor en voel : "Sorry mevrouw, ik ga op uw keel nijpen om te voorkomen dat uw eten naarboven komt." En zo stonden er plots handen op mijn keel en werd ik onder narcose gebracht.

Om 17u55 is ons wonder geboren. Pearce De Ceuster.

Ik werd wakker en schreeuwde het uit van de pijn, ik had zoveel pijn en alles wat ik kon roepen was " NEEN STOP! NIET DUWEN! AAAUUW! NIET DOEN! STOP!" Ze waren op mijn baarmoeder aan het duwen om er nog zoveel mogelijk bloed uit te krijgen. Ik kreeg een zandzakje op mijn wonde en Gio mocht even bij me. Ik vroeg naar onze zoon en hij zei dat alles 'okè' was. Die okè, krijgt nog een vervolg.

Maar zo liep ik dus een trauma op aan bevallen.

Een spoedkeizersnede op 30 weken zwangerschap onder volledige narcose.

Heb jij ook een moeilijke bevalling gehad?