Waar staat jouw wieg?

20:45 uur. Ik rijd het erf af met een diepe zucht. Ik laat een jonge moeder achter. Ze ligt in een eenpersoonsbed met haar, nu, oudste zoontje van een jaar. Zo valt hij elke avond in slaap. Sinds vandaag is hij ‘grote broer’. Vanmorgen is Cheyenne bevallen van haar tweede zoontje. Haar ex was erbij. Hij is ook de vader van de oudste van 1 jaar. “Ex” mocht onder begeleiding bij de bevalling zijn vanmorgen. Als hij iets zou doen wat Cheyenne of de verloskundige niet zinde, zou hij verzocht worden te vertrekken. De bewaking in het ziekenhuis was paraat. Maar het ging goed; Cheyenne vertelde me dat ze zelfs verbaasd was over zijn bezorgdheid. Toen Cheyenne had gezegd dat ze niet meer kon tijdens het persen, ging hij voor haar staan en zei hij dat ze moest volhouden en dat ze het zou kunnen. Toen Dylano geboren was en Cheyenne mocht douchen, hield “ex” zijn zoontje vast. Daarna was het afscheid. "Ex" mag niet weten waar Cheyenne en hun zoontjes wonen. Wanneer ik vraag waarom dat is, krijg ik een vaag antwoord. “Heb je ouders?” vraag ik. “Ja, mijn moeder komt misschien deze week, ze is op vakantie in Nederland, in een caravan.” Cheyenne woont met Dave en Dylano in een huisje op het erf bij mensen die die ruimte voor maximaal twee jaar ter beschikking stellen aan moeders die het nodig hebben. Wat geweldig! Het is een kleine ruimte met een bank, een kast, een keukenblok en een slaapkamer. Ik vraag waar de kruiken zijn. Er is er één. Ik probeer het verkalkte ding open te krijgen. Als ik vraag of er een waterkoker is, wijst ze naar de kast. Alleen daar is een stopcontact die het doet. “Waar heb je een theedoek?” vraag ik. “Waarschijnlijk op het was rekje in de slaapkamer.” Ik vind ‘m niet op het overvolle rek. De eigenaresse van het huis komt met een bord warm eten voor Cheyenne. Cheyenne geeft haar baby aan haar en zegt dat ze zin heeft in een sigaret. Maar ze gaat eerst haar oudste zoontje naar bed brengen. Als ik naar buiten loop snuif ik de gezonde boeren lucht op en rijd het erf af met een diepe zucht.

2:15 uur. “Oprijden tot de slagboom, deze opent automatisch”, staat er in de informatie dat ik snel doorlees op mijn ipad. Ik ben opgeroepen voor een bevalling, zelfde plaats als waar ik eerder vanavond was. Ik rijd in het donker, door de laag hangende mist, op verlaten landwegen naar een prachtige boerderij. Bij zo’n enorm landgoed, heb ik een ouder iemand voor me. Oké de naam “Hennie” heeft er vast ook aan bijgedragen. Maar als ik de slaapkamer in loop, ligt daar een prachtige, jonge moeder te bevallen van haar vierde kind; “Arend-Jan”. Wat een kolossaal huis. Het “washok” is een huis op zich, half zo groot als het mijne schat ik. De keuken is zo royaal dat ik behoorlijk wat tijd nodig heb voordat ik de beschuit, boter en muisjes heb gevonden. Koeien houden ze, dat ruik je ook. Als ik om 5:00 uur wegga loopt de kersverse papa met me mee. “Daar wonen mijn ouders” wijst hij. Ik zie in de donkere verte de silhouetten van een boerderij met een aantal grote schuren, de mist hangt laag op de weilanden eromheen. Ik rijd tot aan de slagboom en deze opent zich weer automatisch. Ik snuif de heerlijke stank nog een keer op door mijn open raampje en denk: “Cheyenne en Hennie, Dylano en Arend-Jan, ze wonen nog geen 500 meter bij elkaar vandaan.