Waar mijn minimalistische bevallingsplan volledig in duigen viel

                                                                                                                                                                                                           Geschreven 16-09-2022

Al enige tijd, wil ik schijven hoe het allemaal begon.Het moederschap, de bevalling, de liefde voor onze kleine man.Misschien vind ik zo vrede in het ‘falen’ van mijn lichaam.Want ook al weet ik nu dat mijn lichaam niet gefaald heeft, zo voelt het soms nog wel.

Waar mijn bevallingsplan al begon met niet teveel eisen, kon ik uiteindelijk aan geen elke eis voldoen. Een paar van mijn weinige eisen waren, graag in bad bevallen, met eigen verloskundige bevallen, navelstreng laten uitkloppen, en papa die de baby mee aanpakt. Dus dat was niet mega veeleisend volgens de verloskundige.

Het begon allemaal 10 mei met een simpele controle afspraak bij de verloskundige.

Mijn bloeddruk was voor de 2e keer iets verhoogd.Nog niet meteen zorgwekkend, maar volgens de verloskundige reden genoeg toch even op controle te gaan in het ziekenhuis i.v.m. mogelijke zwangerschapsvergiftiging. Dus ze belde de arts, een uur later mocht ik komen voor een extra controle. Ik reed naar mijn moeder en zusje vol tranen omdat ik hier toch wel erg van geschrokken was. Mijn moeder ging mee naar het ziekenhuis voor de controles.

30-45 minuten bloeddruk meter, ECG van de baby, urine testen en mijn bloed laten testen. Al met al een hele riedel, wat me toch wel wat gespannen maakte. Gelukkig hadden we een hele fijne arts die ons hielp dus die zorgde ervoor dat ik me minder druk maakte.Uiteindelijk vielen deze uitslagen mee, iets verhoogde eiwit in mijn urine, licht verhoogde bloeddruk, maar nog geen reden voor medicatie of andere dingen gelukkig. De baby was nog erg actief, groeide goed en leek zich nog wel prima te vermaken daarbinnen dus dat was heel fijn.

3 dagen later moest ik weer op controle komen in het ziekenhuis en vanuit daar zouden ze een plan gaan maken over het vervolg van mijn zorg. Of dit bij de verloskundige zou mogen blijven, of in het ziekenhuis.. Het enige wat ik hoopte was dat ik bij mijn eigen verloskundige kon blijven, want daar had ik me natuurlijk mee voorbereid en alles mee besproken.Ik werd uiteindelijk gebeld of ik een dag eerder wilde komen i.v.m. andere afspraken, geen probleem natuurlijk! Dus ik in de auto, naar het ziekenhuis voor de controle afspraak.

Zoals we ergens verwacht hadden, was er nog niets spannends, nog altijd een licht verhoogde bloeddruk, maar nog altijd geen reden voor paniek, medicatie of andere dingen. Ik mocht gelukkig onder controle blijven bij de verloskundige maar moest wel extra bloeddrukmetingen doen om alles in de gaten te houden. Ik was op dat moment 36 weken zwanger, had alles klaar in huis, koffer was al gepakt, dus ik rommelde wat in de babykamer.

De volgende dag was ik toch wat misselijker geworden dus ik belde voor de zekerheid de verloskundige zoals we hadden afgesproken. Ze wilde toch dat ik meteen langs kwam om de bloeddruk te meten en mijn urine even te testen.. Zo gezegd, zo gedaan..\30 minuten later, dan toch het antwoord, dat ik (opnieuw) naar het ziekenhuis moest. Het was vandaag 13 mei, dus dit was de 3e afspraak in het ziekenhuis in 3 dagen tijd…Verdrietig en met een vervelend onderbuikgevoel ging ik naar het ziekenhuis, dit keer alleen..Na weer hetzelfde riedeltje, bloeddruk, ECG, bloedprikken en urine testen kwam de arts met antwoord..We nemen de zorg over van de verloskundige, het is een grijs gebied, het is allemaal niet extreem spannend, maar de bloeddruk bleef toch net te verhoogd om het met een gerust hart los te laten.Dus ik weer naar huis met instructies wanneer ik zou moeten bellen of terug moest komen, om vervolgens Julia op te halen alsof er niks aan de hand is, en maandag 16 mei weer terug te gaan naar het ziekenhuis voor controle.

Maar ook dit weekend verliep anders dan verwacht.. 15 mei, misselijk als het maar kan, een telefoontje naar het ziekenhuis. Ik was tenslotte 2 dagen geleden nog volledig gecontroleerd, en toen was het allemaal goed genoeg. Maar nee, ze wilde geen risico nemen, en niet wachten tot mijn afspraak de volgende dag, ik moest nu meteen komen. Dus ik mijn moeder gebeld of ze me kon halen, want Sander moest Julia ophalen van een weekend bij de scouting.

Weer waren de uitslagen goed en mocht ik gelukkig weer naar huis. Met als afspraak, mocht dit weer gebeuren, meteen bellen en anders zagen ze me donderdag 19 mei terug voor controle. Wel gaven ze me het advies, vast na te denken hoe ik me zou voelen over inleiden, want het was toch wel een gekwakkel zo, met telkens stress voor mij en de baby, dus de kans bestond dat ze donderdag een afspraak wilde maken om me in te leiden.

Deze termen waren natuurlijk al eerder gevallen, ik was al ingelezen en ondanks dat ik het graag allemaal zelf wilde doen, was het niet echt mijn hobby om elke 2-3 dagen in het ziekenhuis te zijn op de spoed afdeling voor mijn zwangerschap.Gelukkig gingen de dagen daarna beter en hoefde ik de 19e pas naar het ziekenhuis zoals besproken.

En wonderbaarlijk genoeg, waren de uitslagen perfect. Bloeddruk netjes, Ecg goed, bloed en urine goed dus zeker geen reden tot het plannen van een inleiding volgens de verloskundigen..Pfieuw! Dat was een onwijs grote opluchting. Want ook al was het zwaar en merkte ik dat mijn lichaam er genoeg van had, ik wilde graag alles op eigen kracht proberen met mijn eigen verloskundige. Ik hoefde pas weer 27 mei op controle te komen zolang er niets veranderde. Ik belde mijn verloskundige op, want ondanks dat de zorg was overgedragen, wilde zij wel graag op de hoogte blijven van de situatie.

Maar boven alle verwachtingen, verliep dit toch net iets anders.21-05, de dag die we nooit meer vergeten...Sander en ik besloten uit eten te gaan bij Sowieso .

Nog een laatste avondje met ons 2, zorgeloos genieten, met de kleine baby nog in mijn buik.Ik vertelde, dat we het bij de yoga erover hadden gehad, dat verschillende mensen weeën kregen nadat ze uit eten waren geweest. Nou zei Sander, geen grappen vandaag he 😉, waarop ik antwoordde dat dat niet de bedoeling was.

Vervolgens aan het hoofdgerecht grapte ik, zit ik hier te genieten van deze overheerlijke knoflook garnalen, begint de bevalling straks. Dat zou ook zielig zijn voor degene die me moet helpen....🙈

Maar het lachen veranderde steeds meer in zorgen. Ik kreeg wat steken rechtsonder in mijn buik, en op dezelfde hoogte op mijn rug. Stuurde mijn moeder nog een bericht of ik hiermee de dokter moest bellen (i.v.m. symptomen die ik eerder had).Je kan altijd even overleggen zei ze..

Eigenwijs als ik was, belde ik niet. Ik zei, als het over 30 minuten niet minder wordt bel ik wel. Sander grapte toen we naar huis reden: gaan we rechtsaf naar het ziekenhuis, of linksaf naar huis? Waarop mijn antwoord was, linksaf naar huis.Eenmaal thuis, film aan, lekker op de bank, de klachten werden niet minder. 2 uur later, begon ik misselijk te worden. Sander vroeg me of we naar bed zouden gaan waarop ik antwoordde dat ik twijfelde of ik het ziekenhuis moest bellen want behalve de steken, werd ik nu ook opnieuw misselijk. Als je twijfelt was zijn antwoord, moet je sowieso bellen. Dus dat deed ik.

20 minuten later zaten we in het ziekenhuis voor een extra controle voor een mogelijke zwangerschapsvergiftiging, nietsvermoedend en in de veronderstelling dat we 2 uur later weer thuis zouden zijn.

Dit liep wat anders.. Met een bloeddruk van 141/100 werd me verteld, dat als dit niet minder werd bij de volgende metingen, ik niet meer naar huis zou gaan. Weer werd de urine getest en mijn bloed onderzocht om te zien of mijn lichaam het niet meer aan kon en dus zichzelf aan het vergiftigen was.

De daaropvolgende bloeddrukmetingen leken wel wat te zakken, maar niet enorm. Vervolgens kwamen ze met de uitslagen. ‘Gelukkig mevrouw’ begon ze..

‘Zijn uw bloeduitslagen helemaal goed’, vervolgde ze. Waarop ik opgelucht adem haalde.. ‘Maar uw urine is helaas iets minder goed, de waarde van het eiwit is verhoogd, en dat wil zeggen dat uw nieren het niet meer aankunnen. Ze hebben ergens een grens gesteld hoe hoog deze waarde mag zijn, en u zit er maar iets boven, maar te hoog is te hoog. Dus dit betekend dat we uw inleiding gaan plannen maar ook dat u niet meer naar huis gaat zonder baby’. Ik schrok me rot en barstte in tranen uit.. Hoe kon dit? 2 dagen geleden was alles nog goed? Waar kwam dit vandaan? Waarom faalt mijn lichaam in het zorgen voor mijn baby? Had ik hier zelf iets aan kunnen doen?

Toen al deze vragen zakte, vertelde ze me dat ze zo een ballonnetje gingen plaatsen. Op dit moment schrok ik weer, want ik dacht dat we de inleiding zouden ‘plannen’?? Niet meteen zouden starten.. Maar niets was minder waar. Zaterdagavond rond de klok van 23.00 werd mijn ballonnetje geplaatst en werd er een kamer voor ons vrijgemaakt. Gelukkig hadden we de koffers al in de auto, maar die waren maar gepakt voor 1 dag. Nu werd me al verteld, dat ik vanwege de zwangerschapsvergiftiging, minimaal 48uur moest blijven na de bevalling. Dus ik zou hier wel iets meer dan 1 dag zijn. Sander reed vervolgens na overleg nog even naar huis om wat extra spullen te halen en verbleef bij mij in het ziekenhuis.

Zoals te verwachten, raasde er zoveel door mijn hoofd, en lichaam, dat slapen niet echt ging. Ik kreeg krampen door het ballonnetje, voelde me overladen van alle emoties en besefte me dat de hele bevalling anders zou lopen dan ik ‘gehoopt’ had. Het gevoel wat me vooral overweldigde was de vraag waarom mijn lichaam niet meer in staat was voor mijn baby te zorgen, waarom dit zo faalde in de belangrijkste taak die er in mijn ogen bestond. Vervolgens had ik overleg met een verpleegster over de pijn, de onrust en de emoties die de overhand kregen.

Ze gaaf me paracetamol voor de pijn en medicatie om in slaap te komen, ik zou mijn energie hard genoeg nodig hebben dus ik moest zorgen dat ik op krachten was, uitgerust was en me fit voelde.Maar op zo’n moment, was slapen niet echt een optie.

Na zo’n 3 uurtjes slaap in totaal, stonden er nieuwe dames aan mijn bed om zich voor te stellen. Stuk voor stuk hele fijne, aardige dames. Er werd me gevraagd hoe het ging, overlegd over de bloeddruk die nu 24/7 gemeten werd net als de hartslag van de baby. Maar het zag er allemaal netjes uit. Om 7 uur gaven ze me medicatie voor het opwekken van de weeën. De avond van te voren hadden ze al een infuus geplaatst voor het geval dat dit nodig zou zijn, maar voor nu waren tabletjes goed genoeg en zou ik deze elke 4 uur herhaald krijgen. Ook kreeg ik medicatie voor mijn bloeddruk en die leken gelukkig goed aan te slaan. Mijn moeder en zussen overlegde met elkaar wie er wanneer op bezoek kwam. Want ook al leek Corona verleden tijd, was gereguleerd bezoek (2x2 personen per dag) de eis van het ziekenhuis.

Om 8.30 begonnen de weeën netjes door te komen maar deze waren nog niet zo heftig. Erg veel last had ik er nog niet van en in overleg met de arts zouden ze rond 11-12 uur komen kijken of de medicatie al iets deed voor de ontsluiting of nog niet. Het was dus even afwachten en vooral verder niet teveel. Om 11.30 zou ik even met een vriendin bellen, maar toen ze me belde appte ik dat ik zo zou terugbellen, ik wilde namelijk nog even naar het toilet want het leek alsof ik in mijn broek plaste. Hier was dus het breken van de vliezen en een uur later had ik 2cm ontsluiting. Dit gaat lekker, dacht ik bij mezelf. Ze gingen nu overleggen wat ze met de weeën opwekkers wilde doen. Of dit via een infuus zou gaan, of via de tabletjes zoals voorheen afgesproken.

We appte ondertussen wat met de familie over de vorderingen en iedereen wachtte gespannen af.

De baby was ondertussen nog lekker druk in mijn buik en had het er nog prima naar zijn zin. Ik kreeg vervolgens de weeën opwekkers via het infuus, in een hogere dosis, zodat het meer kracht zou krijgen en meer kon doen voor de ontsluiting. Het was nu ongeveer 13.00. Dus we hadden de moed erin. Om 16.00 vond mijn zusje het wel erg stil en appte hoe het ging. Op dit moment zat ik vol in de weeën. Zowel in mijn rug, buik als benen en voelde ik me verzwakt in elke vezel van mijn lijf. Ik voelde me misselijk van de pijn en leek mijn lichaam niet onder controle te krijgen. Ik was bang dat ik flauw zou vallen en dan dus helemaal niet meer op de natuurlijke manier mocht bevallen, dat ik rond half 5 een ruggenprik heb gevraagd. Ik had toen 4cm ontsluiting.

Rond 18.00 was het zover, we mochten naar de OK voor de ruggenprik, daar aangekomen zagen ze dat ik koorts kreeg, dus gaven ze me waterijs en hielden ze me goed in de gaten. Na 3 keer prikken, hadden ze hem eindelijk goed zitten. Man o man, wat was dat een klote gevoel zeg!Eenmaal terug op de kamer werd er nog eens gemeten en had ik 5cm ontsluiting. Er werd een echo gemaakt om te zien hoe de kleine lag, en een uur later werden de weeën opwekkers stopgezet zodat de baby op krachten kon komen en om te zien of mijn lichaam het al op eigen kracht door kon zetten. Ik kon op dat moment dankzij de ruggenprik wat kleine dutjes doen en die had ik hard nodig.

Rond 20.00 had ik nog steeds maar 5-6cm ontsluiting en zakte de hartslag van de baby telkens waardoor ze deze extra in de gaten wilde houden. Gelukkig bleven de weeën stabiel zonder medicatie dus dat was erg fijn.Rond 21.15 werden we weeën opwekkers weer aangezet omdat er toch wat meer vaart in moest komen. Dit omdat de baby het moeilijk leek te hebben (vermoedelijk de navelstreng om zijn nekje en daardoor telkens een dalende hartslag). We grapte in de familie app nog dat het leuk zou zijn als de kleine om 22.05 geboren zou worden aangezien het 22-05 was op dat moment. Maar voor 00.00 was ook al leuk genoeg aangezien we er al 3 in het gezin hebben die op de 22e jarig zijn in verschillende maanden. Ik zei al tegen de verloskundige: ’het is al de hele zwangerschap een dwarse, dus die zal wel wachten totdat het de 23e is’.

Om 21.30 zei ik in de app, dat ik mijn telefoon uit ging zetten en dat Sander ze vanaf hier wel op de hoogte zou houden. Rond 23.00 heeft hij mijn oudste zus geappt dat ze kon komen omdat ik 7cm ontsluiting had. En rond 00.00 veranderde bij mij de druk, maar wanneer de wee zakte, zakte die druk ook. Wanneer dit constant bleef, moest ik maar bellen.Om 00.30 was mijn ontsluiting nog hetzelfde, en hebben ze we weeën opwekkers en ruggenprik verhoogd, ik had verhoging (37.7°), dus kreeg weer ijs te eten, alle ramen gingen open en moest onder de dekens uit om af te koelen. Als dit nog hoger zou worden, moest ik uit voorzorg antibiotica krijgen voor de baby en zou ik voor minimaal 72 uur in het ziekenhuis moeten blijven na de bevalling. Mijn zus was megatrots en stuurde in de app hoe goed ik het deed.

Rond 00.58 werden de weeën opwekkers weer verhoogd omdat we er meer vaart achter moesten zetten in het belang van de baby en om 01.08 nogmaals. Mijn zus zei dat ze thuis beter even konden gaan slapen omdat ze verwachtte dat het nog wel even zou duren. Het was toen 01.15. Een tijdje later voelde ik de druk veranderen, ze kwamen kijken en toen zeiden ze dat de baby nog moest zakken naar de 2e of 3e flank (weet ik niet meer precies) en dat ik als ik het gevoel kreeg dat ik naar de wc moest, ik op de knop moest drukken. Anders zouden ze een uurtje later terugkomen om te kijken hoe het ging. Dit leek niet zolang te duren.. 15 minuten later zei ik dat ik dacht dat het zover was.. Dat kon haast niet was hun antwoord, maar niets bleek minder waar. Dus vervolgens moest ik nog wachten tot ik continue het gevoel zou hebben dat ik naar de wc moest, en zouden ze weer een uurtje later komen kijken. Weer 15 minuten later drukte ik op de bel, want het leek zo snel te gaan en voelde dit nu continue, dit was haast onmogelijk zeiden ze, maar eindelijk was het zover!

Ik mocht actief mee gaan werken.. Het was op dat moment ± 02.55. Al een tijd eerder verloren ze telkens de hartslag van de baby dus hadden ze een electrode ingebracht bij de baby omdat deze zo’n wisselende hartslag had en telkens wegviel. Dit moest na zoveel uur bevalling en de vermoedens van een omstrengeling wel goed in de gaten gehouden worden. Ook al was dit eigenlijk wat ik absoluut niet wilde, op dat moment ging het leven van mijn ongeboren baby toch echt voor.

Na een tijdje persen, zei Melanie (de verloskundige) dat ze bloed moesten afnemen van de baby om de zuurgraad te bepalen en om te bepalen of ik op natuurlijke manier verder mocht bevallen, of dat ik alsnog naar de OK moest. Deze was 7.22 en indien deze lager dan 7.20 was, zou het niet goed zijn en zouden ze overleggen met de kinderarts of ik niet toch naar de OK moest. Gelukkig was hij 7.22 en werd me verteld dat de baby binnen 15 minuten geboren moest zijn, anders zouden ze de baby alsnog moeten halen. Even later zei Melanie tegen me. ‘Lot, je kunt het! Je hebt nog 2 weeën, als de baby er dan niet is moeten we deze echt halen!’. ‘Je kunt het! Nog even doorzetten! Geef alles wat je kan! Je bent sterker dan dit! Je kunt meer geven dan dit Lot!’. Dit hoorde ik allemaal om me heen en bij de eerstvolgende wee gaf ik ALLES wat ik in me had. Alles voor de baby, alles voor de gezondheid.. Maar ik ging niet 16 uur liggen bevallen om alsnog een keizersnede te krijgen. Met alles wat ik had, was daar om 03.42 onze baby. Sander pakte ons wonder mee aan en legde hem bij mij op mijn borst. Waar ik graag wilde dat de navelstreng uit zou kloppen, zat dit er niet in. Het bloed moest opnieuw gecontroleerd worden i.v.m. de zuurgraad. Dit maakte me ergens heel verdrietig… Maar alles voor de gezondheid van de baby. De zuurgraad was 7.15 maar als de baby het verder goed zou doen hoefde deze niet naar de kinderarts. Een paar minuten later vroeg Melanie aan ons, ‘Hebben jullie al gezien wat het is?’ waarop Sander antwoorde ‘Nee, helemaal nog niet gekeken’. Hij keek me aan en zei ‘Gefeliciteerd met Milan’, zo wist ik dat we ouders geworden waren van een zoon. De minuten daarna zijn een grote waas, want ik voelde me buiten het feit dat ik het allemaal niet kon beseffen, completer dan ooit tevoren. Het enige wat ik dacht was ‘Zie je wel dat het een zoon is, ik had gelijk, ik voelde het al die tijd al’. Het allerbelangrijkste vond ik, dat mijn kindje gezond en wel geboren is op 23-05-’22 om 03.42uur.

Wil je meer verhalen lezen op Mamaplaats? Klik hier!