Vroeg geboorte met 35 weken en 4 dagen

Donderdag 22 juni 2017 om kwart over 2 nachts werd ik wakker, iets voelde niet goed en al snel kwam ik er achter dat het de natte plek onder mij was die mij heeft wakker gemaakt. Aangezien ik tijdens mijn zwangerschap wel meer problemen heb gehad met het vele plassen en urine verlies, was ik niet geheel verbaasd. Slaperig loop ik dan ook naar de douche en nadat ik mijzelf heb opgefrist pak ik een grote strandhandoek uit de kast en leg deze onder het hoeslaken van mijn bed. Mijn man wakker maken voor wat urine verlies en hem uit bed te trommelen om het bed te verschonen vond ik te veel werk en hij moest ook weer vroeg uit bed om te werken. 

Ik ging weer in bed liggen en probeerde terug in slaap te komen. Helaas ging dit niet en had ik opnieuw twee keer "urine" verlies. Om 04:15 dan toch maar naar de verloskamer gebeld aangezien ik het nummer van mijn gynaecoloog had meegekregen waar ik die dag ervoor al op controle was geweest omdat ik minder gevoel in mijn buik had. Nadrukkelijk had hij gezegd dat bij veranderingen in de nacht en die voor onze afspraak die al gepland stond diezelfde dag om 10:15 ik moest bellen met dat nummer. Nadat ik de verpleegkundige had gesproken en mijn verhaal had toegelicht moest ik gelijk komen! 

Mijn man was inmiddels al klaar wakker en we zijn naar het ziekenhuis gegaan. Enorm gespannen wat er ging gebeuren en natuurlijk of alles wel goed was aangezien ik nog maar 35 weken en 3 dagen zwanger was!. Op de verlosafdeling werd ik aan apparatuur gelegd zodat ze duidelijk een beeld konden krijgen van het hartslagje en ook de weeën knop om te kijken of deze al aanwezig waren. Alles was in orde en ook was er voldoende vruchtwater aanwezig. Uit de kweek was wel gebleken die ze gelijk al hadden afgenomen dat het niet om urine ging maar om gebroken vruchtwater! 

Alles moest eerst even een plekje krijgen, gebroken vruchtwater? Hoe dan? Ik ben nog maar 35 weken zwanger! En voornamelijk de vraag en nu? Omdat alle controles goed waren en omdat ik geen weeën had moest ik om 7 uur naar de gewone verpleegafdeling verhuizen. Daar werd verder bekeken wat er zou gaan gebeuren. Met de arts gesproken en zo werd er afgesproken dat we het zouden afwachten en ik in iedergeval in het ziekenhuis moest blijven. Mijn gedachte dat ik ingeleid zou worden omdat mijn vliezen gebroken waren klopte dus niet. Als ik geen weeën zou krijgen dan wilde ze het liefste mijn zwangerschap rekken tot 37 weken.

In het ziekenhuis verblijven vond ik geen pretje. Er waren wel 100 dingen waar ik mij aan stoorde en zonder mijn man slapen vond ik al helemaal niks!. Omdat ik zelf verpleegkundige ben zag ik wel 100 dingen die bij ons op de afdeling echt niet getolereerd werden en nu moest ik dat dan zelf in de rol van 'patiënt' meemaken. Ik denk dat mij het op dat moment het meeste irriteerde dat ik hulpbehoevend was en niet hulp kon verlenen zoals ik die rol altijd was gewend. Want tja eerder in het ziekenhuis gelegen had ik niet!. 

Vrijdag 23 juni 2017 om 11:00 uur nadat ik de arts had gesproken en er nog geen weeën waren was ik dan ook vastbesloten dat ik naar huis zou gaan!. Als er toch geen weeen kwamen dan kon ik dat ook wel uitzingen thuis tot de 37ste week. Zo naïef als ik toen was en na veel gemopper omdat ik me toch om half 8 's avonds weer moest melden ben ik naar huis gegaan. Na heerlijk onder de douche te hebben gestaan wilde ik zoals beloofd in bed gaan liggen. Echter van slapen kwam niets want toen kwamen de weeën.... 

Om 16:00 uur ben ik weer terug gekeerd naar het ziekenhuis en vanaf toen ging alles zo snel. Na controle door de verpleegkundige bleek ik toch al 3 cm ontsluiting te hebben dus ze wilde de bevalling toch gaan inleiden.. 

Mijn man werd gebeld en om half 6 lag ik op de OK voor een ruggenprik. Tijdens mijn zwangerschap had ik altijd heel duidelijk gezegd dat ik NIETS wilde hebben. Alles was slecht en er moest is een keer niet zo gepiept worden!, nou geloof me na 2 nachten amper slaap en veel pijn piepte ik wel anders... 

21:30 zat ik op 8 cm ontsluiting en om 22:00 uur zijn we begonnen. Met een pauze van een half uurtje omdat het nog niet krachtig genoeg was ben ik om half 11 weer begonnen. Door de ruggenprik geen weeën meer in mijn buik maar in mijn liezen ben ik begonnen met persen. 

Iedereen die ik moest geloven tijdens mijn zwangerschap moest er ondanks al je pijn oerkracht ontstaan tijdens het bevallen... Ik geloof dat mijn "oerkracht" Op vakantie was naar Spanje want deze was nergens meer te bekennen en na 43 min persen werd dan eindelijk nadat ik was bijgeknipt onze prachtige dochter geboren! 

Wat een ontzettend bijzonder moment! En wat was ze warm! En vooral ik was alles wat zich die dagen ervoor had afgespeeld even helemaal vergeten. Na een aantal minuten moest ze al bij mij weg en werd ze naar de kinderafdeling gebracht waar ze verder moest worden onderzocht. Terwijl ik werd gehecht ( wat overigens uren lijkt te duren) ging mijn man met haar mee. Nadat ik was gehecht en mij wat had opgeknapt mocht ik dan ook naar de kinderafdeling. 

De dagen die volgen waren niet altijd even makkelijk. Ik ben zelf maandag avond met ontslag naar huis gegaan. Ik kwam thuis in ons nieuwe huis! Familie, vrienden en voornamelijk mijn man hebben zich uit de naad gewerkt om alles optijd af te krijgen want een bevalling hadden wij nog niet gepland en we zaten midden in een verhuizing. Wat was alles prachtig geworden en dat bracht veel emoties met zich mee. Een echte kraamtijd was er voor mij niet bij want vanaf toen was het elke dag op en neer rijden naar het ziekenhuis om zo veel mogelijk voeding momenten erbij te kunnen zijn. Moeilijk en emotioneel soms om te zien hoe het met ons meisje ging en dat ze ontzettend veel last had van haar geelzucht wat haar in het drinken beperkte waardoor een sonde geplaatst moest worden. Ondanks de zeer moeilijke start en alle prik momenten om de waardes weer te bepalen is en blijft het een enorme vechter! Na anderhalve week mochten wij haar dan ook eindelijk thuis verwelkomen! 

Thuis gaat het super goed en groeit ze als kool! Inmiddels 8 weken oud en bijna een kilo gegroeid! Wij zijn ontzettende trotse ouders.