Vrijdag nog aan het werk, maar paar uur later...

Ik liep al bij wkz en die wilde gelijk dat ik kwam. Mijn man wakker gemaakt en destijds woonde we gelukkig heel dicht bij. Half 3 waren we daar. Toen ik onderzoek kreeg, had ik in m'n hoofd dat ik te lang en te veel door gewerkt had en het wat rustiger aan moest doen. Echter had ik al 10 cm ontsluiting en konden ze dus niks meer doen om het voor jou makkelijker te maken of voor mij. Dat was schrikken, want ik was nog maar 31.5 zwanger en zag dit niet aankomen! Toen kreeg ik het idee dat ik moest poepen. Dit mocht niet wat er was nog geen kinderarts en die moest er bij zijn! Toen ik mocht persen had ik de eerste keer het idee dat er niet veel gebeurde. De tweede keer braken de vliezen en de derde keer was jij er al! 

Je moest gelijk na een hele korte knuffel in een soort braadpan ivm te veel afkoeling. Daarna ben je de couveuse ingegaan en is papa met je mee gegaan. Ik kon niet mee dat was gek en niet wat je verwacht maar papa was mee en dat is ook goed. Na de placenta, plassen en douchen mocht ik jou ook zien. Ik had het gevoel dat ik me prima voelde en al lopend jou kon op kon, haha. 

Wat een belevenis was dit, zo'n klein mensje dat zo kan vechten. 8 weken lag je in het ziekenhuis! Maar je deed het super goed en over 11 dagen wordt je alweer 5!! De tijd gaat hard en je doet het zo goed en hoeft geen arts meer te zien. Nu zijn we 1 broertje en twee zusjes verder die allemaal te vroeg zijn gekomen. Gelukkig geen een meer met 31 weken, maar toch nog twee met 33 weken.

Hierover vertel ik later meer, dit was wel weer genoeg...

Leestip: Hypermobiliteit: “Soms zou ik willen dat mijn kinderen een normaal leven hadden”