Vrééselijk! Dit doe ik nooooooit meer!

6 maart 2015

Rond kwart voor 3/3 uur kwamen we aan bij het ziekenhuis. We liepen naar de bevallingsafdeling en daar werden we al opgewacht door een vriendelijke dame.  Zij begeleidde ons naar een mooie kamer. Ik pakte m'n tas eventjes vlug uit (want ik wist precies wat en waar het in de tas zat) en ging toen op bed liggen. Eenmaal op het bed kreeg ik een band op m'n buik en werden er allerlei machines aangezet. Ik weet niet eens meer wat het allemaal was, maar er piepte van alles. Ik heb kennis gemaakt met 3 dames en 1 heer. De heer was de gynaecoloog. Geen van allen hebben 'daar beneden' gekeken en gevoeld, ivm de hygiëne.

We maakten gezellig een praatje met de dames en de gynaecoloog ging ondertussen even z'n rondje maken. Het ging best goed. Rond 16.00 uur wist ik niet meer waar ik het moest zoeken. Ik lag op m'n rug, m'n rechterzij, m'n linkerzij, weer terug op m'n rug.. PPFF, alles verkrampte in m'n buik en het deed zeer. Veel zeer!! Rond half 5 gaf ik aan dat ik niet meer kon, dat ik niet wist wat ik moest doen en dan ik het idee had dat ik moest persen. Dit werd meteen serieus genomen en een dame ging 'daar beneden' toch maar even kijken.. "OH"  hoorde ik. "Je hebt ook al volledige ontsluiting. Dan mag je beginnen met persen". 

WAT!!?? Is dit het? Gaat het nu gebeuren???

De andere dames werden opgetrommeld en ineens had ik 1 dame + m'n vriend naast me en de andere 2 keken naar m'n doos. Ik kreeg instructies om m'n benen goed op te trekken en de persen bij een wee.. De dame naast me pufte met me mee, sprak bemoedigende woorden toe en probeerde me gerust te stellen.. Ondertussen kwam de gynaecoloog ook binnen en kwam aan de andere kant staan. "Zo, jij zit ineens in een sneltrein" kreeg ik nog mee. Hij pakte mijn hand en daar kneep ik heel hard in. NEEE, IK KAN NIET MEER. IK BEN KAPOT. Maar stoppen is geen optie. Na een paar keer persen voelde ik dar iets naar beneden kwam en daar bleef het even 'steken'. Ik hoorde van de dooskijkende-dame "papa, wil je kijken?" M'n vriend wilde eerst niet, maar deed het toch. Hij vond het best wonderbaarlijk. Ik vroeg ondertussen aan m'n vriend hoe het met hem ging. Hij zag er nogal bleek uit. Iedereen moest lachen en was verbaasd dat ik me bezig hield met hem...

Toen hoorde ik "nog 1 keer persen en dan ben je klaar". Ik geloofde het niet, maar ik perste nog een laatste keer en ik voelde ineens de hele druk wegvallen. Het 'klemmende gevoel' was weg en er kwam iets uit me. M'n eerste gevoel was opluchting. De druk is weg, het is gebeurd, het is klaar...

16.59. EEN ZOON!

We kregen onze gezonde zoon in onze armen en wat was ik blij! Blij om hem eindelijk te zien, te voelen en blij dat de hele bevalling achter de rug was. Ik kreeg complimenten van iedereen in de kamer. Dat voelde goed.

 PFF hoe houden sommige vrouwen dit uren vol? Ik heb er welgeteld 23 minuten over gedaan en ik was kapot! Onze jongen kreeg de naar NOAH. Hij werd door de dames schoongemaakt, gewogen en watallemaalnogmeer. 

Ondertussen kreeg ik de horen dat de placenta er nog uit moest. En daarvoor moest je persen. PERSEN? Ik heb net een kind eruit geperst, moet ik nu weer opnieuw persen? Dat wist ik niet!!?? 

Dit alles ging niet echt van een leien dakje en met veel pijn, moeite en wat getrek kwam de placenta eindelijk los. EINDELIJK rust en geen getrek, geduw of gepers. Klaar. 

"Wil je Noah nog even vasthouden of wil je eerst proberen te douchen?" vroeg een dame me.. Hoezo PROBEREN te douchen. Ik kan toch wel gewoon even docuhen.. "Nou.. ik wil eigenlijk eerst wel even douchen" was m'n antwoord. 

Ik ging op de rand van m'n bed zitten en OH MAN!! Wat deed dat zeer! Niet normaal meer. "Ja, je hebt net een kind gekregen, dat is niet niks.."

Daar zit je dan, op de rand van het bed, ik moest moed verzamelen om welgeteld 10 stappen te zetten om bij de douche te komen. Wat een helse tocht was dat, naar die badkamer... De dame ging m'n bed verschonen (was ook echt nodig!) en dan kan ik douchen. M'n vriend moest er wel bij blijven, dan kon hij me wassen.. "MIJ WASSEN?? Dat kan ik toch zelf wel?"

Ik vond het ontzettend beschamend om onder de douche te staan terwijl er gigantisch veel bloed uit je stroomt en m'n vriend me moest wassen. Ik werd ineens duizelig en ging zitten op de douchestoel. PFF, wat voelde ik me beroerd, oud, kapot, gebroken en nog veel meer. 

Na de helse douche-ervaring strompelde ik terug naar bed, klom erin, ging comfortabel liggen en ging genieten van m'n zoon. M'n vriend belde de belangrijkste familie en een uur later was m'n moeder er al :) Wat is het fijn om zo'n zorgzame, lieve moeder te hebben