Vol vertrouwen thuis bevallen.

19-10-2020, 38+5 dagen zwanger en ik had niet het idee dat de kleine er al zin in had. Toch waren er die dag een aantal momenten waar ik achteraf uit kon halen dat mijn onderbewustzijn dit wel wist.

Ik ging zoals wel vaker even op visite met de peuter, dit keer bij mijn stiefmoeder. Een vriendin van haar had een fietsje voor onze peuter en wij liepen nog even naar de andere kant van de wijk om deze te halen. We kletsten nog wat en toen we weg gingen wenste de vriendin mij nog succes met de laatste loodjes. Met een gekke bek reageerde ik, “Dankjewel hè, ik pers hem er vannacht uit hoor. Ben er nu klaar mee met die billen onder mijn ribben”. 

Niets vermoedend liepen we naar het huis van mijn ouders. Waar mijn vader niet veel later uit zijn werk kwam. Mijn vader is uitbener en zoals wel vaker had hij vlees bij zich. Entrecote dit keer. 2 mooie stukken en hij zei tegen zijn vrouw, “Vries er eentje in voor als Gina is bevallen en dan eten we die andere morgen”. Mijn antwoord was weer nietsvermoedend, “laat ze er allebei maar uit hoor. Ik kom ze morgen gewoon mee-eten”.

Niet veel later ging ik weer terug richting huis. Ik haalde nog even snel een boodschapje met onze zoon erbij. Dit was rond 17:30. Nadat ik de auto in was gestapt dacht ik dat ik urine verloor. Ergens twijfelde ik wel of het geen vruchtwater was. Bij onze eerste zoon had ik namelijk ook een scheur bovenin de vruchtzak. Bij deze bevalling had ik na 2 dagen nog steeds geen weeën en moest ik dus ingeleid worden. Omdat het de eerste was en ik niet wist wat me te wachten stond wilde ik toen sowieso in het ziekenhuis bevallen. Deze keer was het anders. Ik wilde in bad bevallen, thuis.

Ik reed dus, met een natte broek, naar huis. Thuis aangekomen belde ik toch even mijn man of hij bij thuiskomst de boodschappen uit de auto wilde pakken ergens bang dat ik van het tillen nog meer vocht midden op straat zou verliezen. Hij vertelde mij dat ik even mijn moeder moest bellen, omdat zij mij niet te pakken kreeg (iets met geen bereik om de parkeergarage) en zij dus dacht dat ik aan het bevallen was. Weer zo’n onderbewustzijnsmoment, alleen dit keer van mijn moeder.

Ik belde haar op. Lachend omdat zij dus dacht dat ik aan het bevallen was. Nog steeds overtuigd dat het urine was. Daarna belde ik mijn stiefmoeder even op om te zeggen dat ze blij moest zijn dat ik weg was gegaan, omdat ik anders haar bank onder geplast zou hebben. Zij zei me gelijk maar gewoon de verloskundige te bellen, want ze was ervan overtuigd dat het wel mijn vliezen waren. Ik lachte het nog weg en zei dat ik het wel even aan zou kijken aangezien ik geen weeën had, maar toen ik ophing bedacht ik me dat de harde buiken, die ik normaal ook altijd had als ik thuis kwam, aangezien ik twee trappen op moet, nog steeds niet weg waren. Toch maar even bellen.

De verloskundige was een topper. Deze jonge vrouw wist alles gedurende de hele bevalling zo goed aan te voelen. Ze vertelde mij gelijk dat ze inderdaad dacht dat ik weer een hoge scheur had. Ook adviseerde ze mij mocht ik onze peuter niet thuis willen hebben gedurende de bevalling, dat ik hem misschien maar alvast op moest laten halen, want dit kon weleens door gaan zetten vannacht. Ondertussen werden de harde buiken lichte weeën. 

Dus ik belde maar weer mijn stiefmoeder. We spraken af dat ze Cháve over een uurtje zouden ophalen. Enthousiast als ze waren, waren ze er natuurlijk al eerder. Rond 7e gingen ze weg. Ik kookte nog wat en merkte dat er toch een soort regelmaat in de weeën leek te komen. Ik timede de weeën, we aten wat en na het eten belde ik toch maar weer de verloskundige. Ik zat namelijk al even om de 5 minuten. Ondertussen was mijn man het zwembad alvast aan het opblazen. Lichtelijk vloekend, want deze enthousiaste mama had de maat niet helemaal goed ingeschat. Na een halve verbouwing van de woonkamer paste het enorme bad toch in ons kleine huisje.

Toen ik de verloskundige aan de telefoon had vertelde ik haar dat ik om de 5 minuten zat, maar dat de intensiteit van de weeën niet heftig was. Ik twijfelde zelfs of ik wel moest bellen. Onwetend alsof het de eerste keer was, maar deze keer was het dan ook zo anders. Bij de eerste lag ik aan het infuus en wist ik gewoon dat de artsen ervoor gingen zorgen dat ik die dag mijn zoon geboren zou laten worden.

De verloskundige was overtuigd. Ze vroeg mij zelfs of ik dacht dat hij er binnen een half uur al zou zijn. Ze kwam namelijk net uit de sportschool en wilde als het kon nog even douchen. “Het zal toch niet” was mijn antwoord. We spraken af dat ze zou gaan douchen en er over driekwartier zou zijn. Dit vond ik nog snel, ik had namelijk verwacht dat de pas na 3 uur zou komen. 

Driekwartier later kwam de verloskundige dus. Dit was om 21:45 uur. Ik vroeg haar of ze iets wilde drinken, pakte nog even de zoutlamp van boven, hoeslakens, hydrofieldoeken, handdoeken en “de vluchttas” voor de kleertjes van de baby. Hyperactief kun je dus wel zeggen. Het voelde goed om nog even lekker bezig te blijven. Ik wilde alles goed geregeld hebben voor als het echt zou beginnen. Niet wetend dat het echt echt echt was begonnen. Ik zat al op de 7cm!!! 

Mijn man moest het bad vol laten lopen. Anders was de kans aanwezig dat hij hem voor niks op had gepompt. Ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Ik had een bal gekocht om op te zitten, een douchekruk geregeld, maar ik had hier helemaal geen tijd voor. 

Toen het bad vol was waren de weeën inmiddels wel iets heftiger. Nog steeds goed te doen, maar waar ik eerder nog stond te stuiteren en doorkletste tijdens een wee, moest ik nu wel even mijn best doen om ze op te vangen. Het water voelde zo fijn. De warmte voelde goed aan mijn rug en buik en ik kon me vrij bewegen. 

Tussen de weeën door kletste en lachte we. Inmiddels was de kraamzorg er ook bij gekomen. Ook zo’n gezelligert. 

De weeën werden heftiger en de verloskundige dacht dat ik tegen de 9-9,5 cm zat. Ze stelde voor nog een keer te toucheren en gelijk mijn vliezen te breken voor het laatste zetje. Voordat ze prikte zei ze tegen mijn man het matras alvast op de bank te leggen. Dit ging nog geen 10 minuten duren voorspelde ze. 10 min? Bij de eerste heb ik 2 uur en een kwartier geperst. Ze zal me wel gerust willen stellen dacht ik nog. Nou ze had gewoon gelijk. Ze prikte de vliezen door en vrijwel gelijk kreeg ik persweeën. Nog geen 10 minuten later pakte ik onze tweede zoon aan, Manoj Luá Ernst. 20-10-2020 om 0.27 uur werden wij voor de tweede keer ouders van een prachtig en gezond kereltje.